เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1547

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1547

สายลมอ่อนพัดเบาๆ เมฆขาวลอยไปมา

ลู่ฝานเหาะกลับมาที่สวนยาวิเศษอย่างรวดเร็ว

เรื่องวันนี้ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายที่อยู่ในตระกูลหั่ว บางทีตอนเจอจินเซ่าเหยียนในตอนนั้น เขาน่าจะทำความรู้จักเอาไว้ ไม่แน่อยู่ในตระกูลจินสถานการณ์อาจดีกว่านี้หน่อย

แต่เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ตอนนั้นเขาไม่รู้จักตระกูลจินด้วย ถึงไปก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น จากนิสัยของจินเซ่าเหยียน คงไม่มีทางพาเขาไปตระกูลจินหรอก

ลู่ฝานเอาแต่นึกย้อนเรื่องทุกอย่างที่ทำในตระกูลหั่วช่วงนี้ ทุกเรื่องทุกการกระทำ มีอะไรไม่เหมาะสมหรือเปล่า

เขาไม่อยากให้เรื่องเหมือนวันนี้เกิดขึ้นอีก

ยังไงสิ่งที่ควรแสดงให้เห็นก็แสดงออกมาหมดแล้ว ดูเหมือนสิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือถ่อมตัวแล้วถ่อมตัวอีก

คิดแผนไว้ในใจเรียบร้อย ลู่ฝานเร่งความเร็วในการเดินทางขึ้นอีก

เมื่อกำลังจะถึงสวนยาวิเศษ จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่ามีสายลมแรงโจมตีมาทางด้านหลัง

ลู่ฝานหันขวับไปมอง เห็นลำแสงหนึ่งพุ่งมาทางเขา

มุกเวิ้งว้างปรากฏในมือทันที ลู่ฝานหรี่ตาลงเบาๆ

จากพละกำลังของเขาในตอนนี้ ถ้าไม่ใช่อริยปราชญ์ฟ้าดินเหมือนผู้อาวุโสห้า เขาไม่กลัวใครทั้งนั้น

ลำแสงหยุดลงข้างหน้าเขา ลู่ฝานเพ่งมอง พบว่าคนที่มาคือหั่วเทียนหรุ่ย

“ลู่ฝาน!”

หั่วเทียนหรุ่ยตะโกนเสียงดุ

หม้อยาใบเล็กปรากฏในมือเธอ พลังชี่บนตัวกำลังลุกโชนเหมือนเปลวไฟ

ดูออกเลยว่าหั่วเทียนหรุ่ยโกรธสุดขีด ตอนนี้เธอสามารถสู้กับลู่ฝานโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น

ลู่ฝานมองเธอแล้วหัวเราะออกมา

“หั่วเทียนหรุ่ย เธอตามฉันมาทำไม”

หั่วเทียนหรุ่ยพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝานอย่าคิดขู่ฉัน คนอื่นไม่รู้จักนาย แต่ฉันจำได้ดีว่านายคือจ้าวหมิงหยู่ นายคือนักบู๊ที่กลับตระกูลหั่วมาพร้อมฉัน”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหน้าพูดว่า “หั่วเทียนหรุ่ย ฉันจะพูดอีกรอบ เธอจำคนผิดแล้ว!”

เมื่อพูดจบ ริมฝีปากลู่ฝานขยับเบาๆ

หลังจากนั้น หั่วเทียนหรุ่ยได้ยินเสียงลู่ฝานข้างหูตัวเอง

“หัวหน้าหั่วเทียนหรุ่ย เธอเปิดโปงฉันแล้วได้ประโยชน์อะไร อย่าโวยวาย ถ้าเธออยากคุยกับฉันให้ใช้วิธีส่งกระแสจิต”

สีหน้าหั่วเทียนหรุ่ยไม่สู้ดีเข้าไปใหญ่ เธอพูดเสียงดังว่า “ฉันไม่ได้อยากคุยกับนาย ฉันมาเอาชีวิตนายต่างหาก!”

ระหว่างพูด หั่วเทียนหรุ่ยเตรียมตัวลงมือทันที

แต่ขณะนั้นเอง ประกายแวบขึ้นมานัยน์ตาลู่ฝาน วิชาชิงวิญญาณ!

ทันใดนั้นหั่วเทียนหรุ่ยถูกล็อกอยู่กับที่

ลู่ฝานมองหั่วเทียนหรุ่ยอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “พละกำลังแบบเธอจะเอาชีวิตฉัน ยังเป็นไปไม่ได้หรอก”

เหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากหั่วเทียนหรุ่ยเป็นเม็ดๆ

ลู่ฝานเหาะมาข้างหน้าเธอ ขยับริมฝีปากเบาๆ ส่งกระแสจิตพูดว่า “หั่วเทียนหรุ่ย เธอกับฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน ตรงกันข้าม ฉันซาบซึ้งใจมากที่เธอพาฉันเข้ามาในประเทศตันเซิ่ง แต่ฉันให้เธอทำลายแผนฉันไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าบนตัวเธอมีเครื่องรางที่สามารถบันทึกภาพได้หรือเปล่า ดังนั้นถ้าเธออยากคุยกับฉันจริง ใช้วิธีส่งกระแสจิตดีกว่า”

หั่วเทียนหรุ่ยกัดฟันมองลู่ฝาน จู่ๆ เธอใช้กระแสจิตพูดว่า “นายจะทำอะไรกันแน่”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันแค่อยากหาของชิ้นหนึ่งเท่านั้น แต่เธอวางใจเถอะ ของไม่ได้อยู่ในตระกูลหั่ว ฉันแค่อยากใช้กำลังของตระกูลหั่วช่วยฉันเท่านั้น”

หั่วเทียนหรุ่ยพูดว่า “นายคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ นายฆ่าคนตระกูลหั่ว! นี่คือการแสดงออกว่าต้องการยืมกำลังของตระกูลหั่วงั้นเหรอ”