เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1539

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1539

ไม่มีวิชา ไม่จำเป็นต้องใช้พลังชี่ มองแวบเดียวสะเทือนฟ้า แค่ใช้ความคิดก็เกิดเพลิงได้

นี่คือความสามารถที่ต้องเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนบำเพ็ญชี่ขึ้นไปถึงจะทำได้

แม้ลู่ฝานไม่ได้แสดงพลังชี่ของตัวเองออกมา แต่แค่ความสามารถนี้ก็พิสูจน์วิทยายุทธของเขาได้แล้ว

พวกจินเซ่าเหยียนล้มลงบนพื้น เริ่มดิ้นไปมาอย่างแรง

พวกเขาพยายามใช้พลังชี่ตัวเองดับไฟ แต่พบว่านี่เป็นการกระทำที่โง่เขลาสุดๆ

เพราะเมื่อพวกเขาปล่อยพลังชี่ออกมา เป็นการช่วยให้ไฟลุกโชนขึ้นอีก

ไฟลุกรุนแรงและน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ พวกจินเซ่าเหยียนส่งเสียงร้องโอดครวญออกมา

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ต้องมีคนตายแน่นอน

ลู่ฝานสะบัดมือ เปลวไฟหายไปทันที

ตอนนี้เมื่อไฟแห่งฟ้าดินอยู่ในมือเขา เรียกได้ว่าเคลื่อนไหวได้ตามใจสั่ง

พวกจินเซ่าเหยียนหอบหายใจแรง หมอบอยู่บนพื้น มีกลิ่นย่างลอยออกมาจากตัว

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ยังไม่ไปอีกเหรอ ยังอับอายไม่พอใช่ไหม!”

ตอนนี้สายตาที่จินเซ่าเหยียนมองไปที่ลู่ฝาน เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ครั้งแรกตอนเขาเจอลู่ฝานที่ร้านยาตันหั่ว รู้สึกเพียงว่าลู่ฝานเป็นคนที่จัดการยาก ชำนาญวิชาโจมตีพิเศษ แต่ก็แค่เท่านั้น

ครั้งที่สองตอนลู่ฝานแผดเสียงสะเทือนจนทำให้ล้มลง จินเซ่าเหยียนเข้าใจว่าตัวเองเพิ่งสู้เสร็จ พลังชี่หมดจึงพลาดท่าให้ลู่ฝาน ลู่ฝานเป็นแค่คู่ต่อสู้ธรรมดาๆ เท่านั้น

แต่วันนี้เป็นครั้งที่สาม ลู่ฝานใช้ความจริงพิสูจน์ว่าพวกเขาสองคนแตกต่างกันแค่ไหน

ตอนนี้ลู่ฝานในใจจินเซ่าเหยียนคือปีศาจไร้เทียมทาน

ความกลัวผุดขึ้นในใจจินเซ่าเหยียน เขาลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป ผู้ฝึกชี่ตระกูลจินรีบวิ่งตามไป

วันนี้เป็นอย่างที่ลู่ฝานพูด พวกเขาอับอายขายหน้าไปถึงตระกูล

พ่ายแพ้ให้ลู่ฝานด้วยกระบวนท่าเดียว ถึงขั้นที่ลู่ฝานยังไม่ได้ขยับมือสักนิด ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไป ไม่ใช่แค่เขาที่อับอายขายหน้า แม้แต่ตระกูลจินก็ต้องอับอายขายหน้าไปด้วย

จินเซ่าเหยียนไม่อยากคิดเลยว่าหลังจากกลับตระกูลจะโดนโทษอะไรบ้าง

แต่เขารู้ว่าขืนอยู่ตระกูลหั่วต่อ เขาต้องตายแน่ๆ

พวกจินเซ่าเหยียนหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ผู้ฝึกชี่ตระกูลหั่วหัวเราะร่า

ส่วนเรื่องเยาะเย้ยลูกหลานตระกูลจิน พวกเขาไม่เกรงใจอยู่แล้ว

หั่วหลงชิ่งปรบมือเบาๆ จากนั้นกำลังจะเดินเข้าไป

ลูกหลานตระกูลหั่วที่อยู่รอบๆ มองลู่ฝานด้วยใบหน้าเลื่อมใส เด็กสาวตระกูลหั่วจำนวนไม่น้อยตาเป็นประกาย เหมือนอยากเข้ามาพูดกับลู่ฝาน

แต่พวกเธอยังไม่ทันเดินเข้ามาหาลู่ฝาน แสงหนึ่งร่วงลงจากฟ้ามาตรงหน้าลู่ฝาน

เสียงดังตึง แร่หินก้อนหนึ่งปักลงบนพื้น

แร่หินโผล่มาด้านนอกครึ่งหนึ่ง เมื่อทุกคนเพ่งมอง เห็นตัวอักษรด้านบนแร่หิน

“ลู่ฝานเป็นผู้ดูแลภายในตระกูลหั่ว ได้รับเสื้อคลุมสีม่วง และให้ดูแลสวนยาวิเศษ”

ลู่ฝานเห็นตัวอักษรเหล่านี้ก็ขมวดคิ้วเบาๆ

หันไปมองบนเขาเทียนนู่ ลู่ฝานแอบคิดว่าใครเป็นคนหางานใหม่ให้เขา

แต่ตอนนี้ผู้ฝึกชี่ตระกูลหั่วที่อยู่รอบๆ สูดหายใจเฮือก พากันตะโกนว่า “มอบชุดคลุมสีม่วงให้แล้ว อีกทั้งยังได้ดูแลสวนยาวิเศษ ทำไมฉันไม่มีวาสนาได้ทำงานดีๆ แบบนี้!”

“พอได้แล้ว นายมีวิทยายุทธแบบเขาไหมล่ะ ฉันว่าอีกไม่นานลู่ฝานคงได้ชุดคลุมสีแดง!”

“ชุดคลุมสีม่วงดูแลสวนยาก็ไม่ต่างกับชุดคลุมสีแดงเท่าไรแล้ว”

……