เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1597
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1597
ลู่ฝานอ้าปากพูดอะไรไม่ออก เรื่องกลับตาลปัตรแบบนี้ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน
ผู้อาวุโสชุดดำมองเขาแล้วพูดว่า “นายจำเป็นต้องแจกแจงข้อมูลนี้นานแค่ไหน ฉันรอนายได้”
ลู่ฝานพยายามระงับความตกใจของตัวเอง “ผู้อาวุโสก็เป็นคนของสำนักจิ่วเซียวเหมือนกันเหรอ”
ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “เคยเป็น คนที่ให้แหวนนายไม่ได้บอกเหรอว่าสำนักจิ่วเซียวล่มสลายไปแล้ว”
ลู่ฝานใช้ฝ่ามือลูบแหวนจิ่วเซียวแล้วพูดว่า “อืม อาจารย์เคยบอกแล้ว สำนักจิ่วเซียวของเราเหลือแค่ฉันกับเขาแค่สองคน”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์ของนายคือซู่มั่นหรือหวูเฉิน”
เมื่อได้ยินผู้อาวุโสชุดดำพูดชื่ออาจารย์หวูเฉินได้ถูกต้อง ลู่ฝานเริ่มเชื่อแล้ว แต่เขายังไม่ตอบ แค่มองผู้อาวุโสชุดดำอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ทั้งนั้น”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “เด็กขี้ระแวง จนถึงตอนนี้ยังไม่ยอมรับอีก นายมีมาดของคนเป็นเจ้าสำนักจริงๆ ถ้าตอนนี้สำนักจิ่วเซียวยังไม่ล่มสลาย ฉันจะสนับสนุนให้นายเป็นเจ้าสำนัก แต่นิสัยดื้อดึงของนายเหมือนหวูเฉินตอนวัยรุ่นไม่มีผิด นายน่าจะเป็นศิษย์ของหวูเฉินสินะ”
ความระแวงนัยน์ตาลู่ฝานเริ่มน้อยลง “ผู้อาวุโสรู้จักอาจารย์ฉันเหรอ”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “รู้จักงั้นเหรอ ตอนอาจารย์นายเข้ามาในสำนักยังต้องเรียกฉันว่าอาจารย์อา หม้อไฟบุ๋นเครื่องรางชิ้นแรกของเขาฉันเป็นคนให้เอง นายน่าจะรู้ใช่ไหม!”
ลู่ฝานตกใจอีกแล้ว เขาพยักหน้าพูดว่า “ฉันรู้”
เมื่อพูดจบ ลู่ฝานคำนับให้ผู้อาวุโสชุดดำเล็กน้อย “คารวะผู้อาวุโสในสำนัก”
ผู้อาวุโสชุดดำโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ใช่แล้ว ตั้งแต่สำนักจิ่วเซียวล่มสลาย ฉันก็ไม่เกี่ยวข้องกับสำนักจิ่วเซียวอีก วันนี้ในเมื่อสวรรค์ให้ฉันได้เจอนาย งั้นนายเอาแหวนวงนี้ไปเถอะ ต่อไปตอนเจออาจารย์นาย ฝากทักทายด้วย ให้เขามาเจอฉันก่อนตายสักครั้ง เพื่อนเก่าพากันตายจาก เจอกันครั้งหนึ่งก็อาจตายจากกัน”
พูดพลาง ผู้อาวุโสชุดดำโยนแหวนให้ลู่ฝาน
แหวนจิ่วเซียวแสนธรรมดาหล่นลงในมือลู่ฝาน ส่องแสงระยิบระยับ
ลู่ฝานมองผู้อาวุโสชุดดำ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
เงียบอยู่นาน ลู่ฝานพูดว่า “บูรพาจารย์เล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับสำนักจิ่วเซียว”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์นายไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอ”
ลู่ฝานส่ายหน้า “ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย เหมือนอาจารย์ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้”
ประกายประหลาดแวบเข้ามานัยน์ตาผู้อาวุโสชุดดำ เหมือนมีความเสียใจ “มิน่าล่ะเขาถึงไม่อยากพูดถึง สำนักจิ่วเซียวไม่เอาไหนเอง นายไม่ต้องเรียกฉันว่าบูรพาจารย์หรอก ฉันไม่ชอบชื่อเรียกนี้ นายเรียกฉันว่าผู้อาวุโสเถอะ”
ลู่ฝานเก็บแหวนแล้วเดินเข้ามาคำนับ “ได้ ผู้อาวุโสเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”
ผู้อาวุโสชุดดำหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นายอยากฟังเหรอ ได้ ฉันจะเล่าให้นายฟัง เพราะที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ ไม่เห็นคนมาหลายปีแล้ว กว่าจะได้เจอศิษย์ของเพื่อนเก่าไม่ใช่เรื่องง่าย เล่าหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
เมื่อพูดเช่นนี้ ผู้อาวุโสชุดดำสะบัดมือ กระแสลมสองลูกลอยอยู่กลางอากาศ
“นั่งสิ!”
ลู่ฝานขานรับแล้วนั่งลง ผู้อาวุโสชุดดำชี้แหวนบนมือลู่ฝานแล้วพูดว่า “ทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่แหวนวงนี้”
ลู่ฝานกำลังจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและนั่งตัวตรง ท่าทางตั้งใจฟังสุดๆ
ผู้อาวุโสชุดดำเงยหน้าขึ้นพูด “น่าจะเป็นเมื่อพันปีก่อน โลกใบนี้ยังไม่สงบขนาดนี้ ทุกที่เต็มไปด้วยความโกลาหล ทุกที่เต็มไปด้วยสงคราม ตั้งแต่เหนือจรดใต้ รบกันตั้งแต่อากาศเวิ้งว้างไปจนถึงหุ้นตุ้น ตอนนั้นเป็นยุคของผู้ฝึกชั่วร้าย หรือเรียกว่ายุคมืด หลังจากนั้นวันหนึ่งผู้ฝึกชี่ที่มีชื่อว่าเย่เจินบังเอิญได้หินประหลาดก้อนหนึ่ง หินประหลาดก้อนนั้นสามารถไปได้ทั่วฟ้าดิน ใช้มันต้านทานหุ้นตุ้นได้ หลังจากเย่เจินได้หินประหลาดก้อนนี้ วิทยายุทธยกระดับขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็กลายเป็นผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน หลังจากนั้นเขาก่อตั้งสำนักที่นับว่าธรรมดามากในสมัยนั้น ซึ่งก็คือสำนักจิ่วเซียว!”