เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1429

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1429

ลู่ฝานเดินมาข้างหลิงเหยา

ตอนนี้หลิงเหยากำลังจัดของใหม่ๆ ในตำหนักอย่างกระตือรือร้น เมื่อเห็นของที่น่าสนใจหรือของที่มีค่า ก็ยัดใส่กระเป๋าตัวเองทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานเห็นท่าทางโลภของเธอก็หัวเราะแล้วพูดว่า “เธอขาดเงินขนาดนั้นเลยเหรอ เอาของแบบนี้ด้วย”

หลิงเหยาหน้าแดงเล็กน้อย แต่ไม่หยุดการกระทำสักนิด “ของล้ำค่าตั้งเยอะแยะ จะให้นั่งเฉยๆ ได้ไงล่ะ ใครจะรู้ว่าวันไหนจะจนขึ้นมา หาได้สักนิดหน่อยก็เอา!”

ลู่ฝานส่ายหน้ายิ้มแหย ดูเหมือนต่อไปถ้าเขาแต่งกับหลิงเหยา คงไม่มีเงินออมส่วนตัวแน่ๆ

ลู่ฝานจินตนาการชีวิตในตอนนั้นได้แล้ว หลิงเหยาต้องดูแลทุกอย่างของทั้งสองคน เขาอยากใช้อะไรคงต้องแจ้งก่อน

แต่ลู่ฝานกลับหวังให้ชีวิตแบบนี้มาถึงเร็วๆ!

ทิ้งความคิดไร้สาระพวกนี้เอาไว้ก่อน ลู่ฝานจับมือหลิงเหยา จู่ๆ เขาพูดเสียงเบาว่า “หลิงเหยา ช่วงนี้อยู่ห่างจากธิดาเทพหน่อย อย่าใกล้เธอเด็ดขาด แล้วก็ผู้อาวุโสสวีด้วย”

หลิงเหยาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นหลิงเหยาหยิบของต่อ พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ลู่ฝาน นายเจออะไรเหรอ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “เรียกว่าเจอก็ไม่ได้ แต่แอบรู้สึกว่าลางสังหรณ์ไม่ดี เหมือนพวกเขาคิดจะทำอะไรบางอย่าง มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีกับเรา”

หลิงเหยาพูดว่า “งั้นฉันควรทำยังไง”

ลู่ฝานพูดว่า “ดูสถานการณ์เงียบๆ หากมีอะไรผิดปกติ เธอรีบพาสิบสาม แล้วก็ฝ่าบาทประเทศหลิงหนีไปก่อน ให้เจ้าดำตามพวกเธอไปด้วย”

หลิงเหยาแอบกัดฟันพูดว่า “เข้าใจแล้ว ลู่ฝาน นายคิดว่าพวกเขาจะทำร้ายเราเหรอ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ ตั้งแต่วันนี้เราต้องป้องกันไว้ก่อน”

หลิงเหยาพยักหน้าเข้าใจ

เมื่อกำชับหลิงเหยาเรียบร้อย ลู่ฝานเดินไปหาสิบสามกับฝ่าบาทประเทศหลิง

เห็นลู่ฝานเดินเข้ามา สิบสามหลบมายืนด้านหลังลู่ฝานอย่างนอบน้อม

ลู่ฝานก้มมองฝ่าบาทหญิงประเทศหลิง แล้วถามเสียงเบาว่า “ขอโทษด้วยนะฝ่าบาท เราหมดทางเลือกจริงๆ ถ้ามีสิ่งใดล่วงเกิน โปรดอภัยให้ด้วย”

นัยน์ตาฝ่าบาทหญิงมีหยาดน้ำตา คิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบช้าๆ ว่า “ฉันรู้ว่านายช่วยฉัน พวกเขาวางยาฉัน พิษหญ้าเย็นขั้วหัวใจ นายแก้พิษให้ฉัน”

ใบหน้าลู่ฝานมีรอยยิ้มบางๆ ฝ่าบาทประเทศหลิงไม่ใช่คนทึ่ม

แบบนี้พูดง่ายหน่อย ลู่ฝานนั่งลงด้านหน้าฝ่าบาทหญิงแล้วพูดว่า “แล้วฝ่าบาทรู้หรือเปล่าว่าใครวางยาฝ่าบาท”

ฝ่าบาทหญิงกัดฟันพูดว่า “ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ หลินเฟยอวี่ หลินเฟยอวี่ ถ้าไม่ใช่เขา จะเป็นใครได้อีก เขาแอบลงมือ ตอนนั้นฉันเจ็บทางขวาแล้วก็แข็งทื่อ คนที่อยู่ทางขวาฉันคือหลินเฟยอวี่”

ลู่ฝานถอนหายใจพูดว่า “ทำไมเขาเกลียดฝ่าบาทจนต้องฆ่าด้วยล่ะ พูดขึ้นมาเขาคือตำแหน่งเชื้อพระวงศ์ลำดับที่ 1 ไม่ใช่เหรอ พูดกันตามสายเลือด เขาน่าจะเป็นลุงของฝ่าบาท”

ฝ่าบาทหญิงพูดว่า “เขาจะไล่ฉันลงจากตำแหน่งจักรพรรดิ แล้วตัวเองก็เป็นจักรพรรดิเอง เดิมทีฉัน……ไม่ได้ถูกสร้างมาเป็นจักรพรรดิ แต่พ่อแม่ฉันตายเร็ว มอบตำแหน่งจักรพรรดิให้ฉัน ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ คงมอบตำแหน่งจักรพรรดิให้เขาไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นฉันต้องตาย”

น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของฝ่าบาทหญิง ทำให้เธอดูสวยจับใจ

ลู่ฝานส่ายหน้าเบาๆ ความรับผิดชอบของจักรพรรดิประเทศหนึ่ง ไม่ควรให้ผู้หญิงแบบนี้มาแบกรับไว้จริงๆ เป็นการทำลายชีวิตเธอทั้งชีวิต อีกทั้งยังทำให้ประเทศเกิดข้อผิดพลาดด้วย