เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1484

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1484

หั่วเยี่ยนออกคำสั่ง ผู้ฝึกชี่รอบๆ แปรเปลี่ยนพลังชี่เป็นห้าธาตุ แสงสว่างจ้าขึ้นฟ้า

ลู่ฝานเพ่งมองแล้วตะโกนใส่หลิงเหยา “ลงมือ!”

โซ่บนตัวทั้งสองคนแตกออกทันที

ปราณชี่บนตัวลู่ฝานพลุ่งพล่าน!

หนี่งกระบี่โจมตี ไร้ฟ้าดิน

ห้าธาตุกระจายออกไป!

ปราณชี่เป็นระลอกคลื่นดันพลังฟ้าดินรอบๆ ออกไป

ผู้ฝึกชี่รอบๆ รวมถึงหั่วเยี่ยนตัวสั่นอย่างแรง วิชาในมือชะงักไปทันที

การต่อสู้ของยอดฝีมือ เป็นเรื่องตัดสินเป็นตายภายในพริบตาเดียว

ในเวลาเดียวกัน เมื่อปราณชี่บนตัวลู่ฝานแผ่ออกไป แสงสีทองบนตัวหลิงเหยาก็ปล่อยออกมาด้วย เกราะปราณปกคลุมตัว นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงเหยาปล่อยพลังหลังจากเข้าสู่แดนปราณดิน

เสียงขลุ่ยดังขึ้น แสงสีทองกลายเป็นแสงกระบี่เต็มฟ้า

มันไม่ได้อยู่ในห้าธาตุ แต่กลับดุดันกว่าพลังห้าธาตุ ภายในพริบตาเดียวผู้ฝึกชี่สามคนพรุนไปทั้งตัว ผู้ฝึกชี่สองคนล้มลงพื้นอย่างน่าเวทนา

“แสงห้าธาตุรวมบนร่าง ไฟสวรรค์จงลงมา!”

หั่วเยี่ยนตะโกนด้วยความตกใจ

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนักบู๊หลุดออกจากการผนึกของโซ่ผนึกกำลัง!

ทำอะไรไม่ถูก เขาปล่อยวิชาตัวเองออกมา ลู่ฝานดันพลังฟ้าดินรอบตัวออกไปหมดแล้ว แต่ก็ยังมีลูกไฟน่ากลัวร่วงลงมาจากฟ้า

ร่วงลงบนตัวลู่ฝานกับหลิงเหยาจนเกิดเสียงดังสนั่น!

“ถอย! ถอย! ปล่อยกระบวนท่าออกมา!”

ผู้ฝึกชี่ที่ยังขยับได้ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อสะบัดมือค่ายกลไฟรวมตัวกัน ห้าธาตุพิฆาต ฟ้าดินปั่นป่วนไปหมด!

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดดังติดต่อกันจนสะเทือนแก้วหู เพียงพริบตาเดียวต้นไม้ด้านหน้าพวกเขาโดนระเบิดจนกลายเป็นเถ้า

มีเพียงต้นกินพลังที่ไม่ได้รับความเสียหายเลย ใบไม้แม้แต่ใบเดียวก็ยังไม่ร่วงลงมา

ทันใดนั้นแสงกระบี่พุ่งออกมาจากทะเลเพลิง

“กระบี่ฟ้าดิน!”

ไม่รอให้พวกหั่วเยี่ยนได้ตั้งตัว ทะเลเพลิงหมุนย้อนกลับ พลังฟ้าดินรอบๆ เริ่มปั่นป่วน!

“อะไรกัน”

หั่วเยี่ยนทั้งตกใจทั้งกลัว จู่ๆ เขารู้สึกว่าพลังฟ้าดินรอบๆ สูญเสียการควบคุม

สำหรับผู้ฝึกชี่ ไม่มีเรื่องที่น่ากลัวไปกว่าการที่พลังฟ้าดินสูญเสียการควบคุมอีกแล้ว

หลังจากนั้นทะเลเพลิงแผ่ซ่านไปรอบๆ เงาของลู่ฝานกับหลิงเหยาปรากฏในสายตาทุกคนอีกครั้ง

เปลวไฟดำปกคลุมตัว แสงสีทองสาดส่องลงพื้น ตัวของลู่ฝานกับหลิงเหยาดูเหมือนเทพสงคราม

ผู้ฝึกชี่สองคนจะโยนเครื่องรางของตัวเองออกมา แต่เมื่อเขาปล่อยพลังชี่ออกมา ก็โดนพลังฟ้าดินที่ปั่นป่วนกลืนหายไปทันที ยิ่งดิ้นรนยิ่งแผดเผาอย่างดุดัน กลายเป็นเถ้าท่ามกลางสายตาทุกคน

“1 2 3 4 5 6 7…….”

