เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1411
ในที่สุดมหาเสนาบดีหลินก็เก็บอาการเหยียดหยามในสายตาลงบ้างแล้ว เวลานี้รู้สึกว่าลู่ฝานนั้นมีลับลมคมในยากที่จะคาดเดาได้จริง ๆ
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ลู่ฝานรับรู้เข้าใจอย่างชัดเจนถึงพลังความสามารถของธิดาเทพว่าอยู่ในระดับไหน รวมไปถึงพลังความสามารถของชายชราที่อยู่ด้านหลังของหล่อนคนนั้นด้วย
ธิดาเทพเองก็เกือบที่จะถึงขั้นนักบู๊แดนปราณฟ้าแล้ว ส่วนพลังความสามารถของชายชราคนนั้นก็ยิ่งคาดเดาไม่ถูก
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์คิดที่จะรั้งตัวเธอเอาไว้ ลำพังแค่อาศัยตนเองและพวกทหารปีกเงิน ทหารปีกทอง รวมไปถึงพวกทหารเกราะเถาวัลย์เหล่านั้น คงจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย
นอกจากเขาจะเรียกนักบู๊แดนปราณฟ้าทั้งสามคนในสังกัดของเขามาทั้งหมด ไม่แน่อาจจะเป็นไปได้
แต่ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จะกระทำแบบนั้นไหม?
ลู่ฝานคิดว่าคงจะไม่
คงไม่มีใครที่จะโง่เขลาเพื่อชิงตัวผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วถึงขนาดยอมสละกำลังพลทั้งหมดของตนเองหรอก
ตราบใดที่ยังเป็นคนที่มีสติและจิตใจเป็นปกติ ก็คงจะไม่ทำแบบนี้แน่
ยิ่งไปกว่านั้น เป็นไปได้เลยที่ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เองจะสั่งให้ยอดฝีมือทั้งสามคนนั้นติดตามอยู่ข้างกายตนเองตลอดเวลา เพราะเมื่อครู่มหาเสนาบดีหลินพูดว่า พวกเขากำลังพิทักษ์ปกครองทั้งสามทิศของประเทศหลิงอยู่ไม่ใช่เหรอ?
ถ้าอย่างนั้นธิดาเทพก็คงจะปลอดภัยไม่เป็นอันตรายอย่างแน่นอนแล้ว!
มหาเสนาบดีหลินเหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจ เดินออกมาจากตำหนักบรรทม และถามขึ้นอีกรอบว่า: “แน่ใจนะว่าธิดาเทพปลอดภัยดี? ”
ทหารเกราะเถาวัลย์ที่อยู่ด้านนอกตอบกลับว่า: “แน่ใจ”
ฝ่าบาทประเทศหลิงถอนหายใจยาวและพูดว่า: “ยังดี ยังดี”
มหาเสนาบดีหลินเองก็ถอนหายใจ และพูดว่า: “ตกลง ท่านป๋อลู่ฝาน อีกสักครู่นายไปคุยกับธิดาเทพแล้วกันนะว่า จะออกเดินทางกลับในวันนี้ หรือว่าพรุ่งนี้”
ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “ฉันเองหวังว่าพรุ่งนี้จะเดินทางกลับ ตกลง ฉันจะนำเรื่องทั้งหมด บอกกับธิดาเทพ”
มหาเสนาบดีหลินกำหมัดแสดงความเคารพและพูดว่า: “ต้องลำบากนายด้วยแล้ว ฉันส่งท่านป๋อลู่กลับไปห้องพัก! ”
ลู่ฝานโค้งคำนับแล้วก็เดินจากไป
ฝ่าบาทสาวน้อยเหมือนจะยังไม่อยากให้เขากลับไป คิดจะพูดอะไรบ้าง แต่ก็พูดไม่ออก
ลู่ฝานกับพวกพ้องเดินออกมาจากตำหนักบรรทม แล้วก็ยืนไปบนหลังของเจ้าดำอีกครั้ง และค่อย ๆ เหาะเหินตามมหาเสนาบดีหลินไป
