เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1432

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1432

บางทีเธออาจไม่ธรรมดาเหมือนอย่างที่พวกเขาเห็นในตอนนี้!

ลู่ฝานละสายตาออกมา เขานั่งลงพักสายตาอยู่อีกด้าน

คนอื่นพากันหาที่พักผ่อนเช่นกัน เติมเต็มกำลังของตัวเอง

……

นอกพระราชวังเต็มไปด้วยทหารองครักษ์

ประกาศกฎอัยการศึกทั้งเมืองท้องฟ้าคง ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปประชาชนห้ามออกจากบ้านตามใจชอบ ให้อยู่รอตรวจตราที่บ้านทุกคน

ห้ามปล่อยผ่านแม้แต่หลังคาเรือนเดียว ทหารองครักษ์ของเมืองและองครักษ์เกราะเถาวัลย์ เดินผ่านไปมาเป็นกลุ่มใหญ่ ค้นหาทุกสิ่งทุกอย่าง

ใช้ค่ายกลปิดตายบนท้องฟ้า สายน้ำไม่เคลื่อนไหว ต้นไม้ไม่ไหวติง ทั้งเมืองท้องฟ้าคงอยู่ท่ามกลางความหวาดหวั่น

รูปร่างของพวกลู่ฝาน ปรากฏในรูปแบบต่าง ๆ ทั่วเมืองท้องฟ้าคง

ปรากฏอยู่ในน้ำ บนต้นไม้ หรือแม้กระทั่งบนฟ้าและผืนดิน เต็มไปด้วยภาพเหมือนของพวกลู่ฝาน

ข้างๆ ยังมีเงินรางวัลของการจับกุมตัวพวกลู่ฝานและฆ่าพวกลู่ฝาน แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

ภาพของฝ่าบาทหญิงก็อยู่ในนั้นด้วย เน้นเด่นด้วยแสงสว่าง ให้ทุกคนเห็นว่าช่วยชีวิตคนคนนี้จะได้เป็นข้าราชการมั่งคั่งร่ำรวย

เวลาเพียงแค่คืนเดียว ภาพของพวกลู่ฝานรู้กันไปทั่วเมืองท้องฟ้าคง

ประตูทุกบ้านปิดสนิท เมื่อมองออกไปในเมืองท้องฟ้าคง ไม่มีดอกไม้แปลกเบ่งบานอีกแล้ว

และไม่ไกลจากตีนเขาเทพ ประตูต้นไม้เหล็กศักดิ์สิทธิ์ต้นหนึ่งเปิดออก เหมือนรอให้ใครเข้ามาค้นอย่างไรอย่างนั้น

บนต้นไม้เหล็กสลักคำว่าหลิน

นี่เป็นนามสกุลอันสูงส่งของประเทศหลิง และเป็นนามสกุลประจำประเทศหลิงด้วย

คนที่สามารถสลักอักษรนี้บนประตูต้นไม้ได้ ล้วนเป็นเชื้อสายราชวงศ์ทั้งนั้น คนที่อยู่ในต้นไม้ต้นนี้ก็เช่นกัน เขาคือราชเลขาธิการของราชวงศ์ปัจจุบัน หลินหลิงหลิน

ในต้นไม้เหล็ก พวกข้าราชการกำลังขอเข้าพบด้านใน

วันนี้ที่ตีนเขาเทพ ข้าราชการมากมายโดนกระบี่ของลู่ฝานฟาดฟัน มหาเสนาบดีหลินก็อยู่ในนั้น แม้ไม่ตายแต่ก็ได้รับบาดเจ็บ

ข้าราชการที่เหลือ คนที่ยังพอเดินเหินได้รีบพากันมาที่บ้านมหาเสนาบดีหลิน เพื่อพบมหาเสนาบดีหลิน

“มหาเสนาบดีหลิน ตอนนี้ฝ่าบาทโดนลักพาตัว ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ประเทศกำลังตกอยู่ในอันตราย ทำไมถึงไม่เจอพวกเราเพราะอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย รีบออกมาเดี๋ยวนี้!”

ข้าราชการคนหนึ่งโวยวายเสียงดัง เสียงดังก้องอยู่ในต้นไม้เหล็ก แต่ไม่มีใครสนใจเลย

จู่ๆ ข้าราชการคนอื่นตะโกนดังขึ้นอีก แต่ผ่านไปนานก็ไม่มีใครตอบรับ มีเพียงพ่อบ้านที่มีลายหมุนวนด้านหลังสามลายวิ่งออกมา คารวะแล้วพูดว่า “ทุกท่าน เจ้าบ้านของเรายังสลบอยู่ ทุกท่านอย่าตะโกนอีกเลย ให้เจ้าบ้านของเราได้พักผ่อนสักคืนเถอะ เชิญทุกท่านกลับไปก่อนเถอะ!”

เมื่อข้าราชการได้ยินว่ามหาเสนาบดีหลินยังไม่ฟื้น ต่างพากันพูดคุยขึ้นมาทันที

แต่พวกเขาทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เดินฟึดฟัดกลับไป

ขณะนั้นเองบนยอดต้นไม้เหล็ก มหาเสนาบดีหลินที่แกล้งสลบมองไปทางพระราชวัง

รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า เหมือนเขาไม่รีบ ไม่กังวลสักนิด

ถือตราประทับอันหนึ่งในมือ มหาเสนาบดีหลินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “หลินเฟยอวี่นะหลินเฟยอวี่ ครั้งนี้นายวางแผนพลาดแล้ว แผนทั้งหมดของนายอยู่ในการคาดการณ์ของฝ่าบาท ครั้งนี้นายจบเห่แน่”

เมื่อพูดจบ มหาเสนาบดีหลินโยนตราประทับในมือออกไปเบาๆ จู่ๆ ตราประทับกลายเป็นแสงหายลับขอบฟ้าไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในพระราชวัง

ฝ่าบาทหญิงที่โดนผนึกเอาไว้ เห็นแสงแวบอยู่บนพื้น

ความขี้ขลาดนัยน์ตาหายไปทันที ถูกแทนที่ด้วยประกายความดุดันและความอาฆาตเต็มไปหมด