เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1596
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า #บทที่ 1596
มิน่าล่ะประเทศตันเซิ่งที่สงบสุขห่างไกลผู้ฝึกชั่วร้าย ถึงเจอฝันร้ายอีกครั้ง นั่นคงเป็นของสะสมของขุนพลังสุดเหนือฟ้า
แต่แดนมายาบวกกับฝันร้ายที่แข็งแกร่งขนาดนี้ โดนลู่ฝานใช้วิธีประหลาดทำลาย
เหมือนไม่มีใครดูออกเลยว่าลู่ฝานจับฝันร้ายได้ยังไง
แต่นี่ทำให้คนทั้งประเทศตันเซิ่งรู้จักลู่ฝานมากขึ้นอีกนิด
เด็กอัศจรรย์คนนี้ ไม่ได้เก่งแค่ด้านวิชายา ด้านวิชาวิทยายุทธก็ไม่ด้อยเลย
ลูกหลานห้าตระกูลใหญ่ร่วมมือกันยังรับมือฝันร้ายเพียงตัวเดียวไม่ได้ แต่ลู่ฝานกลับทำลายมันได้ แค่นี้ทุกคนก็ให้ความสำคัญกับลู่ฝานแล้ว
ตอนนี้คนจำนวนไม่น้อยคิดว่าการประลองห้าตระกูลใหญ่ครั้งนี้ น่าจะสิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของลู่ฝาน
ในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เมื่อผู้อาวุโสของห้าตระกูลใหญ่เห็นการประลองสิ้นสุดลง พวกเขารีบพุ่งเข้ามาทันที
จนถึงตอนนี้ลูกหลานห้าตระกูลใหญ่ยังไม่ฟื้น พวกผู้อาวุโสเดินเข้ามาป้อนยาให้พวกเขาทันที
คนพวกนี้คืออนาคตของตระกูล สิ่งแรกที่ต้องทำคือปกป้องชีวิตพวกเขาเอาไว้
ผู้อาวุโสชุดดำชี้คนพวกนี้แล้วพูดว่า “พวกเขากำลังเจอกับปีศาจในหัวใจตัวเอง ทางที่ดีภายในสามวันนี้พวกนายอย่าช่วยเขา”
ผู้อาวุโสทั้งห้าคนพยักหน้าเข้าใจ พวกเขาเป็นคนที่เคยเจอกับปีศาจในหัวใจ รู้อยู่แล้วว่าควรทำยังไง
ในบรรดาผู้ประลองของห้าตระกูลใหญ่ มีเพียงลู่ฝานที่ยังมีสติดีอยู่
เขามองทุกคนด้วยรอยยิ้ม จู่ๆ เขารู้สึกโชคดีกับความโชคร้ายในวัยเด็กของเขา
บางทีอาจเป็นเพราะความโชคร้ายในตอนนั้น ถึงสร้างจิตใจแข็งแกร่งดุจหินผาของเขาในทุกวันนี้ จนทำให้ฝันร้ายหาจุดอ่อนในจิตใจเขาไม่เจอ
พวกผู้อาวุโสพาลูกหลานของตระกูลตัวเองออกไป ผู้อาวุโสสามกับหั่วตันซูแยกกันประคองหั่วหลงชิ่งกับหั่วหลงจู้ จากนั้นพูดกับลู่ฝานว่า “ไปกันเถอะ!”
ลู่ฝานกำลังจะก้าวตามพวกเขาออกไป แต่ขณะนั้นเองผู้อาวุโสชุดดำพูดเสียงกังวานว่า “เด็กคนนั้นหยุดก่อน!”
ผู้อาวุโสชุดดำยกมือชี้ลู่ฝาน
ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง มองผู้อาวุโสชุดดำอย่างสงสัย คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไร พากันออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เหลือเพียงลู่ฝานกับผู้อาวุโสชุดดำ
ลู่ฝานมองผู้อาวุโสชุดดำสีหน้าไม่เป็นมิตร จากนั้นถามเบาๆ ว่า “ผู้อาวุโสให้ฉันอยู่ต่อทำไม”
ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “ถามทั้งๆ ที่รู้ เอาฝันร้ายคืนมาให้ฉัน!”
ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นพูดว่า “ขอโทษด้วยนะผู้อาวุโส ฝันร้ายโดนฉันเผาไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่านั่นคือของของผู้อาวุโส ตอนนั้นฉันแค่อยากรักษาชีวิตตัวเองไว้เท่านั้น!”
จู่ๆ ผู้อาวุโสชุดดำหัวเราะแล้วพูดว่า “ไอ้เด็กเวร นายตบตาคนอื่นได้ แต่นายตบตาฉันไม่ได้หรอก นายคิดว่าเปลวเพลิงสามารถบดบังสายตาฉันได้เหรอ ฉันบอกตรงๆ นะ แดนมายาที่นายเข้าไปเมื่อกี้ อันที่จริงคือเขตวิถีของฉัน! ทุกอย่างที่นายทำในเขตวิถีของฉัน ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจน อีกทั้งฉันยังบอกได้ด้วยว่าเมื่อกี้ตอนนายผนึกฝันร้ายที่น่าสงสารของฉัน นายใช้ค่ายกลกี่ค่ายกลผนึกเข้าไปในร่างกายตัวเอง”
สีหน้าลู่ฝานเคร่งขรึม ในใจปั่นป่วน
เวรเอ๊ย เขาคิดไม่ถึงว่าแดนมายานั่นคือเขตวิถี ในใต้หล้านี้มีคนสามารถเปลี่ยนเขตวิถีเป็นแดนมายาได้ด้วย มิน่าล่ะแดนมายานั่นถึงเหมือนจริงขนาดนี้ ไม่มีช่องโหว่อะไรเลย คงใกล้เป็นโลกใบใหม่จริงๆ แล้ว
ลู่ฝานชะงักไปแล้วกัดฟันพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ว่าผู้อาวุโสกำลังพูดอะไร”
ลู่ฝานไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองขโมยฝันร้าย นิสัยของเขาคือเมื่อของอยู่ในมือแล้ว เขาไม่มีทางเอาออกมา
อีกทั้งถ้าฝันร้ายเข้ามาในตัวแล้ว จะแปดเปื้อนพลังแห่งโลกในตัวเขา อีกทั้งยังไม่โดนไอ้เก้ากลั่นจนหมด ถ้าเอาออกมาให้ผู้อาวุโสชุดดำเห็นตอนนี้ ต้องเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่แน่นอน
ด้วยเหตุนี้ ลู่ฝานไม่มีทางยอมรับว่าฝันร้ายอยู่ในตัวเขา
นัยน์ตาผู้อาวุโสชุดดำมีความเย็นชาผุดขึ้นมา “ไอ้หนุ่ม นายต้องรู้ไว้นะ การแย่งของของผู้แข็งแกร่งไป จำเป็นต้องจ่ายราคาแพง ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”
ตอนนี้มุกเวิ้งว้างกับมุกมังกรปรากฏในมือลู่ฝาน เขาเตรียมตัวหนีเรียบร้อยแล้ว
ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “ไม่มี ผู้อาวุโสคงไม่ได้จะฆ่าฉันที่นี่ใช่ไหม ผู้อาวุโสต้องคิดดูนะ ฉันเป็นคนของตระกูลหั่วนะ”
ลู่ฝานไม่ได้ปล่อยพลังตัวเองออกมา เขากำลังเดิมพันว่าผู้อาวุโสชุดดำจะไม่ลงมือกับเขาจริงๆ
ทั้งสองสบตากัน ลู่ฝานไม่เกรงกลัวเลย
ผ่านไปนาน จู่ๆ ผู้อาวุโสชุดดำหัวเราะ
“ใช้ได้นี่ มีความกล้า เป็นผู้สืบทอดของสำนักจิ่วเซียวของฉันจริงๆ!”
ลู่ฝานอึ้งไป เขาช็อกมาก
ผู้อาวุโสชุดดำมองสีหน้าลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม จู่ๆ เขายื่นมือซ้ายตัวเองออกมา
แสงปรากฏออกมา มีแหวนวงหนึ่งปรากฏตรงนิ้วชี้มือซ้ายของผู้อาวุโสชุดดำ
แหวนวงนี้เหมือนแหวนบนนิ้วลู่ฝานไม่มีผิด แต่ด้านบนสลักตัวอักษรเอาไว้
“จื่อเซียว!”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “ซั่งซิน ผู้อาวุโสสำนักจิ่วเซียวคารวะเจ้าสำนัก!”