มหาเสนาบดีหลินมีสีหน้าที่ย่ำแย่ ซึ่งลู่ฝานสามารถเข้าใจถึงสภาพจิตใจของเขาได้ดี นี่ก็เหมือนกับว่านำเอาเรื่องราวที่อับอายของประเทศตนเองเปิดเผยให้กับประเทศอื่นได้รับทราบแล้ว
ลู่ฝานครุ่นคิด แล้วก็พูดขึ้นว่า: “มหาเสนาบดีหลิน มีอยู่เรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี”
มหาเสนาบดีหลินหันมองไปที่ลู่ฝานและพูดว่า: “ท่านป๋อลู่อ่า คำพูดที่ไร้สาระที่สุดในโลกนี้ ก็คือคำพูดนี้ นายมีอะไรก็พูดตามตรงออกมาได้เลย”
ลู่ฝานพูดว่า: “ฉันอยากให้มหาเสนาบดีหลินลองคิดดูหน่อยว่า ทำไมหลังจากที่พวกเขาวางค่ายกลแล้ว จะต้องดึงดูดให้พวกเรามาที่ตำหนักบรรทมด้วย หากว่าพวกเขาลงมือสำเร็จ แล้วร่างศพของพวกเรา ก็คงจะตกไปอยู่ที่ด้านหน้าของตำหนักบรรทม”
คำพูดนี้ของลู่ฝาน ทำให้มหาเสนาบดีหลินมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก
ลู่ฝานถอนหายใจเบา ๆ นักบู๊ของประเทศหลิงถึงแม้จะไม่ได้เรื่องแล้ว ไม่นึกว่าระดับมันสมองก็ยังต่ำแบบนี้ด้วย ผู้ที่เป็นถึงมหาเสนาบดียิ่งใหญ่ ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้อีก ยังต้องให้คนเตือนสติด้วย ช่างแตกต่างกับหลู่เฉิงเซี่ยงของประเทศอู่อาน ราวฟ้ากับดินเลยทีเดียว มิน่าล่ะถึงถูกราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ กดดันคุกคามได้ถึงขนาดนี้
แต่เรื่องเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่ลู่ฝานจะต้องไปขบคิดให้สิ้นเปลืองมันสมองอย่างแน่นอน
การกระทำแบบนี้ของประเทศหลิง กลับสามารถทำให้ธิดาเทพกลับออกไปจากที่นี่ได้เร็วขึ้น ลู่ฝานเองก็สามารถที่จะไปถึงประเทศตันเซิ่งได้เร็วขึ้นด้วยเหมือนกัน นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกเหรอ
ดังนั้น หลังจากที่ลู่ฝานพูดแบบนี้ออกไปแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
ส่วนที่เหลือ ก็ปล่อยให้มหาเสนาบดีหลินไปขบคิดเอาเองแล้วกัน
หลิงเหยาส่งกระแสจิตที่ข้างหูของลู่ฝานว่า: “ลู่ฝาน นายอยากที่จะพูดว่า ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ คิดที่จะอาศัยเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ขับไล่ฝ่าบาทประเทศหลิงลงจากบัลลังก์ ถ้าหากพวกเราตายลงไปจริง ๆ แล้วธิดาเทพถูกจับตัว ประเทศอู่อานกับประเทศเป่ยเสินก็จะต้องขอคำชี้แจงจากประเทศหลิง หากไม่ดีพอก็คงต้องสอบถามเอาความผิดจากฝ่าบาทประเทศหลิงด้วย”
ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “พูดไม่ได้ พูดไม่ได้อ่า! ”
ไม่นานนัก ลู่ฝานและคนอื่น ๆ ก็กลับมาถึงห้องพักดอกไม้อีกครั้ง