เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1527
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1527
เสียงราบเรียบแต่ได้ยินชัดเจน ดึงดูดสายตาทุกคนทันที
ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นผู้ชายสวมชุดคลุมสีทองถือไม้กวาด มองมาในสนามด้วยรอยยิ้ม
คนจำนวนไม่น้อยมองเขาอย่างแปลกใจ “นี่ใคร”
“ลู่ฝานอย่าพูดไร้สาระ!”
จู่ๆ เสียงไป๋หยินดังขึ้นในกลุ่มคน
ลู่ฝานเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งแล้วเดินเข้ามา
ไม่ไกล ผู้อาวุโสห้าพาหั่วตันซูเหาะเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ผู้อาวุโสห้าหยุดลงตรงหน้าลู่ฝาน พูดเสียงกังวานว่า “ลู่ฝาน อย่าพูดอะไรไร้สาระนะ!”
ลู่ฝานจ้องผู้อาวุโสห้า
เขาไม่เห็นความคิดอาฆาตหรือความโกรธจากแววตาของผู้อาวุโสห้า แต่กลับเห็นรอยยิ้มเล็กน้อย
อย่าบอกนะว่านักบู๊สองคนนั้นจำเขาไม่ได้
ลู่ฝานเอามือซ้ายไพล่หลัง แอบส่งสัญญาณมือให้หลิงเหยา
ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ฉันไม่พูดไร้สาระ ทุกคนลองดูยาที่พวกคุณชายตระกูลจินกลั่นดีๆ สิ เป็นยาไม่ได้คุณภาพชัดๆ”
จินเซ่าเหยียนจ้องลู่ฝานเขม็ง ตอนนี้เขาจำลู่ฝานได้แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
จินเซ่าเหยียนแสยะยิ้มพูดว่า “นายเป็นใคร ที่นี่นายมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ”
ผู้อาวุโสห้าเอียงตัวเล็กน้อย ให้ลู่ฝานเดินเข้าไป
ตอนนี้ผู้อาวุโสสองคนกลางอากาศที่เตรียมตัวกลับเริ่มสนใจ มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มสดใส
ลู่ฝานยกไม้กวาดในมือแล้วพูดว่า “ฉันชื่อลู่ฝาน เป็นแค่คนทำความสะอาดตัวเล็กๆ ในตระกูลหั่วเท่านั้น!”
เพิ่งพูดจบ พวกจินเซ่าเหยียนหัวเราะร่า
ในบรรดาลูกหลานตระกูลหั่วก็มีคนหัวเราะเหมือนกัน ในบรรดานั้นคนที่หัวเราะดังสุดคือหั่วหลงจู้
ลู่ฝานหันมามองหั่วหลงจู้แวบหนึ่งแล้วส่ายหน้าเบาๆ
หั่วหลงจู้เห็นความดูหมิ่นในแววตาลู่ฝาน เขาหุบยิ้มแล้วพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน ที่นี่นายไม่มีสิทธิ์พูดจริงๆ คนใช้อย่างนายรู้จักด้วยเหรอว่าอะไรคือยา คนตระกูลหั่วไม่ใช่คนแพ้ไม่เป็น อย่ามาทำขายหน้าที่นี่!”
คำพูดเขาทำให้ผู้อาวุโสห้าขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง
ลู่ฝานไม่อยากสนใจเขา ยกมือขึ้นมาสะบัด ยาในมือผู้ฝึกชี่ตระกูลจินลอยมาทันที
ผู้ฝึกชี่ตระกูลจินอึ้งไป พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
พวกเขาล้วนมีวิทยายุทธระดับปรมาจารย์บำเพ็ญชี่ แต่กลับไม่รู้ว่าลู่ฝานทำยังไง ยาถึงลอยจากมือพวกเขาไปในมือลู่ฝานเอง
จินเซ่าเหยียนกำลังจะอาละวาด กลับเห็นลูกไฟปรากฏตรงง่ามนิ้วลู่ฝาน และเริ่มแผดเผายา
เห็นด้วยตาเปล่าว่ายาเริ่มผิดรูป เกิดเสียงดังเหมือนไฟช็อต
ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ทุกคนคงเห็นชัดแล้ว ไหนบอกว่าเป็นยาทำลายไฟ แต่ไม่สามารถทำลายไฟในฝ่ามือฉันได้ นี่เรียกว่ายาเซียนเหรอ”
ทุกคนตกตะลึง แม้แต่จินเซ่าเหยียนก็อึ้งไปครู่หนึ่ง
ผู้ฝึกชี่ด้านหลังเขาเบิกตาโตตา มองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
ไม่นานยาเม็ดนั้นถูกเผาจนกลายเป็นผงด้วยฝีมือลู่ฝาน
ลู่ฝานปัดมือสองข้าง ไม่รู้สึกปวดใจที่เผายาเซียนไปหนึ่งเม็ดเลยสักนิด เขายิ้มแล้วพูดว่า “วิชายาที่เอาของปลอมมาปนกับของจริงแบบนี้ ไม่เสียแรงที่ตระกูลจินเป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่!”
จินเซ่าเหยียนโมโหแต่ไม่สามารถอาละวาดได้ เขาตวาดว่า “ลู่ฝาน นายรนหาที่ตาย!”
พูดจบ จินเซ่าเหยียนสะบัดมือโยนตราประทับสี่เหลี่ยมของตัวเองเข้าไปทางลู่ฝาน
ผู้ฝึกชี่ตระกูลหั่วทุกคนอุทานอย่างตกใจ เห็นว่าลู่ฝานกำลังจะโดนตราประทับกระแทกใส่ คนจำนวนไม่น้อยมีพลังชี่พุ่งขึ้นบนตัวเตรียมลงมือ