เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1570
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1570
สุ่ยโม่หรานพยักหน้า “ขอบคุณอริยปราชญ์ด้านยาที่ชี้แนะ ฉันรู้ปัญหาของตัวเอง ผู้อาวุโสรีบพูดว่ายาของลู่ฝานเป็นยังไงเถอะ”
เห็นได้ชัดว่าสุ่ยโม่หรานรอไม่ไหวแล้ว เธออยากฟังว่ายาของลู่ฝานเป็นยังไงจนทนไม่ไหวแล้ว
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อว่ามีคนสามารถกลั่นยาออกมาได้โดยไม่ทำให้ฤทธิ์ยาเสียหาย
เธอคิดไปคิดมาก็คิดวิธีชุบยาวิธีอื่นไม่ออก วิธีไหนที่ทำให้ฤทธิ์ยาไม่เสียหาย และชุบถึงขีดสุดได้
ตอนนี้ทุกคนก้าวมาข้างหน้า จ้องยาในมือลู่ฝานเขม็ง พวกเขาก็อยากฟังเหมือนกันว่ายาเม็ดนี้เป็นยังไง
ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในประเทศตันเซิ่งเบิกตาโต รอฟังอย่างกระตือรือร้น
ผู้อาวุโสเคราขาวยิ้มยาที่ลู่ฝานกลั่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
ผู้อาวุโสเคราขาวถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี!”
เพียงประโยคเดียว ทำให้ทุกคนสับสนมึนงง
นี่กำลังบอกว่ายาของลู่ฝานมีข้อผิดพลาด หรือยาของลู่ฝานไร้ที่ติกันแน่
เงียบครู่หนึ่ง ผู้อาวุโสเคราขาวจ้องหน้าลู่ฝาน “ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าใครคืออาจารย์นาย สอนศิษย์แบบนี้ออกมาได้ เขาคงภูมิใจและพอใจมากแน่ๆ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสพูดเรื่องยาเถอะ”
ผู้อาวุโสเคราขาวยกยาขึ้นมาแล้วพูดว่า “ยาเม็ดนี้ไร้ที่ติ ถึงเป็นผู้ฝึกชี่ที่คิดสูตรยานี้ขึ้นมา ยาสวรรค์บันดาลในบัดดลที่กลั่นออกมาก็คงงั้นๆ”
เพิ่งพูดจบ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ใบหน้าเหยเก
สุ่ยโม่หรานแย่งยามาจากมือลู่ฝานแล้วมองอย่างละเอียด
ใช้เล็บจิกยาออกมาเล็กน้อย จากนั้นใส่เข้าไปในปากตัวเอง เธออยากลองดูว่ายาเม็ดนี้ไร้ที่ติเหมือนที่ผู้อาวุโสเคราขาวพูดหรือเปล่า
วินาทีต่อมา สุ่ยโม่หรานพูดอย่างตกใจว่า “ฤทธิ์ยานี้ต่อต้านฉัน นายโกง!”
สุ่ยโม่หรานชี้หน้าลู่ฝานแล้วตะโกนเสียงดัง
ทันใดนั้น ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดมองลู่ฝานด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
กลุ่มคนในประเทศตันเซิ่งตะโกนใส่ห้าธาตุสรวงสวรรค์
“คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะโกง ไปตายซะ!”
“หน้าไม่อาย โกงจริงด้วย!”
“ฉันว่าแล้ว เขาจะกลั่นยาออกมาได้ยังไง”
“หุบปาก!”
จู่ๆ ผู้อาวุโสเคราขาวตวาดเสียงดุ
“ยังไม่รู้แน่ชัดก็พูดมั่วซั่ว สุ่ยโม่หราน เธอเอายาที่เธอกลั่นให้สุ่ยหมิงคงลองกินสักนิดสิ”
สุ่ยหมิงคงได้ยินก็รีบเดินเข้ามาทันที เอายาของสุ่ยโม่หรานขึ้นมากินนิดหนึ่ง
จู่ๆ สีหน้าสุ่ยหมิงคงเปลี่ยนไป
ผู้อาวุโสเคราขาวพูดว่า “เป็นไง”
สุ่ยหมิงคงพูดเบาๆ ว่า “ฤทธิ์ยาต่อต้าน”
สุ่ยโม่หรานตกใจมาก เอายาขึ้นมาดูอยู่นาน จู่ๆ เธอพูดอย่างตกใจว่า “อย่าบอกนะว่าเพราะพลังชี่ของฉัน”
ลู่ฝานเอายาของตัวเองกลับมา “ดีใจด้วย เธอเดาถูกแล้ว ยาชนิดนี้ใช้ได้กับคนที่กลั่นมันออกมาเท่านั้น!”
ผู้อาวุโสเคราขาวพยักหน้าพูดว่า “ใช่ นี่คือจุดมหัศจรรย์อีกอย่างหนึ่งของยาสวรรค์บันดาลในบัดดล การประลองวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมาก ทั้งสองคนผ่านด่านแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาประลองรอบสุดท้าย”
สุ่ยโม่หรานแววตาวูบไหว หันหลังเดินออกไป ก่อนไปเหมือนริมฝีปากเธอขยับเล็กน้อย
จู่ๆ กระแสจิตของสุ่ยโม่หรานดังขึ้นข้างหูลู่ฝาน
“ลู่ฝาน ฉันจำนายเอาไว้แล้ว”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วส่งกระแสจิตตอบกลับไปว่า “คนจำฉันเยอะแยะไปหมดแล้ว ฉันจำไม่ได้แล้วเนี่ย”