เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1264

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1264

เห็นลู่ฝานและคนอื่นออกไป ผู้อาวุโสพูดกับองครักษ์เกราะทองที่เหลืออยู่ข้างนอก “พวกนายก็ไปได้แล้ว!”

องครักษ์เกราะทองขานรับเสียงสูง เดินอย่างพร้อมเพรียงออกไป

คลังบู๊ขนาดใหญ่ เหลือผู้อาวุโสเพียงคนเดียว อีกทั้งเห็นองครักษ์เกราะทองออกไปอย่างไม่ลังเล เหมือนคลังบู๊เป็นแบบนี้มานานแล้ว

คลังบู๊ที่ยิ่งใหญ่ของประเทศ คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้อาวุโสเฝ้าอยู่แค่คนเดียว พูดตามตรงว่าเป็นเรื่องแปลกมาก

เมื่อทุกคนหายลับไปจากสายตา ผู้อาวุโสเดินช้าๆ มาในคลังบู๊

เขายื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว แตะลงกลางอากาศเบาๆ

ทันใดนั้น ภาพด้านหน้าเปลี่ยนไป

ม่านน้ำสรวงสวรรค์ปรากฏอยู่ข้างหน้าเขา

ภาพกะพริบ ผู้อาวุโสลืมตาขึ้นช้าๆ

ดวงตาดำขลับคู่นั้น สะท้อนแสงจากในม่านน้ำสรวงสวรรค์ เหมือนดวงดาวมากมายระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน

ผู้อาวุโสเอาสองมือไพล่หลัง นิ่งดังน้ำ

ในที่สุดภาพของลู่ฝานปรากฏในม่านน้ำสรวงสวรรค์

ผู้อาวุโสมองดูเงียบๆ ลู่ฝานเดินเข้าไปตรงหน้ากระบี่อู๋หมิง กระบี่อู๋หมิงค่อยๆ เคลื่อนไหว จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”

ผู้อาวุโสพูดอย่างราบเรียบ

จู่ๆ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสพูดพึมพำว่า “เจ้านาย มรดกของคุณได้รับการสืบทอดต่อไปแล้ว ในที่สุดในใต้หล้านี้ก็มีคนรับวิชาความรู้ของคุณได้แล้ว ฉันไม่ทำตามคำสั่งของคนอื่น พากระบี่ของคุณท่องไปทั่ว ในที่สุดก็ได้เห็นแสงสว่าง ต้าเต๋าสีคราม!”

จู่ๆ ผู้อาวุโสคุกเข่าลงบนพื้น หมอบกราบลู่ฝานที่อยู่ในม่านน้ำสรวงสวรรค์

แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีใครเห็น

ตอนนี้ลู่ฝานที่นั่งอยู่ในรถม้า มองซ้ายมองขวา ก็หาสาเหตุจากแหวนในมือไม่ได้

นอกจากรอยกระบี่เล็กๆ ที่เพิ่มขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

ส่งปราณชี่เข้าไปก็ทะลุผ่านไป

ลู่ฝานมองแหวนแล้วพูดว่า “แหวนนะแหวน ถ้าแกเป็นของล้ำค่าจริงๆ งั้นก็จำไว้ว่าวันนี้แกเกือบทำให้ฉันไม่ได้ออกจากคลังบู๊”

แหวนไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ลู่ฝานหัวเราะเยาะตัวเอง

“ฉันก็โง่เหลือเกิน พูดกับของที่ไม่มีภูติอาวุธ เฮ้อ ไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว ไอ้เก้า แกรู้ไหมว่าแหวนของฉันทำมาจากอะไรกันแน่”

ลู่ฝานถามไอ้เก้าในใจ

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตอบว่า “ไม่แน่ใจ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันนึกว่านี่เป็นของดีที่อาจารย์ของเจ้านายเป็นคนให้มา ที่แท้เจ้านายก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่คืออะไร!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ภูติอาวุธที่อยู่มาหลายร้อยปีอย่างแกก็ยังดูไม่ออก แล้วฉันจะดูออกได้ยังไงล่ะ ช่างเถอะ ยังไงก็ใส่มาตั้งนานแล้ว มันไม่ได้ทำอะไรฉัน งั้นก็ใส่ต่อเถอะ ไม่แน่วันหนึ่งแหวนวงนี้อาจช่วยชีวิตฉันก็ได้!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ของไม่ธรรมดาแบบนี้ต้องมีจุดที่ไม่ธรรมดา ฉันได้ยินว่าผู้ที่กระทำการใหญ่ มีคนไหนบ้างที่ไม่มีของไม่ธรรมดาในมือ มีสิ่งนี้อยู่ พิสูจน์ให้เห็นว่าเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนไม่ธรรมดา! ต่อไปต้องเป็นผู้แข็งแกร่งในบรรดาผู้แข็งแกร่งแน่ๆ……”

ลู่ฝานหลับตาพักสายตา ขี้เกียจฟังไอ้เก้าพูดประจบจริงๆ พอไอ้หมอนี่พูดประจบขึ้นมาก็หลายชั่วโมง แถมไม่ซ้ำด้วย ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากใคร

แสงนอกหน้าต่างลอดผ่านช่อง ส่องลงบนแหวนสะท้อนเข้าตา

รอยกระบี่เล็กๆ บนแหวนขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย

เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น เล็กกว่าเส้นผมอีก ลู่ฝานก็ไม่สังเกตเห็น

แต่เมื่อรอยกระบี่นี้ขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย โลกใบเล็กในตัวลู่ฝานก็ขยับเล็กน้อยเหมือนกัน เหมือนสัมผัสอะไรบางอย่างได้

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างละเอียดอ่อน ทุกอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูด

ราวกับนับแต่นี้เป็นต้นไป ภายในสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดเดาได้ มีอะไรบางอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลง