เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1340

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1340

แสดงกระบวนท่าออกมาอย่างพร้อมเพรียง หลิงเหยาและพวกพ้องได้ใช้พลังปราณของตนเอง กระหน่ำเข้าใส่ร่างของนักบู๊เกราะเขียวเหล่านี้อย่างหนักหน่วง

ไม่นึกว่านักบู๊เกราะเขียวจะถูกโจมตีจนถึงกับถอยร่นลงไปอย่างไม่หยุด โดยด้านหลังของพวกเขา เจ้าดำกับสิบสามกำลังหอบหายใจอย่างหนัก หนึ่งคนหนึ่งอสูร บนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เพราะเมื่อครู่พวกเขาเป็นผู้ต้านทานการโจมตีดังกล่าวไว้!

“ฮึ! ไอ้พวกมดแมลง ลำแสงสัตว์เทพ รวมค่ายกล! ”

ไม้เท้าหัวมังกรปรากฏขึ้นในมือของเทียนหลิง และกระทุ้งลงไปในอากาศอย่างหนักหน่วง

ทันใดนั้น เงาร่างของนักบู๊เกราะเขียวเหล่านี้ก็หมุนวนราวกับสายลม หลิงเหยาและพวกพ้องยังไม่ทันตั้งตัวกลับมาได้ ก็สัมผัสได้ถึงแรงลมโหมกระหน่ำราวกับดาบ พลังปราณในร่างกายยังไม่ทันจะได้ป้องกัน ก็ถูกโจมตีใส่แล้ว จนกระอักเลือดออกมาในทันที!

ทุกคนถอยร่นลงมาอย่างรวดเร็ว นักบู๊เกราะเขียวกลุ่มนั้นก็ได้บังคับให้พวกเขารวมตัวอยู่ด้วยกัน

มีเพียงหลินหย่าที่มีพลังพอจะต่อสู้ได้ก็ยังคงใช้วิชาชิงวิญญาณอยู่ต่อเนื่อง จนองครักษ์เกราะเขียวสองคนหยุดชะงักลงตรงหน้าของเธอ

แต่วินาทีถัดมา เทียนหลิงก็ใช้ไม้เท้าหัวมังกรชี้ออกไป ลำแสงดวงหนึ่งก็กระแทกจนหลินหย่ากระเด็นลอยไปไกล ล้มลงไปที่พื้นจนลุกไม่ขึ้น!

นักบู๊เกราะเขียวสิบกว่าคนนั้นมองไปที่หลิงเหยาและพวกพ้องอย่างเย็นชา แล้วก็ยกอาวุธในมือขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง!

เวลานี้หลิงเหยา ก็พลันหยิบตุ๊กตาผ้าของตัวเองออกมา

พวกเขามีสีหน้าที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ต่อให้รู้ว่าวันนี้จะไม่ใช่คู่ต่อกรของตระกูลเทียน แต่พวกเขาก็ยังจะมา

จะเป็นหรือตาย ก็ต้องต่อสู้ลุยไปข้างหน้า!

พลังปราณในร่างกายปะทุขึ้นอีกครั้ง หลิงเหยาและพวกพ้องเองก็เริ่มที่จะบีบคั้นศักยภาพพลังซ่อนเร้นของตนเองออกมา

เทียนหลิงแกว่งมืออย่างแรง อาวุธขององครักษ์เกราะเขียวก็พลันพุ่งตกลงมา!

โครมม!

