เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1278
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1278
บนที่นั่งผู้ชม หานเฟิงร้องโหยหวนขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางผู้คน เมิ่งเยียนกับอู่คงหลิงมองไปทางลู่ฝานด้วยสายตาแสดงความขบขัน
หลิงเหยาก็ตะโกนด้วย ตอนนี้เสียงตะโกนดังกว่าใคร
ขนาดศิษย์พี่ใหญ่ที่นิ่งมาตลอดยังตะโกนออกมาเหมือนกัน “ศิษย์น้องลู่ฝานสู้ๆ ฉันพนันว่านายชนะตั้งห้าร้อยเหรียญทองเชียวนะ!”
เมื่อไอ้อ้วนตงและคนอื่นเห็นลู่ฝานเข้ามาในสนาม ก็มีรอยยิ้มเต็มใบหน้าทันที
จู่ๆ ไอ้อ้วนตงหันมาตะโกนพูดกับผู้อาวุโสคนหนึ่ง “ตาเฒ่าจั้วซาน มานั่งทางนี้สิ เรามาดูกันว่าลูกศิษย์นายจะโดนซัดยังไง!”
ไอ้หลิวและคนอื่นหัวเราะออกมา เซียนบู๊จั้วซานกอดไหเหล้าแล้วนั่งลงด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร
“ถังชิงลูกศิษย์ฉัน ไม่ได้รับมือง่ายขนาดนั้น แม้อายุยังน้อย แต่ก็เรียนวิชาดาบของฉันไป 30-40 เปอร์เซ็นต์แล้ว ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันยังได้ดาบล้ำค่าจากคลังบู๊ด้วย ลู่ฝานอยากเอาชนะเขา หึหึ ดูเหมือนยังด้อยอยู่!”
เซียนบู๊จั้วซานลูบเคราหยิกของตัวเอง พูดแล้วส่ายหัวไปมาอย่างมีความสุข
ไอ้อ้วนตงพูดอย่างประหลาดใจว่า “โอ้ คิดไม่ถึงว่านายจะมั่นใจในลูกศิษย์ตัวเองขนาดนี้ เรามาพนันกันหน่อยไหม สิบกระบวนท่า ภายในสิบกระบวนท่า ศิษย์นายต้องแพ้แน่นอน ถ้าฉันชนะ นายต้องเอาของดีที่นายซ่อนไว้มาให้ฉันสักชิ้นสองชิ้น!”
ไอ้หลิวตบโต๊ะแล้วพูดว่า “นับฉันด้วย ฉันจะพนันด้วย”
ยัยแก่หยางกับเซวียนหยวนพูดว่า “เราพนันด้วย!”
เซียนบู๊จั้วซานมองซ้ายมองขวา แล้วพูดเสียงดังว่า “พวกนายกะจะเอาเสื้อผ้าของฉันไปด้วยใช่ไหม เหลือเชื่อจริงๆ พนันก็พนัน กลัวที่ไหนล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าศิษย์ฉันจะต้านทานสิบกระบวนท่าไม่ได้ พวกนายเตรียมแพ้แล้วเอาของดีมาให้ฉันได้เลย!”
เซียนบู๊จั้วซานตะโกนพูดด้วยใบหน้าแดงเถือก
เซียนบู๊พวกนี้เริ่มพนันกันอย่างไร้ยางอาย ผู้ชมข้างๆ เหมือนมองไม่เห็นพวกเขา ยังคงตะโกนเสียงสูงต่อไป
ในสนาม ถังชิงกับลู่ฝานยืนตรงกันข้าม
ใบหน้าถังชิงมีรอยยิ้มบางๆ มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา ได้ยินว่าตอนนายเพิ่งเข้ามาเมืองหลวง นายมีชื่อเสียง สร้างความน่าเกรงขามจากนักเรียนของสถาบันบู๊องอาจใช่ไหม”
ลู่ฝานครุ่นคิดแล้วพูดว่า “อ๋อ ทำไมเหรอ วันนี้นายจะแก้แค้นแทนเขาเหรอ”
ถังชิงหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “แก้แค้นงั้นเหรอ เขาไม่คู่ควรให้ฉันแก้แค้นให้หรอก ลู่ฝาน วันนี้ฉันแค่อยากเอาชื่อเสียงของสถาบันบู๊องอาจคืนมา ในเมื่อนายมีชื่อเสียงเพราะชนะนักเรียนของสถาบันบู๊องอาจ งั้นวันนี้ให้นักเรียนแถวหน้าของสถาบันบู๊องอาจอย่างฉัน เอาชื่อเสียงพวกนี้กลับมาแล้วกัน!”
ลู่ฝานขำ วางกระบี่หนักไร้คมไว้ข้างหน้าแล้วพูดว่า “ถ้านายทำได้ก็เข้ามาสิ อ้อ ใช่สิ ฉันเป็นนักเรียนของสถาบันสอนวิชาบู๊ที่เขตตงหวา คิดดูแล้วฉันก็น่าจะเป็นนักเรียนแถวหน้าของสถาบันสอนวิชาบู๊เหมือนกัน ดูสิว่าสถาบันบู๊องอาจของเมืองหลวง แข็งแกร่งกว่าสถาบันสอนวิชาบู๊ของเราตรงไหนกันแน่!”
เพิ่งพูดจบ หานเฟิงหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ท่าทางไร้ยางอายของศิษย์น้องลู่ฝาน ดูคล้ายฉันตอนนั้นเลย เขาบอกว่าเป็นนักเรียนแถวหน้า งั้นฉันก็เป็นศิษย์พี่ของนักเรียนแถวหน้าอย่างเขาน่ะสิ!”
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะแล้วพูดว่า “เขาก็เป็นนักเรียนแถวหน้าอยู่แล้ว ในสถาบันสอนวิชาบู๊มีใครสู้เขาได้บ้างล่ะ ไม่มีใครพูดว่าไม่ใช่ วันนี้ศิษย์น้องลู่ฝานจะสร้างชื่อเสียงให้สถาบันสอนวิชาบู๊ของเราแล้ว!”
ฉู่สิงพูดต่อ “พวกอาจารย์อี้ชิงต้องดีใจมากแน่ๆ!”
ในสนามบู๊ ถังชิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ดี! ลู่ฝาน ให้ฉันได้สัมผัสวิชากระบี่ของนายหน่อย”
ลู่ฝานกำกระบี่หนักไร้คม แผดเสียงออกมาเบาๆ ปราณชี่พลุ่งพล่าน!