ลู่ฝานแอบนับเวลา จนกระทั่งนับถึงสิบ เขารู้สึกว่าพลังของตัวเองยื้อต่อไม่ไหวแล้ว

แต่ผู้ฝึกชี่รอบๆ มีเพียงสามคนที่ยังยืนอยู่ได้ ในบรรดานั้นคือหั่วเยี่ยนที่ยืนช็อกอยู่ที่เดิม

ลู่ฝานเก็บพลังตัวเอง ฟาดกระบี่ไปทางหั่วเยี่ยน

เสียงขลุ่ยของหลิงเหยาที่อยู่ด้านหลังสูงขึ้นทันที พลังแห่งทองอันบ้าคลั่งโถมเข้าไปหาคนที่เหลือสามคน

ไปถึงภายในพริบตาเดียว ถึงขั้นที่เร็วกว่าวิชากายของลู่ฝาน

ผู้ฝึกชี่สองคนเพิ่งปล่อยพลังชี่ออกมาเป็นกำแพงห้าธาตุด้านหน้า ก็โดนพลังแห่งทองทะลุผ่านทันที

หลังจากนั้นลู่ฝานฟันกระบี่ลงมาอย่างไร้เยื่อใย!

เขตวิถีบนกระบี่เปิดออก กระบี่เดียวทำให้ทั้งสองคนกระเด็นออกไป

หั่วเยี่ยนเบิกตาโตมองลู่ฝานที่มาถึงตรงหน้าแล้ว เขากำลังจะยกมือขึ้น ก็โดนลู่ฝานถีบเข้าที่น่อง ในเวลาเดียวกันปราณชี่ไหลผ่านน่องเข้ามาในตัว

เสียงกระดูกหักดังขึ้นชัดเจน หั่วเยี่ยนร้องโอดครวญแทบขาดใจ ในเวลาเดียวกันตัวเขาเริ่มชักกระตุก

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่าคนบางคนตายเพราะปากตัวเอง!”

หั่วเยี่ยนเริ่มน้ำลายฟูมปาก ลู่ฝานเดินไปด้านข้างโดยไม่สนใจเขา

มองผู้ฝึกชี่บนพื้นยังไม่ตายก็ซ้ำให้อีกหนึ่งกระบี่ เมื่อแน่ใจแล้วว่าตายจึงหันมาจัดการคนต่อไป

ไม่นานก็จัดการรอบๆ จนหมด เหลือนักบู๊เพียงสองคนที่เอามือกุมหัว หลบไปอยู่ด้านข้างตั้งแต่เริ่มต่อสู้ แอบตัวสั่นงันงกอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

ลู่ฝานเดินมาข้างหลิงเหยาแล้วถามว่า “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

หลิงเหยาพูดว่า “ไม่เป็นไร ลู่ฝาน ทำไงดี จะฆ่าเขาไหม”

ลู่ฝานส่ายหน้า “ไม่ ฟังดูเหมือนเขาเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ เราต้องการคนที่รู้สถานการณ์ในเมืองตันเซิ่ง”

หลิงเหยาขานรับอย่างเข้าใจ เดินตามลู่ฝานไปข้างหน้า ถีบหั่วเยี่ยนจนสลบไป

เจ้าดำปรากฏตัวบนไหล่ลู่ฝานอีกครั้ง ลู่ฝานพูดกับเจ้าดำว่า “ฝากแกดูแลคนนี้ด้วย”

เจ้าดำฉีกยิ้มแล้วจับหั่วเยี่ยนขึ้นมา จากนั้นลู่ฝานเปิดจวนอากาศธาตุของตัวเอง เอาเจ้าดำกับหั่วเยี่ยนเก็บเข้าไปข้างใน

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย ลู่ฝานพูดว่า “ไปกันเถอะ”

หลิงเหยาดึงเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “แล้วสองคนนี้จะทำยังไง”

ลู่ฝานช้อนตามองไปยังใต้ต้นไม้ มองนักบู๊สองคนนั้นไม่พูดอะไร

แต่สองคนนี้กลับคุกเข่าให้ลู่ฝาน

“ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าเราเลย”

“เรายอมเป็นทาสนาย”

มองนักบู๊สองคนที่ไม่รู้จักความกล้าหาญแม้แต่น้อยด้วยใบหน้าเฉยเมย

ทันใดนั้นลู่ฝานพูดว่า “จำไว้ พวกนายไม่ใช่นักบู๊ พวกนายเป็นแค่คนขี้ขลาด ฉันไม่ฆ่าพวกนาย ไปซะ!”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานกับหลิงเหยาเดินออกไปทันที