เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1522
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1522
ไป๋หยินขานรับ จากนั้นทั้งสองหันหลังเตรียมออกไป
แต่ทั้งสองยังไม่ทันก้าวออกไป จู่ๆ มีแสงหนึ่งร่วงลงมาจากฟ้า เข้ามาข้างในศูนย์กลางตระกูลหั่ว
ไป๋หยินกับผู้อาวุโสห้าหันขวับไปมองทันที
ไป๋หยินขมวดคิ้วพูดว่า “ใครเหิมเกริมขนาดนี้ เหาะเข้ามาโดยไม่รักษากฎของตระกูลเลย”
สีหน้าผู้อาวุโสห้าดูไม่สู้ดี ทั้งสองเพ่งมองออกไป เห็นผู้ชายสวมชุดคลุมสีม่วง เดินอาดๆ เข้ามาพร้อมพูดเสียงดังว่า “คนไปตายไหนกันหมด ไม่มีคนออกมาต้อนรับฉันออกจากการเก็บตัวเหรอ”
ผู้อาวุโสที่กำลังฝึกฝนอยู่ เงยหน้ามองคนคนนี้แวบหนึ่ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วหลับตาต่อ
ตอนนี้ไป๋หยินกับผู้อาวุโสห้ารู้แล้วว่าเขาคือใคร
ผู้อาวุโสห้าพูดเสียงเย็นชาว่า “หั่วหลงจู้ ไอ้เด็กนี่ นับวันยิ่งอวดดีขึ้นเรื่อยๆ”
ไป๋หยินส่ายหน้าพูดว่า “ก็เพราะพี่ชายเขาตามใจจนเสียคนน่ะสิ”
หั่วหลงจู้มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ เขาแสยะยิ้มดูหมิ่น
ทันใดนั้น หั่วหลงจู้เห็นลู่ฝานกับหลิงเหยากำลังกวาดขยะอยู่
หั่วหลงจู้พูดอย่างประหลาดใจว่า “ผู้ดูแลชุดคลุมสีทองขึ้นมาบนเขาได้ตั้งแต่เมื่อไร! นี่ ไอ้คนที่กวาดขยะอยู่ นายเป็นใคร”
ลู่ฝานเงยหน้ามองหั่วหลงจู้แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ชื่อลู่ฝาน!”
หั่วหลงจู้มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ได้แซ่หั่ว คนใช้กากเดน ใช้ได้นี่ กวาดขยะจนได้ขึ้นมาบนเขา ไหนมาร้องเพลงให้ฉันฟังสักเพลงสิ ร้องดีมีรางวัล ร้องไม่ดีนายโดนลงโทษแน่”
หั่วหลงจู้กระดิกนิ้วเรียกลู่ฝาน ท่าทางยั่วโมโห
ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย “ถ้าคุณชายอยากฟังเพลง ลงเขาไปสิ มีทั่วทุกที่ ทำไมต้องฟังฉันร้องด้วยล่ะ อีกทั้งยังกลับมาอย่างร้อนรน คงไม่ได้กลับมาเฉยๆ ใช่ไหม”
หั่วหลงจู้พูดเสียงดังว่า “โอ๊ะ คนใช้กากเดนกล้าเถียงด้วย คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
เสียงหั่วหลงจู้แปรเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นทันที เมื่อพูดออกมาพลังฟ้าดินรอบๆ เปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง กลายเป็นพลังแข็งแกร่งโจมตีใส่ลู่ฝาน
แต่วินาทีต่อมาพลังเหล่านี้หายไปเหมือนก้อนดินร่วงลงไปในน้ำ
ลู่ฝานมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ แล้วกวาดขยะต่อ
หั่วหลงจู้ประหลาดใจ เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมวิชาของตัวเองไม่แสดงผลอะไรออกมา
นี่เป็นวิชาคำพูดสะเทือนวิญญาณ ที่เขาฝึกฝนมาอย่างยากลำบาก
หั่วหลงจู้ตะโกนออกมาอย่างไม่เชื่ออีก “ไอ้เวร คุกเข่าลง คนใช้ต่ำตม รีบคุกเข่าอ้อนวอนเดี๋ยวนี้”
เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ แต่สถานการณ์ก็ยังเหมือนเดิม
ลู่ฝานยังกวาดขยะอยู่ หั่วหลงจู้เหมือนยัยป้าปากจัด ตะโกนหน้าแดงเถือก พื้นที่รอบๆ เกิดเสียงระเบิด
“ขายหน้า!”
ผู้อาวุโสห้าสะบัดแขนเสื้อแล้วส่งเสียงหึเย็นชา
ไป๋หยินมองหั่วหลงจู้ แล้วมองลู่ฝาน “จิตใจของเด็กคนนี้อยู่ในระดับดี เป็นแบบนี้แล้วยังนิ่งอยู่เลย”
ผู้อาวุโสห้าพูดว่า “ไม่สภาพจิตใจโดดเด่น ก็มีแผนอะไรอยู่ในใจลึกๆ ไม่ว่าอย่างไหนก็ดีกว่าหั่วหลงจู้เป็นสิบเท่า ร้อยเท่า พันเท่า!”
ผู้อาวุโสห้าแอบกัดฟัน ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เขาตะโกนออกมาทันที “หั่วหลงจู้มาหาฉันเดี๋ยวนี้!”
เมื่อหั่วหลงจู้ที่กำลังตะโกนได้ยินเสียงถึงกับชะงัก จากนั้นหันไปมองไกลๆ เมื่อเห็นเงาของผู้อาวุโสห้า ถึงกับเข่าอ่อน
“ผู้อาวุโส!”
หั่วหลงจู้พูดเสียงหลง
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “รีบไปสิ ผู้อาวุโสเรียกนายอยู่!”