เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1552

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1552

เมื่อเขามาใกล้ ในที่สุดลู่ฝานก็เห็นว่าคนที่อยู่บนเมฆคือใคร

ยืนนิ่งไร้ชีวิตชีวา แสงสีแดงส่องออกมาจากเกราะ ที่แท้เป็นหุ่นเชิดนี่เอง

แต่เกราะบนตัวพวกมันสว่างสะดุดตามาก อีกทั้งยังเต็มไปด้วยอักษรยันต์ค่ายกล เมื่อใช้ตามองลู่ฝานรู้สึกถึงพลังแข็งแกร่งที่แฝงอยู่บนตัวหุ่นเชิดพวกนี้

เรือหยุดลงหน้าเมฆสี ทันใดนั้นมีแสงหนึ่งกะพริบผ่าน ผู้อาวุโสคนหนึ่งปรากฏในสายตา

สองมือไพล่หลัง สวมชุดคลุมขาว ผอมแห้ง คนคนนี้คือผู้อาวุโสสามของตระกูลหั่วที่ลู่ฝานเคยเจอครั้งหนึ่ง

ผู้อาวุโสสามพูดเสียงดังว่า “มานี่ให้หมด เอาป้ายพวกนายออกมา!”

พวกลู่ฝานเอาป้ายห้าธาตุของตัวเองออกมา แล้วเดินตามผู้อาวุโสสามไปข้างหน้า

เมื่อเหยียบลงไป ลู่ฝานเพิ่งรู้ว่าเมฆห้าสีพวกนี้คือของจริง

หุ่นเชิดที่อยู่ข้างๆ จ้องป้ายของพวกเขา แล้วเคลื่อนไหวหัวตาม

ลู่ฝานรู้สึกว่าถ้าเขาวางป้ายลงตอนนี้ หุ่นเชิดพวกนี้ต้องพุ่งเข้ามาโจมตีเขาแน่ๆ

เดินเข้าไปด้านใน ไม่นานหุ่นเชิดขนาดใหญ่ปรากฏในสายตา

ตัวของมันสูงมาก ทั้งตัวดำขลับ มีเพียงแสงสีทองที่ส่องออกมาจากช่องของเกราะ พิสูจน์ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ไร้ชีวิต มันนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่รวมตัวจากแสงห้าสี

เมื่อเห็นพวกลู่ฝาน หุ่นเชิดพูดเสียงดังว่า “ถือครองอะไรอยู่ จะไปไหน”

ผู้อาวุโสสามเอาป้ายออกมา ด้านบนมีคำว่า “ตัน” !

“ฉันถือป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่ง จะไปเมืองหลวง!”

แสงสีทองนัยน์ตาหุ่นเชิดส่องลงมาบนตัวทุกคน ลู่ฝานรู้สึกว่ามีพลังประหลาดเข้ามาในตัว

ทันใดนั้นหุ่นเชิดหลีกทางให้ ทุกคนเพิ่งเห็นว่าด้านหลังมันคือค่ายกลห้าสี

ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นค่ายกลสะดุดตาแบบนี้เป็นครั้งแรก มันไม่ได้รวมตัวจากแสง แต่รวมตัวจากเมฆหลากสี ดูอ่อนนุ่มแต่งดงามมาก

ในลำแสงส่องประกาย มีอากาศเวิ้งว้างสีดำปรากฏอยู่กลางค่ายกล

ผู้อาวุโสสามเก็บป้ายแล้วพูดว่า “ไป!”

ทั้งห้าคนเดินไปทางค่ายกล ตอนพวกเขาอยู่ห่างจากด้านหน้าค่ายกลประมาณสามสิบเมตร แรงดูดมหาศาลดูดพวกเขาเข้าไปทันที

ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว ก็รู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองผ่านม่านน้ำนับไม่ถ้วน

เมื่อเพ่งมอง ลู่ฝานพบว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นไปข้างบน ออกห่างจากแสงนับไม่ถ้วนด้านล่างตัวไปเรื่อยๆ

ลู่ฝานแอบเห็นเงาเจดีย์ขนาดใหญ่บนหัวตัวเอง ส่วนเขากำลังลอยขึ้นไปด้านบน

วินาทีต่อมาฟ้าดินเปลี่ยนแปลง

เท้าลู่ฝานเหยียบลงบนพื้น พวกผู้อาวุโสสามก็ปรากฏตัวตามออกมา

เมื่อเงยหน้ามอง กำแพงเมืองห้าสีปรากฏอยู่ในสายตา

ฟ้าแบ่งเป็นห้าสี ลำแสงเคลื่อนไหวไปมา

ดินแบ่งเป็นห้าเขตชัดเจน

พลังฟ้าดินที่รวมตัวเป็นรูปร่างนับไม่ถ้วน ไหลไปทั่วเหมือนแถบแสง เคลื่อนไหวไปมาตลอดเวลา

พลังฟ้าดินรอบๆ ไม่สามารถใช้คำว่ารุนแรงมาบรรยาย เพราะมันรวมตัวเป็นรูปร่างทั้งหมด

เมืองด้านหน้าเหมือนประเทศตันเซิ่งที่ลู่ฝานเห็นในอากาศเวิ้งว้าง สร้างมาจากพลังฟ้าดินทั้งหมด

แสงรับฟ้าดิน ตรงกลางมีเสาแสงสีทองส่องสว่างทุกสิ่ง

ไม่เห็นพระอาทิตย์และพระจันทร์ ไม่เห็นภูเขาและแม่น้ำ

มีเพียงพลังห้าธาตุเต็มไปหมด เมื่อมองออกไป ตั้งแต่ประตูเมืองถึงกำแพงเมืองไม่มีส่วนไหนเป็นโลหะหรือหินเลย เหมือนภาพฝันอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานพึมพำว่า “นี่คือเมืองตันเซิ่ง”