เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1593

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1593

ฟ้าดินสั่นสะเทือน พลังชี่บนตัวลู่ฝานหายไป เลือดทั้งตัวก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ฝึกชี่ 99 เปอร์เซ็นต์ในประเทศตันเซิ่งไม่เข้าใจว่าลู่ฝานกำลังทำอะไร

ทำไมต้องปล่อยพลังชี่ของตัวเองออกมา แล้วทำไมต้องล่อฝันร้ายเข้าไปในตัว!

พวกเขาดูต่ออย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงเต็มๆ จากกำหนดเวลาสามชั่วโมง

ในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสชุดดำเลิกคิ้วขึ้น มองค่ายกลตรงหน้า

ค่ายกลดำสนิท มีเพียงดวงตาค่ายกลกับริมขอบที่พอมีแสงเล็กน้อย

ค่ายกลปกคลุมทั้งตำหนักใหญ่ของหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ข้างในค่ายกล ทุกคนยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น รวมถึงผู้ฝึกชี่สองสามคนนั้นที่โดนฝันร้าย “ฆ่าตาย”

ใช่แล้ว อันที่จริงลู่ฝานและคนอื่นอยู่ในแดนมายาที่เขาสร้างขึ้น

พูดให้ถูกคืออยู่ในเขตวิถีของเขา

ผู้อาวุโสชุดดำสามารถควบคุมการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในเขตวิถีได้อย่างแม่นยำ

ยกยิ้มมุมปากเบาๆ ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “เป็นเด็กที่ใช้ได้เลย มีความกล้าและความรู้ ล่อฝันร้ายเข้าไปในร่างกายด้วยตัวเอง ดูสิว่านายจะทนได้นานแค่ไหน!”

ในแดนมายาเขตปีศาจ

คนแทบทั้งหมดล้มลงพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือด

มีเพียงลู่ฝาน สุ่ยโม่หรานและสุ่ยหมิงคงที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น

แต่ลู่ฝานหลับตาสนิท ตัวเย็นยะเยือก ส่วนสุ่ยโม่หรานกับสุ่ยหมิงคงไม่โดนการโจมตีอะไรเลย

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเดินไปทางลู่ฝาน สุ่ยโม่หรานกำเครื่องรางไว้ในมือ ยื่นมืออีกข้างเข้าไปหาลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเป็นอะไรกันแน่”

ขณะนั้นลู่ฝานลืมตาขึ้นทันที

วินาทีต่อมาสุ่ยโม่หรานกับสุ่ยหมิงคงสัมผัสถึงพลังน่ากลัวพุ่งเข้ามา ทั้งสองคนล้มลงพื้นทันที ภาพน่ากลัวนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาในสมองพวกเขา

ตอนนี้ในตัวลู่ฝานก็กำลังเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่

จู่ๆ ลู่ฝานเห็นตัวเองเมื่อสองสามปีที่แล้ว เห็นเงาคนที่ล้มลงท่ามกลางหิมะ

แต่เขาที่อยู่ตรงหน้า หลังจากล้มลงไปกลับไม่ถอดรกเปลี่ยนกระดูก อีกทั้งไม่มีสิ่งมหัศจรรย์อะไรเกิดขึ้นด้วย

เขาปัดฝุ่นบนตัวออกแล้วเดินกลับตระกูล

การเยาะเย้ยดูถูกเหยียดหยาม ภาพอันคุ้นเคยเหล่านี้ย้อนกลับมาอีกครั้ง

ลู่ฝานพบว่าตัวเองทำได้แค่มองเงียบๆ อยู่ด้านข้างโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนกำลังมองตัวเองอีกคนหนึ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตอีกแบบหนึ่ง

เขาเห็นตัวเองโดนไล่ออกจากตระกูลลู่ในเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีครั้งสุดท้าย เขาไปยังตำบลเล็กๆ อันเปล่าเปลี่ยวที่ไม่รู้จักด้วยความตื่นตระหนก

เขาเป็นเจ้าของร้านยาสมุนไพรอยู่ที่นั่น วุ่นอยู่กับการจัดยาสมุนไพรทุกวันจนไม่มีเวลาฝึกฝนอีก

หลังจากนั้นเขารู้จักผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนหลิงเหยามาก ทั้งสองมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน เตรียมจะแต่งงาน

แต่วันแต่งงาน พวกนักบู๊สำนักเล็กๆ บุกเข้ามา กดขี่ข่มเหงว่าที่ภรรยาต่อหน้าต่อตาเขา อีกทั้งยังเผาร้านยาสมุนไพรของเขาด้วย

เขาโชคดีรอดชีวิตออกมาจากเปลวเพลิงลุกโชนได้ ไม่มีใครรู้จักเขาอีก หรือจะพูดว่าไม่มีใครอยากรู้จักเขาอีกก็ได้

เขาดำรงชีวิตด้วยการเป็นขอทาน ใช้เวลาสิบปีกลับมาที่เมืองเจียงหลินอีกครั้ง เห็นจางเยว่หานเป็นผู้เฝ้าเมืองเจียงหลิน ส่วนตระกูลลู่ของพวกเขาโดนตระกูลโม่โจมตีจนย่อยยับ กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ต่อมาเขาสอบถามเกี่ยวกับพวกนักบู๊ที่เผาร้านและฆ่าว่าที่ภรรยาของเขา เป็นคนที่ตระกูลโม่ส่งมาเหมือนกัน

เขาที่หมดหนทางจนปัญญา ร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลลู่ สุดท้ายสลบอยู่หลังประตู

ลู่ฝานดูเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ

ขณะนั้นเอง จู่ๆ ฟ้าดินเปลี่ยนแปลง ตอนลู่ฝานลืมตาขึ้นอีกครั้งพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลลู่จริงๆ