ขณะช่วงเวลาที่คับขัน ก็พลันมีลำแสงดวงหนึ่งพุ่งตกลงมาจากท้องฟ้าระยะไกล โจมตีเข้าใส่ท่ามกลางนักบู๊เกราะเขียว จนสิบกว่าคนนั้นระเบิดและกระเด็นไปพร้อมกัน เกราะเขียวบนร่างแตกสลายเป็นผุยผง กระจัดกระจายไปทั่ว

เทียนหลิงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วจ้องมองไปยังท้องฟ้าในระยะไกล

ปรากฏแถบลำแสงขึ้น ทันใดนั้น ก็มีกลุ่มคนกระโดดออกมาจากทั่วทุกสารทิศ ขัดขวางอยู่ที่ด้านหน้าของหลิงเหยาและพวกพ้องอย่างรวดเร็ว

“หานเฟิง! ในที่สุดนายก็มาแล้ว! ”

ศิษย์พี่ใหญ่พูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

หานเฟิงได้พาลูกหลานตระกูลหานกลุ่มหนึ่งมา แล้วก็ชี้ไปยังเทียนหลิงที่อยู่ในอากาศ และพูดเสียงดังขึ้นว่า: “ไอ้แก่ตระกูลเทียน มอบตัวศิษย์น้องของฉันออกมา วันนี้ก็จะให้นายตายลงด้วยสภาพร่างกายที่สมส่วน! ”

เทียนหลิงไม่สนใจเขา เพียงแต่จับจ้องมองไปข้างหน้า และพูดขึ้นว่า: “หานอู๋ซวง นายคิดจะก่อสงครามระหว่างตระกูลขึ้นจริง ๆ ใช่ไหม! ”

ทันใดนั้น หานอู๋ซวง หานจุน รวมไปถึงผู้อาวุโสตระกูลเทียนทั้งหมดก็ปรากฏตัวขึ้นในอากาศ

หานอู๋ซวงมองไปที่เทียนหลิงอย่างเย็นชา มุมปากแสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยม และพูดขึ้นว่า: “ตาเฒ่าเทียนหลิง เดิมทีฉันก็ยกย่องนับถือตระกูลเทียนของพวกนายว่าเป็นตระกูลที่มีศีลธรรมความเมตตา แต่คิดไม่ถึงว่า จะแอบซ่อนความชั่วร้ายเต็มไปหมด มักจะลงมือเล่นงานเด็กรุ่นหลังอยู่เป็นประจำ รู้สึกอับอายขายหน้าบ้างไหม วันนี้ฉันมาถึงที่นี่แล้ว ฉันก็จะก่อสงครามขึ้น ทำไมเหรอ คิดจะต่อสู้ ฉันก็พร้อมเสมอ! ”

ลูกหลานตระกูลหานทั้งหมด แสดงสายตาอันโหดเหี้ยม พร้อมกับดึงพับแขนเสื้อขึ้นทั้งหมดแล้ว

ทุกถนนตรอกซอกซอย ผู้คนที่เดิมทีได้ยินเสียงแล้วพากันมาดูเรื่องสนุกตื่นเต้นนั้น เวลานี้ต่างก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทั้งหมด พวกเขาพลันพบว่า หากดูต่อไป ก็อาจจะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้แล้ว

เรื่องที่ผู้คนในเมืองหลวงเป็นกังวลมากที่สุดนั้น ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

ตระกูลเทียนกับตระกูลหานจะเปิดศึกสงครามกันแล้ว!

“แก……แก……”

เทียนหลิงชี้ไปที่หน้าของหานอู๋ซวง พูดคำว่าแกคำเดียวอยู่นาน โดยที่ไม่ได้พูดคำอื่นต่อ

คนตระกูลหานขึ้นชื่อเรื่องการทะเลาะวิวาทโดยไร้เหตุผลอยู่แล้ว เดิมทีเทียนหลิงคิดว่า หลายปีมานี้ตระกูลหานได้หมดสิ้นพลังอันฮึกเหิมแล้ว คงจะไม่เปิดศึกสงครามกับใครขึ้นอีก โดยเฉพาะมีตัวอย่างของตระกูลฉู่ก่อนหน้านี้แล้ว ก็ยิ่งจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะเกิดศึกสงครามระหว่างสองตระกูลขึ้น

