เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1426
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1426
เลือดสดกลายเป็นผนึกสีเลือดบนแก้มฝ่าบาทหญิง แล้วแผ่ขยายออกไปทั้งตัว
ทันใดนั้น ลู่ฝานที่อยู่ตรงหน้าเธอ สัมผัสได้ว่าพลังของเธอหายไปแล้ว
นี่เป็นผนึกที่มีประสิทธิภาพกว่าการดันพลังฟ้าดินออกไป มันไม่เพียงแต่สกัดกั้นพลังฟ้าดิน อีกทั้งยังผนึกเลือดลมและเส้นลมปราณรอบตัวฝ่าบาทหญิงอย่างมั่นคง
ลดลมหายใจของเธอจนต่ำสุด ทำให้การเคลื่อนไหวของเลือดลมเธอช้ามาก
จู่ๆ ฝ่าบาทหญิงลืมตาขึ้น พลังสีเขียวบนหน้าผากเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง เหมือนจะทำลายผนึกโลหิตของสิบสามอย่างไรอย่างนั้น
แต่น่าเสียหาย เห็นได้ชัดว่าวิทยายุทธของสิบสามเหนือกว่าฝ่าบาทหญิงมาก บวกกับสิบสามสาดเลือดตัวเองออกมาเหมือนของฟรี แสงสีเขียวบนหน้าผากฝ่าบาทหญิงถูกกดกลับเข้าไปในตัวอีกครั้ง
ทุกอย่างเรียบร้อย สิบสามเอาเชือกเส้นหนึ่งออกมาจากด้านหลังตัวเอง มัดฝ่าบาทหญิงไว้บนหลังตัวเอง
หน้าที่ที่ลู่ฝานมอบหมายให้ แน่นอนว่าสิบสามเสี่ยงชีวิตเพื่อทำมันให้สำเร็จ
หลังจากผนึกโลหิต นอกจากเหลือแรงนิดหน่อยเอาไว้พูด ฝ่าบาทหญิงก็ขยับไม่ได้อีกแล้ว
สิบสามแบกเธอไว้ หลังจากนั้นยื่นมือไปลูบตรงข้อมือ เลือดหยุดไหลทันที
ธิดาเทพเห็นภาพนี้ เธอพูดด้วยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คิดไม่ถึงว่าคนใช้คนนี้เป็นผู้ฝึกชั่วร้าย”
ลู่ฝานพูดว่า “แค่เคยเป็นเท่านั้น ธิดาเทพ เราควรไปกันได้แล้ว เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้”
พูดพลาง ลู่ฝานเหยียบบนหลังเจ้าดำ
เจ้าดำขยับปีกสองข้าง บินเข้าไปในเมฆหนา
ธิดาเทพประคองผู้อาวุโสสวีอยู่ข้างๆ มองสิบสามอย่างสนใจ เหมือนคิดเรื่องสนุกอะไรขึ้นมาได้
ตรงมุมปากแอบมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น
ในพระราชวังประเทศหลิง ตำหนักจักรพรรดิ
เงาคนสองสามคนพุ่งเข้ามาในตำหนัก จู่ๆ เกสรดอกไม้ห้าสีส่องแสงสว่างสะดุดตา เหมือนจะฆ่าคนที่เข้ามาอย่างไรอย่างนั้น
“หยุด!”
คนที่นำมาอย่างราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เอาของชิ้นหนึ่งออกมาแล้วโยนลงพื้น
นั่นเป็นดอกไม้ที่มีสีสัน ร่วงหล่นลงมา ทันใดนั้นแสงห้าสีที่กำลังรวมตัวกันหายไปทันที
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มองนายทหารที่กำลังตกใจทั้งสองคน “โอเค ฉันทำลายสิ่งต้องห้ามของตำหนักแล้ว พวกนายรีบไปหาตราประทับจิตวิญญาณฟ้าเร็วเข้า”
คำนับแล้วขานรับ นายทหารทั้งสองคนรีบแยกย้ายไปหาอย่างรวดเร็ว
ซงเหวินที่ยืนอยู่ข้างราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์พูดว่า “ท่านจะใช้ตราประทับจิตวิญญาณจริงเหรอ นั่นเป็นตราสำคัญที่สุดของประเทศเลยนะ ถ้าไม่ถึงช่วงเวลาเป็นตายของประเทศหลิงห้ามใช้เด็ดขาด”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ฉันรู้ นายพูดหลายสิบรอบแล้ว ฉันคุยกับนายเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คือช่วงเวลาเป็นตายของประเทศหลิง ต้องใช้ตราประทับจิตวิญญาณ เชิญปรมาจารย์ออกมาหาพวกธิดาเทพ จากนั้นทำลายพวกเขาในคราวเดียว”
ซงเหวินถอนหายใจแล้วพูดว่า “เรื่องแบบนี้ต้องลำบากถึงปรมาจารย์ เฮ้อ พวกเราไร้ความสามารถจริงๆ!”
“รู้ว่าตัวเองไร้ความสามารถก็ดีแล้ว นายก็รีบช่วยกันหาสิ ทั้งพระราชวังมีแค่ที่นี่ที่ฉันยังไม่หา มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าจะอยู่ที่นี่!”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็หารอบๆ ด้วยเหมือนกัน ทันใดนั้นทั้งตำหนักเละเทะไปหมด
ซงเหวินยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขามองตำหนักจักรพรรดิที่งดงาม เละเทะอย่างรวดเร็วภายในพริบตา จากนั้นหลับตาลงช้าๆ
เรื่องอะไรที่เรารู้ว่าเห็นแล้วจะมารบกวนสายตาและจิตใจ เราอย่ามองจะดีที่สุด
แต่ขณะนั้นเอง หูของซงเหวินขยับเบาๆ เหมือนได้ยินเสียงลมจากข้างนอก
ซงเหวินรีบเดินไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว