เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 134

อาจารย์อี้ชิงตวาดว่า “หานเฟิง อย่าเล่นอะไรพวกนี้เถอะ”

หานเฟิงกำลังจะโยนของในมือออกไป เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์อี้ชิง จึงรีบชะงักการกระทำทันที

พวกหลางเจี้ยน รีบถอยหลัง มองหานเฟิงและคนอื่น เหมือนผู้หญิงบริสุทธิ์สดใส เห็นนักเลงฉาวโฉ่ ต้องรีบถอยให้ไกลที่สุด

อาจารย์เต้ากวงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ เฮ้อ วันนี้วุ่นวายแบบนี้ รอให้พวกคณะบังเหินกลับไป ชื่อของคณะหนึ่งเดียวของพวกเขาต้องอื้อฉาวแน่นอน

อาจารย์อี้ชิงเบิกตาโตใส่หานเฟิง หานเฟิงวางลูกกลมๆ ในมืออย่างทำอะไรไม่ได้

อาจารย์อี้ชิงเบิกตาโตแล้วพูดว่า “ยังมีอีก”

หานเฟิงกลอกตามองบน สะบัดชุดคลุมยาว ของเยอะแยะร่วงลงมาบนพื้นทั้งหมด

ลู่ฝานจ้องมอง เห็นเข็มเงินส่องแสงสลัว มีดสั้นพังๆ เต็มไปด้วยของเหลวสีแดง อีกทั้งขวดอีกหลายสี ได้กลิ่นเหม็นมาจากไกลๆ ของพวกนี้กองอยู่ใต้เท้าหานเฟิงเต็มไปหมด

หลางเจี้ยนและคนอื่น เห็นแล้วสะอิดสะเอียน ตอนนี้พวกเขารู้สึกเสียใจ ที่ตามอาจารย์หลางเจี้ยน มาคณะหนึ่งเดียว พวกคณะหนึ่งเดียวเป็นนักบู๊ที่ซื่อสัตย์ ใสสะอาดจริงเหรอ

ฉู่สิงกับฉู่เทียนยืนด้านข้าง ทำเป็นไม่รู้จักหานเฟิง

อาจารย์เต้ากวงสะบัดมือ แล้วพูดว่า “หลางเจี้ยน นายพาศิษย์มาฝึกฝีมือไม่ใช่เหรอ รีบสิ ทำเสร็จจะได้จบ”

หลางเจี้ยนกัดฟัน พูดว่า “ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เถาสิง นายมาก่อน ไม่ทราบว่าศิษย์คนไหนของคณะหนึ่งเดียว จะมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน”

เถาสิงที่โดนเรียกชื่อ ชะงักไป จากนั้นเดินเข้ามา

เถาสิงมองหานเฟิงแล้วพูดเสียงดังว่า “ผมไม่แข่งกับไอ้นี่นะๆ พวกนายเปลี่ยนคนมาเถอะ”

หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ยอมแข่งกับฉัน ฉันก็ไม่อยากแข่งกับนายเหมือนกัน”

ฉู่สิงกับฉู่เทียนมองหน้ากัน จากนั้น ฉู่สิงเดินออกมา พูดว่า “ฉันละกัน โปรดชี้แนะด้วย”

เถาสิงส่งเสียงหึเย็นชา เอาอาวุธของตัวเองออกมา ดาบโค้งแสงสีม่วง

ฉู่สิงเอากระบี่ตัวเองออกมา ทั้งสองตั้งท่าเรียบร้อย พลานุภาพพลุ่งพล่าน

ศิษย์คณะบังเหินดูมั่นใจมาก ราวกับว่าเถาสิงชนะแน่นอน

สายตาของจางเยว่หานจ้องลู่ฝานตลอดเวลา จากนั้นดึงแขนผู้ชายข้างๆ แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่ วันนี้ต้องช่วยฉันระบายความแค้นนะ”

ผู้ชายที่โดนเรียกว่า “ศิษย์พี่” หัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ในเมื่อมาแล้ว ช่วยเธอระบายความแค้นแน่นอน ไอ้เด็กนั่นใช่ไหม วันดีๆ ของเขาจบลงแล้วล่ะ”

เหมือนลู่ฝานได้ยินคนพูดถึงตัวเอง หันมามองทางจางเยว่หาน

เพียงแวบเดียว ลู่ฝานเห็นความเคียดแค้นและชั่วร้ายในแววตาจางเยว่หาน

ศิษย์พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ หันมาพูดว่า “ลู่ฝาน นายกับผู้หญิงคนนั้น มีความแค้นอะไรกันหรือเปล่า เหมือนฉันได้ยินว่าพวกเขาจะจัดการนาย”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เรียกว่ามีความแค้นกันก็ได้มั้ง”

ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “ให้ฉันช่วยนายจัดการไหม กลัวว่าอีกเดี๋ยวพวกเขาจะเล่นงานนายโดยเฉพาะน่ะสิ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ขอบคุณพี่ใหญ่ แต่ผมว่าผมจัดการเองได้”

พูดพลาง ลู่ฝานสัมผัสอาการภายในร่างกายตัวเอง ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขายังไม่ได้สำรวจอาการตัวเองเลย

ลู่ฝานหลับตาลง เข้าสู่สภาวะภายใน ทันใดนั้น ลู่ฝานตกใจ

ทำไมพลังในตัวเขา เต็มเปี่ยมขนาดนี้ พลังสีใสที่ไหลเวียนอยู่ในตัว ลู่ฝานได้ยินเสียงน้ำไหล ดังขึ้นในร่างกายตัวเอง

ลู่ฝานลืมตา ลองใช้พลังนี้เบาๆ เขารู้สึกว่าพลังฟ้าดินบริเวณรอบๆ พลุ่งพล่านเข้ามา จุดตันเถียนและในสมองของเขา สว่างวาบขึ้นมาพร้อมกัน

ค่ายกลห้าธาตุ ค่ายกลหยินหยาง สาดแสงไปทั่วทุกที่

ลู่ฝานอึ้งไป เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาแน่ใจว่า พลังของเขา แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก

ตอนนี้เขาอยู่ในแดนปราณในชั้น5 หรือชั้น6 กันแน่

ลู่ฝานก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน