เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1406

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1406

ลู่ฝานพยักหน้าและพูดว่า: “เรื่องนี้พอเท่านี้ไม่ต้องไปพูดถึงแล้ว”

ลู่ฝานมองไปยังแผ่นหลังของธิดาเทพ ดวงตาประกายแสงขึ้น ธิดาเทพคนนี้ ตกลงคิดจะทำอะไรกันแน่?

ไม่นากนัก กี่คนนี้ก็มาถึงที่ตำหนักหมอกแล้ว

ตำหนักแห่งนี้เกิดขึ้นหลังจากตำหนักดอกไม้ห้าสีครั้งก่อน ท่ามกลางเมฆหมอกที่โอบล้อมไปทั่ว ดอกไม้นานาชนิดปูทอดยาวเป็นเส้นทางสายดอกไม้ โดยมีเถาวัลย์กับดอกไม้ก่อตัวรวมกัน

ทุกคนเดินมากันถึงที่ด้านนอกของประตูเถาวัลย์เขียว เวลานี้ผู้ที่ยืนอยู่ที่ประตูนั้น ก็คือราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ หลินหยู่เฟย

เมื่อเห็นธิดาเทพมาถึง หลินหยู่เฟยก็พูดขึ้นว่า: “ขอเชิญธิดาเทพ ฝ่าบาทกำลังรอท่านอยู่”

ธิดาเทพพยักหน้า แล้วก็พาชายชราที่อยู่ด้านหลังเดินเข้าไปภายในประตู

ขณะที่ลู่ฝานกับพวกพ้องกำลังจะเดินเข้าไปด้านในนั้น เวลานี้ หลินหยู่เฟยก็ได้ขัดขวางพวกเขาเอาไว้และพูดขึ้นว่า: “พวกคุณไม่จำเป็นต้องเข้าไปแล้ว”

ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “พวกเรามาด้วยกันกับธิดาเทพ ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เข้าไปด้านใน? ”

หลินหยู่เฟยพูดขึ้นว่า: “ฉันเคยได้ยินผู้คนพูดว่า พวกคุณคือคนของประเทศอู่อาน เป็นเพียงแค่ผู้ติดตามที่ธิดาเทพพามาจากประเทศอู่อานเท่านั้น คุณชายลู่ฝาน นายเป็นแค่ขุนนางระดับป๋อขั้นที่หนึ่งใช่ไหมล่ะ ครั้งก่อน ให้นายพบเจอกับฝ่าบาทแล้วครั้งหนึ่ง ก็เท่ากับว่าให้เกียรตินายอย่างมากแล้ว ตอนนี้ ขอเชิญนายกลับไปเถอะ”

สีหน้าท่าทางของลู่ฝานย่ำแย่ลงอย่างกระทันหัน ทางหลิงเหยาก็พูดเสียงดังขึ้นว่า: “นายให้เกียรติต่อประเทศเป่ยเสิน แต่กลับไม่ให้เกียรติต่อประเทศอู่อาน มันเพราะเหตุผลอะไรกัน? ”

หลินหยู่เฟยหันหน้ามองไปที่หลิงเหยา และพูดขึ้นว่า: “ถ้าหากพวกคุณเป็นองค์ชายหรือเจ้าหญิงของประเทศอู่อาน ฉันก็คงจะให้เกียรติอย่างแน่นอน แต่ในเมื่อพวกคุณไม่ใช่ แล้วทำไมฉันจะต้องให้เกียรติด้วยล่ะ ไปเถอะ หากยังไม่ยอมไป ฉันจะสั่งให้คนขับไล่พวกคุณไปแล้ว! ”

เมื่อพูดจบ หลินหยู่เฟยก็โบกมือ แล้วเดินเข้าไปในประตูเถาวัลย์เขียว

กลุ่มองครักษเกราะเถาวัลย์เขียวยืนขวางอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับจ้องมองไปที่ลู่ฝานทั้งสามคนอย่างเย็นชา

หลิงเหยาดึงชายเสื้อของลู่ฝานแล้วพูดว่า: “นี่มันอะไรกัน ช่างดูถูกเหยียดหยามกันขนาดนี้เลย ฮึ ธิดาเทพนั้นก็ยังไม่ใช่คู่ต่อกรของนายเลย แต่หล่อนกลับทำมาเป็นกำเริบเสิบสานได้”

ดวงตาของลู่ฝานกระพริบแสงประหลาดขึ้น และพูดว่า: “มีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล หลิงเหยา ช้าก่อน เธอจะต้องยืนอยู่ข้างกายของฉัน ห้ามไกลห่างออกไปเด็ดขาด สิบสาม ระมัดระวังตัวเอาไว้ด้วย! ”

ลู่ฝานหันหลัง แล้วก็พาหลิงเหยาและคนอื่น ๆ เดินกลับไป

ลู่ฝานรู้สึกว่าในจิตใจของเขานั้น เริ่มที่จะไม่สบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

สายตาของราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นดูแปลกไป อีกทั้งเขาจงใจที่จะให้พวกเขาบินเหาะออกมา จะต้องมีกลอุบายเป็นแน่

ในมือของลู่ฝาน ปรากฏกระบี่หนักไร้คมขึ้น แล้วก็ค่อย ๆ นำมาเสียบไว้ที่ด้านหลังของตนเอง

เวลานี้ ภายในประตูเถาวัลย์เขียว

ธิดาเทพยืนอยู่ข้างหน้าของโต๊ะดอกกล้วยไม้ หันหลังกลับมาและพูดว่า: “ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ฝ่าบาทอยู่ที่ไหนล่ะ? ”

หลินเฟยอวี่ค่อย ๆ เดินเข้ามา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและพูดขึ้นว่า: “ธิดาเทพ เชิญนั่งลง วันนี้ฝ่าบาทไม่ได้เชิญท่านมา แต่เป็นฉันเองที่เชิญท่านมาดื่มน้ำชาด้วย”

ธิดาเทพดวงตาเป็นประกาย ชายชราที่อยู่ด้านหลังก็พลันมีสีหน้าท่าทางที่เย็นชาขึ้น

แล้วธิดาเทพ ก็ค่อย ๆ นั่งลงที่ด้านข้าง

หลินเฟยอวี่ตบมือ ที่ใต้ฝ่าเท้าก็พลันมีทะเลดอกไม้เบ่งบานขึ้น

หลินเฟยอวี่ยิ้ม และพูดว่า: “ธิดาเทพ สังเวียนที่ท่านต้องการ พวกเราได้ทำการจัดสร้างเสร็จแล้ว พวกชายหนุ่มของประเทศหลิง ต่างก็ได้รับทราบข่าวสารแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ท่านก็สามารถไปประลองยุทธบนสังเวียนได้แล้ว ซึ่งอยู่ที่ปลายเขาเทพนั้น”

ธิดาเทพยิ้มและพูดว่า: “ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีมากเลย ขอบคุณราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มาก”

หลินเฟยอวี่ส่ายมือไปมาและพูดว่า: “เรื่องเล็กน้อย เพียงแต่ ก่อนที่ท่านจะขึ้นสังเวียนประลองยุทธนั้น ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะปรึกษาหน่อย”

ธิดาเทพพูดว่า: “ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ พูดออกมาได้เลย”

หลินเฟยอวี่มองไปที่ดวงตาของธิดาเทพและพูดว่า: “ธิดาเทพ ท่านมองดูฉันสิ ว่าเหมือนกับคู่พรหมลิขิตที่ท่านกำลังตามหาอยู่หรือไม่! ”