เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1270
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1270
เผยแพร่ผ่านม่านน้ำสรวงสวรรค์ ผ่านภาพบนท้องฟ้าไปทั่วเมืองหลวง!
หลู่เฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย
ฉินอวิ่นไท่จื่อเห็นใบหน้ากังวลของหลู่เฉิงเซี่ยง เขายิ้มแล้วพูดว่า “หลู่เฉิงเซี่ยง ไม่ต้องกังวลหรอก เสอหลิงแค่ขู่ให้หลู่ยินกลัวเท่านั้น ในเมืองหลวงใครกล้าลงมือโหดเหี้ยมกับตระกูลหลู่บ้างล่ะ โดยเฉพาะสาวน้อยอย่างหลู่ยินด้วย!”
หลู่เฉิงเซี่ยงคารวะฉินอวิ่นแล้วพูดว่า “ขอบคุณที่ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเป็นห่วง”
พูดจบ ความกังวลบนใบหน้าหลู่เฉิงเซี่ยงไม่ได้ลดลงเลย กลับขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก
ในสนาม ท่านแปดพูดเสียงดังว่า “ดูเหมือนคุณชายเสอหลิงพูดยั่วยุคุณหลู่ยินแล้ว คุณหลู่ยินเผยรอยยิ้มปีศาจสาวของเธอออกมาแล้ว การต่อสู้รอบแรกต้องยิ่งใหญ่แน่ๆ!”
ท่านแปดลอยเหาะขึ้นไป จับตามองทั้งสองคน ใบหน้ามีรอยยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกาย เขาพึมพำว่า “สู้กันสิ สู้กันสิ ฉันชอบดูวัยรุ่นสู้กันเป็นที่สุด”
ส่วนหน้าของเสื้อทั้งสองคนขยับเอง อักษรยันต์บนตัวเสอหลิงสว่างขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหลู่ยินเอาขลุ่ยอายุยืนของตัวเองออกมาเป็นอันดับแรก
เสอหลิงเคลื่อนไหวทันที
เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ทันใดนั้นฟ้าดินรอบๆ เคลื่อนไหวเหมือนระลอกคลื่น เหมือนเกิดคลื่นกลางอากาศ พุ่งเข้าไปหาหลู่ยิน
“มิติบิดเบี้ยว!”
คนจำนวนไม่น้อยรู้จักกระบวนท่านี้ นี่แสดงถึงการที่พลังแข็งแกร่งถึงขั้นสุด โดยทั่วไปภาพแบบนี้จะเกิดขึ้นเมื่อผู้แข็งแกร่งสองคนหรือผู้แข็งแกร่งหลายคนต่อสู้กัน
แต่เสอหลิงใช้กระบวนท่านี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย ภายใต้มิติที่บิดเบี้ยว ไร้สรรพสิ่ง เหมือนหลู่ยินไม่มีที่ให้หลบแล้ว!
ขณะนั้นเอง จู่ๆ หลู่ยินเป่าขลุ่ยอายุยืน คลื่นเสียงแผ่ขยายออกไป กำจัดมิติบิดเบี้ยวที่พุ่งเข้ามาข้างหน้าออกไปจนหมด
เคยได้ยินการกำจัดดาบและกระบี่ การกำจัดพลังปราณ แต่ไม่เคยได้ยินการกำจัดมิติบิดเบี้ยว
ทุกคนเห็นกระบวนท่าของหลู่ยินแล้วถึงกับอึ้งจนตาค้าง
คลื่นเสียงแผ่ออกไป ทันใดนั้นในฟ้าดิน เริ่มมีเงาของหลู่ยินออกมานับไม่ถ้วน
เมื่อสิบวันก่อน กระบวนท่านี้ช่วยให้หลู่ยินผ่านเข้ารอบแปดคนได้
แต่วันนี้ เสอหลิงแค่แตะเบาๆ กลางอากาศ เงาที่เพิ่งรวมตัวกันแตกกระจายออกทันที
ตัวจริงของหลู่ยินลอยอยู่กลางอากาศ
บนรถเข็นมีปีกที่ทำจากขนนกเหล็กกระพืออยู่!
“กระบวนท่านี้ทำอะไรฉันไม่ได้!”
เสอหลิงหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น
แสงอักษรยันต์สว่างไปทั้งตัว จู่ๆ ฝ่ามือของเสอหลิงยาวขึ้น แล้วยื่นเข้าไปหาหลู่ยิน
ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่แขนของเสอหลิงยาวขึ้นจริงๆ เขาเหมือนสัตว์อสูรบางชนิดที่สามารถยืดหดได้ คิดไม่ถึงว่าจะยืดร่างกายตัวเองได้ด้วย!
เสอหลิงคว้ารถเข็นของหลู่ยินเอาไว้ได้
หลู่ยินสะบัดขลุ่ยอายุยืนอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นมีแสงกระบี่สองเล่มพุ่งออกมาจากรถเข็น ฟันแขนของเสอหลิงจนขาดทันที!
ขลุ่ยอายุยืนใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว หลู่ยินกดฝ่ามือลงบนขลุ่ยอายุยืน คลื่นแสงกลายเป็นแสงกระบี่นับไม่ถ้วนพุ่งเข้าไปหาเสอหลิง
ทันใดนั้น เสอหลิงโดนระเบิดจนหายไปอย่างไร้ร่องรอย หินใต้เท้าแตกกระจายแล้วร่วงลงไปในอากาศเวิ้งว้าง!
ผ่านไปนาน หลู่ยินหยุดการโจมตี พูดเบาๆ ด้วยเสียงหอบเล็กน้อย “ชนะแล้วเหรอ”
เพิ่งพูดจบ จู่ๆ เสียงของเสอหลิงดังขึ้นด้านหลังเธอ
“ยัง”
ทันใดนั้น มือหนึ่งบีบคอหลู่ยินเอาไว้
ประกายดำขลับกะพริบอยู่นัยน์ตาเสอหลิง เหมือนอักษรยันต์บนตัวกำลังจะแตกสลาย
“ตายซะ!”
เสอหลิงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น ท่ามกลางสายตาทุกคน มือซ้ายของเขางอกออกมาอย่างรวดเร็วจนเสร็จเรียบร้อย
บีบนิ้วมืออย่างรุนแรง แต่วินาทีต่อมาเขาพบว่าตัวเองไม่สามารถขยับได้
เมื่อตั้งสติมอง พบว่ามีเข็มเงินรูปงูปักอยู่เต็มตัวตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึก คนที่อยู่ในสนามก็ไม่เห็น!