เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 141

หลินฉีไม่สามารถหลบได้ ใครก็ไม่คาดคิดว่า กระบี่ของลู่ฝานจะเร็วขึ้นระหว่างทาง อีกทั้งยังเพิ่มความเร็วอย่างน่ากลัวด้วย

ลู่ฝานไม่ได้ใช้แรงมากเท่าไร เพราะแค่สายตาเท่านั้น

แต่ความเร็วอันแข็งแกร่ง ทำให้กระบี่ของลู่ฝานแทงทะลุพลังปราณที่คุ้มกันหลินฉีได้อย่างง่ายดาย ถึงแม้กระบี่หนักของลู่ฝานจะไม่คม ปลายกระบี่ก็ไม่ได้แหลมมาก

ปลายกระบี่สัมผัสกับท้องของหลินฉี ลู่ฝานรีบกักแรงเอาไว้ไม่น้อย เขาสัมผัสได้ว่าถ้าตัวเองไม่กักแรงไว้ หลินฉีต้องโดนเขาแทงทะลุแน่

ลู่ฝานไม่อยากฆ่าคนสถาบันเดียวกันในคณะหนึ่งเดียว นั่นจะทำให้เขาโดนไล่ออกจากสถาบัน

หลินฉีโดนลู่ฝานแทงจนกระเด็นออกไป ความเจ็บปวดสุดขีด แผ่ซ่านมาจากท้อง ทำให้เขากระอักเลือดออกมาเหมือนน้ำพุบนพื้นดิน

ปราณชี่ของลู่ฝานเข้าไปในตัวเขา แผ่การควบคุมและทำลาย สุดท้ายระเบิดในตัวของเขา

หลินฉีกระแทกลงกับพื้น ตัวกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง

ลู่ฝานชักมือกลับมาช้าๆ เขาดูสุขุมและสบายใจมาก

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมาก กระบี่ธรรมดาๆ ไม่กี่ครั้ง เหมือนหั่นผักหั่นผลไม้อะไรทำนองนั้น ทำให้หลินฉีที่เกือบจะเข้าสู่แดนแดนปราณนอก ล้มกระเด็นลงบนพื้น

“เขาไม่ใช่แดนปราณในชั้น4 แน่นอน ไม่ใช่แน่นอน เด็กปีศาจ มีปีศาจปรากฏในคณะหนึ่งเดียว”

หลางเจี้ยนพึมพำออกมา มองลู่ฝานด้วยแววตาวูบไหว

พละกำลังเช่นนี้ ถึงเขาเป็นครู แล้วขึ้นไปสู้กับลู่ฝาน โอกาสชนะคงมีไม่มาก

พลังมากมาย ลึกล้ำเกินคาดเดาของลู่ฝาน ทำให้หลางเจี้ยนตะโกนออกมาว่าปีศาจ

จางเยว่หานมองหลินฉีที่ล้มลงบนพื้นอย่างสติแตกกระเจิง เธอไม่เข้าใจ ทำไมศิษย์พี่หลินฉีของเธอถึงแพ้เหมือนกัน

ศิษย์พี่หลินฉีแข็งแกร่งขนาดนี้ ศิษย์พี่หลินฉีที่มีชื่อเสียงทั้งคณะบังเหิน รวมไปถึงสถาบันสอนวิชาบู๊ด้วย คิดไม่ถึงว่าจะแพ้ให้ลู่ฝาน คนที่มาสถาบันสอนวิชาบู๊ได้แค่ครึ่งปีเท่านั้น เขากินยาวิเศษอะไรถึงโชคดีขนาดนี้

จางเยว่หานรู้สึกขาอ่อน ที่นี่ไม่ได้ต่างจากเมืองเจียงหลินเลยนะ

ถ้าศิษย์พี่หลินฉีคุ้มครองเธอไม่ได้ งั้นถ้าลู่ฝานอยากจัดการเธอ คงง่ายเหมือนเหยียบมดไม่ใช่หรือไง

เมื่อคิดได้ว่าลู่ฝานอาจจะแก้แค้น จางเยว่หานรู้สึกระแวงขึ้นมา

เหมือนที่เธอคิดจะจัดการลู่ฝาน ลู่ฝานต้องหาโอกาส จัดการเธออย่างไม่รู้ตัวแน่นอน

ตอนนี้แววตาจางเยว่หานเต็มไปด้วยความหวาดผวา

ลู่ฝานไม่อยากสนใจเธอสักนิด แก้แค้นงั้นเหรอ

ตัวตลกอย่างจางเยว่หานในใจลู่ฝาน เป็นสิ่งที่มีหรือไม่มีก็ได้ไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ในใจลู่ฝานมีเพียงบู๊ ส่วนการแก้แค้นผู้หญิงคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงแบบจางเยว่หาน ลู่ฝานไม่สนใจสักนิด

หลินฉีที่นอนแผ่อยู่บนพื้น พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่เขาขยับเพียงนิดเดียว ก็รู้สึกเจ็บอวัยวะภายในไปหมด เส้นลมปราณกระดูกซี่โครง ได้รับความเสียหาย

หลินฉีผู้หยิ่งผยอง ถึงตายก็ไม่ยอมแพ้ให้ลู่ฝาน เขาจ้องลู่ฝานอย่างอาฆาต

หลินฉีลุกขึ้นมา แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่านายจะหลับตาสู้กับฉัน นายดูถูกฉัน นายกล้าดูถูกฉัน”

ลู่ฝานมองหลินฉีอย่างงุนงงๆ

เขาหลับตาเพราะสัมผัสการใช้งานของปราณชี่ในร่างกาย เกี่ยวอะไรกับการดูถูก

หานเฟิงตะโกนอยู่ข้างๆ ว่า “ดูถูกนายแล้วยังไง หลินฉี นายมันอ่อน นายแพ้สภาพนี้ นักเรียนคณะบังเหินด้านหลังนายพากันดูถูกนาย ไม่ต้องพูดถึงศิษย์น้องลู่ฝานเลย ไอ้อ่อนแพ้ไม่ได้แบบนาย สู้ฉันยังไม่ได้นายเลย”

หานเฟิงได้ใจสุดขีด เขาชอบยกยอตัวเอง หลังจากเอาชนะคู่ต่อสู้ได้