เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1545
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1545
ท่าทางนิ่งของลู่ฝานทำให้หั่วหลงจู้ขมวดคิ้วเบาๆ
หั่วเทียนหรุ่ยหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณชายไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ เราอยู่ด้วยกันที่อุโมงค์ข้ามมิติตั้งนาน”
ลู่ฝานหันมามองหั่วเทียนหรุ่ย “อุโมงค์ข้ามมิติเหรอ ฉันไม่เคยไปอุโมงค์ข้ามมิติ จะอยู่กับเธอได้ยังไง เธอจำคนผิดหรือเปล่า”
หั่วเทียนหรุ่ยพูดเสียงดังว่า “ไม่มีทางจำผิดคน กลายเป็นเถ้าฉันก็จำนายได้ คุณชายใหญ่ คุณชายรอง เขาคือคนที่ฉันพามาเข้ามาจากอุโมงค์ข้ามมิติ”
แววตาของหั่วหลงชิ่งกับหั่วหลงจู้เย็นชาลงทันที
หั่วหลงจู้พูดเสียงดุว่า “ดีจริงๆ ได้ยินนานแล้วว่าก่อนหน้านี้ค่ายกลที่ประตูเขาของตระกูลโดนทำลาย มีนักบู๊สองคนเอาตัวน้องหั่วเยี่ยนไป อีกทั้งยังฆ่าคนตระกูลหั่วไม่น้อย ที่แท้คือนายนี่เอง!”
ระหว่างพูด หั่วหลงจู้ปล่อยพลังชี่ออกมาบนตัว
ปรบมือเบาๆ องครักษ์ด้านนอกกลายเป็นลำแสงเข้ามาทันที จากนั้นล้อมลู่ฝานเอาไว้
แสงค่ายกลในห้องสว่างขึ้น ม้วนภาพที่ลู่ฝานเห็นเมื่อกี้ มีปีศาจเกราะเพลิงปรากฏออกมา
เพียงพริบตาเดียว ลู่ฝานตกอยู่ในอันตรายแล้ว
ลู่ฝานกลอกตาไปมา “คุณชายรอง ถ้าคุณชายรองแค่อยากจัดการฉัน ใช้วิธีนี้ดูเลวทรามไปหน่อยไหม”
หั่วหลงจู้พูดเสียงดังว่า “จัดการนายงั้นเหรอ นายมีค่าให้ฉันทำแบบนั้นด้วยเหรอ ลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าใกล้ตายแล้วยังปากแข็งอีก จะบอกให้นะว่าผู้อาวุโสห้าสงสัยนายนานแล้ว ตอนนี้มีทั้งพยานและหลักฐาน นายไปตายได้แล้ว”
ระหว่างพูด หั่วหลงจู้เตรียมลงมือ
ลู่ฝานแผดเสียงเบาๆ ออกมาว่า “จุติ!”
ทันใดนั้น ผู้ฝึกชี่ที่ล้อมรอบเขาโดนสะเทือนจนกระเด็น
ม้วนภาพบนกำแพงแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เกิดลมแรงพัดอยู่ในห้อง หั่วเทียนหรุ่ยกระเด็นถอยหลังออกไป หั่วหลงจู้ก็เซถอยหลังไปหลายสิบก้าวกว่าจะทรงตัวได้
มีเพียงหั่วหลงชิ่งที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองลู่ฝานด้วยสายตาเป็นประกายสว่างไสว
“วิชาดีมาก!”
หั่วหลงชิ่งพูดเสียงดัง
ลู่ฝานไม่มองหั่วเทียนหรุ่ยสักนิด เขาใช้สายตาแหลมคมมองไปทางหั่วหลงจู้แล้วพูดว่า “พยานงั้นเหรอ คุณชายรอง นายเอาใครมาก็ไม่รู้ ใส่ร้ายว่าฉันเป็นคนผิด นี่เรียกว่าพยานได้เหรอ ฉันได้ยินว่านักโทษที่ทำลายค่ายกลตระกูลหั่วของพวกนายเป็นนักบู๊สองคน บอกฉันสิว่าฉันใช่นักบู๊ไหม”
ลู่ฝานพูดเสียงสูง คลื่นเสียงแผ่ออกเป็นวงกว้าง
ขวดที่อยู่รอบๆ แตกเป็นเสี่ยงๆ
หั่วหลงจู้ถอยแล้วถอยอีก ดูน่าเวทนาเป็นอย่างมาก จู่ๆ หั่วหลงจู้ตอบไม่ได้
ตอนนี้หั่วหลงชิ่งกดฝ่ามือลงกลางอากาศเบาๆ จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังของตัวเอง โดนผนึกที่มองไม่เห็นผนึกเอาไว้ด้านหน้าตัวเองสามฟุต
ลมแรงหายไป หั่วหลงชิ่งพูดเบาๆ ว่า “ผู้ดูแลลู่ อย่าโกรธขนาดนั้นสิ ความจริงเป็นยังไงกันแน่ ยิ่งอธิบายก็ยิ่งชัดเจนขึ้นไม่ใช่เหรอ หั่วเทียนหรุ่ย เธอแน่ใจนะว่าคุณชายลู่ฝานคือนักโทษที่เธอว่า นักโทษที่เธอจับใช่นักบู๊จริงหรือเปล่า”
หั่วเทียนหรุ่ยอ้าปากค้าง จู่ๆ เธอพูดอะไรไม่ออก
หั่วหลงชิ่งพูดเสียงดังว่า “รีบพูดมา!”
หั่วเทียนหรุ่ยสั่นไปทั้งตัว “ใช่นักบู๊ ฉันใส่หินผนึกกำลังให้เขาเอง เคยสัมผัสพลังปราณของเขา”
ลู่ฝานส่งเสียงหึเบาๆ เกิดเสียงดังกรอบแกรบรอบตัว
เหมือนทำลายผนึกของหั่วหลงชิ่งได้ในพริบตา ลู่ฝานสะบัดมือปล่อยพลังชี่ออกไป แสงห้าสีรวมตัวเป็นมวลแสงบนฝ่ามือเขา
ลู่ฝานสะบัดมือโยนมวลแสงมาข้างหน้าหั่วเทียนหรุ่ยแล้วพูดว่า “ดูให้ดี ฉันคือผู้ฝึกชี่อย่างแท้จริง”