ดังนั้นที่เทียนชิงหยางทำร้ายหานหยวนหนิงอย่างหนักนั้น เขาก็ไม่ได้ห้ามปราม ดังนั้นต่อให้ลู่ฝานจะมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหานแค่ไหน เขาก็ยังกล้าที่จะแอบใช้กลอุบายอยู่บ้าง

แต่ในเวลานี้ เขาพบว่าเขาเองคิดผิดไปแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่เหยียดหยามของหานอู๋ซวง รวมถึงท่าทางอันดุดันของคนตระกูลหานแล้ว แสดงว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นคิดที่จะเปิดศึกสงครามครั้งใหญ่กับพวกเขาจริง ๆ ด้วย

ทันใดนั้น ก็มีลำแสงกี่ดวง ปรากฏขึ้นที่ข้างกายของเทียนหลิง ทุกคนพากันเงยหน้ามองขึ้น ก็จดจำได้ว่าคือเทียนชิงหยาง

ขณะนั้น ดวงตาของหานอู๋ซวง ก็มีเจตนาสังหารเพิ่มขึ้นอีก

เทียนชิงหยางกวาดสายมอง และพูดขึ้นว่า: “ฉันนึกว่าใครเสียอีก ที่จริงแล้วก็คือพวกสุนัขของตระกูลหานออกมาไล่กัดคนนั่นเอง! ”

คำพูดเดียว ทำให้เจตนาสังหารของลูกหลานตระกูลหานพลุ่งพล่านขึ้นอย่างมาก

เทียนหลิงยังไม่ทันที่จะได้ห้ามปราม ในขณะนั้นเอง ก็มีสายลมแรงพัดโหมผ่านไป เมื่อเทียนหลิงหันหน้าไปดู ก็พบว่าหานอู๋ซวงกำลังบีบคอเทียนชิงหยางอยู่

ส่วนด้านข้าง ผู้อาวุโสตระกูลเทียนทั้งหมด รวมถึงตัวเขาเอง กลับไม่ทันที่จะตั้งตัวรับรู้ได้เลย

หานอู๋ซวงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “ไอ้หนุ่ม ปากของนายนี้ มันช่างสกปรกยิ่งนัก! ”

เมื่อพูดจบ หานอู๋ซวงก็ตบเข้าไปที่แก้มของเทียนชิงหยาง เสียงดังชัดเจน สนั่นกึกก้องไปทั่วฟ้า

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน หานอู๋ซวงตบเทียนชิงหยางอย่างแรงจนกระเด็นกลับเข้าไปในตระกูลเทียน เสียงของคนที่กระแทกเข้ากับก้อนหินดังขึ้นมาจากบริเวณที่ไม่ไกลนัก

“หานอู๋ซวง! ”

เทียนหลิงโมโห และพูดขึ้นว่า: “นายต้องการเปิดศึกใช่ไหม? ตกลง ฉันจะเปิดศึกกับนาย! ”

พลังปราณในร่างของหานอู๋ซวงพุ่งทะยานขึ้น ร่างกายขยายใหญ่ขึ้นเป็นร้อยเท่า ราวกับยักษ์ลอยอยู่กลางอากาศ น้ำเสียงดังกังวาน และตะโกนพูดขึ้นว่า: “จะเปิดศึกก็เริ่มเลย คำพูดไร้สาระของนายนี่ ช่างมากเสียจริง! ”

เทียนหลิงโมโหอย่างหนักจนต้องแสดงพลังปราณของตนเองออกมา ทั่วทั้งตระกูลเทียน ค่ายกลทั้งหมดกระพริบแสงเจิดจ้าขึ้น!

ในขณะที่ศึกสงครามกำลังจะเริ่มต้นนั้น ก็พลันปรากฏองครักษ์เกราะทองขึ้น จากนั้น ในท้องฟ้าก็มีเงาร่างของคนเพิ่มขึ้นอีกมากมาย

“หยุดก่อน! ”