เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1617

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1617

“นี่…..นี่…..นี่…..”

มู่จึฉีพูดคำว่า “นี่” อยู่นาน ก็ไม่สามารถพูดต่อไปได้

เขาใช้นิ้วชี้พวกลู่ฝาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง!

ถู่ห่วงก็ถลึงตาจนลูกตาจะหลุดออกมาแล้ว

ไม่มีเหตุผลอื่น เหมือนลู่ฝาน สุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หรานมุดออกมาจากอากาศเวิ้งว้าง พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลย

นี่คือข้อดีของการแสดงอย่างสมบูรณ์แบบ ลู่ฝานต้องการให้เป็นแบบนี้แหละ

เมื่อทั้งสามคนปรากฏตัวออกมา เรียกเสียงเชียร์จากผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในประเทศตันเซิ่งทันที

พวกเขาคิดว่าการประลองรอบสองสิ้นสุดลงแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงตอนวินาทีสุดท้าย

อากาศเวิ้งว้างด้านล่างเท้าค่อยๆ ประสานกัน สุ่ยโม่หรานนั่งหน้าซีดอยู่บนรูปปั้น ลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคงเหาะมาข้างหน้า

ลู่ฝานอดทนไม่ปรากฏตัวออกมาอยู่ตั้งนาน เขารอช่วงเวลานี้แหละ

เขาต้องการให้อีกฝ่ายคิดว่าจบลงแล้ว ตอนทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้วเขาโผล่ออกมาโต้กลับ นี่สิถึงจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์!

แต่น่าเสียดาย มู่จึฉีกับถู่ห่วงไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์ด้วย

พวกเขาเบิกตาโตมองลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคง สีหน้าหลากหลายอารมณ์ สุดท้ายกลายเป็นหม่นหมอง

มู่จึฉีกัดฟันพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าพวกนายยังไม่ตาย!”

สุ่ยหมิงคงพูดเสียงเย็นชาว่า “ถึงพวกนายตาย ฉันก็จะไม่ตาย มู่จึฉี นายวางแผนได้ดีมาก แต่น่าเสียดายที่นายคำนวณพลาดไปหนึ่งคน!”

มู่จึฉีพูดเสียงดังว่า “ใช่ ฉันคำนวณการรับมือนายพลาดไป โดนซัดถึงขนาดนี้นายยังสู้ต่อได้ นายเป็นผู้ฝึกชี่หรือนักบู๊กันแน่ ฉันจำได้ว่ามีแค่นักบู๊ในตำนานที่มีร่างกายอมตะ ถึงจะสามารถต้านทานได้ขนาดนี้!”

สุ่ยหมิงคงอึ้งไป อันที่จริงที่เขาพูดไปหมายถึงลู่ฝาน แต่เหมือนมู่จึฉีเข้าใจผิดแล้ว

ถู่ห่วงชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน คนตระกูลหั่วของนายไปกันหมดแล้ว นายก็ควรตามพวกเขากลับไปนะ!”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “งั้นต้องดูว่านายมีความสามารถนั้นหรือเปล่า”

สุ่ยหมิงคงหันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “แบ่งกันคนละหนึ่ง”

ลู่ฝานอมยิ้มพยักหน้า

พลังชี่บนตัวทั้งสี่คนพุ่งขึ้นอีกครั้ง แยกเป็นสองฝ่าย

ลู่ฝานมองถู่ห่วงตรงหน้า ยกมือขึ้นเบาๆ มุกเวิ้งว้างกับมุกมังกรเคลื่อนไหวบนตัวเขา พลังชี่บนตัวลู่ฝานค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นอาทิตย์ลุกโชน

ถู่ห่วงอยู่ห่างมากแต่ก็รู้สึกถึงคลื่นความร้อนบนตัวลู่ฝาน เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า “ที่แท้คนที่แข็งแกร่งสุดในบรรดาคนอายุน้อยของตระกูลหั่วคือนายนี่เอง!”

อาทิตย์ลุกโชนบนตัวลู่ฝานกลายเป็นมังกรเพลิงขนาดใหญ่ ตัวมังกรปะทะสายลมแล้วขยายใหญ่ขึ้น ไม่นานก็สูงเป็นหลายร้อยเมตร

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม “นายคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว!”

ถู่ห่วงสีหน้าจริงจัง เมื่อสะบัดมือ แสงธาตุดินปกคลุมตัวเขาไว้ด้านใน

เห็นด้วยตาเปล่าว่าพลังชี่ที่เขาปล่อยออกมาได้ เหลือเพียงแค่ชั้นบางๆ เท่านั้น ลู่ฝานยกยิ้มมุมปาก เสียแรงเพียงเล็กน้อยคือวิธีการต่อสู้ที่ง่ายที่สุดจริงๆ

ทางด้านนี้ มีขวดปรากฏในมือสุ่ยหมิงคง

สีขาวสะอาดทั้งขวด ตรงปากขวดมีลายมังกร มีรูปสัตว์แปลกๆ รอบขวด

“ขวดทรงพลัง!”

มู่จึฉีจำได้ นี่คือเครื่องรางที่มีชื่อเสียงของสุ่ยหมิงคง

การต่อสู้ห้าปีครั้งที่แล้ว สุ่ยหมิงคงอาศัยขวดนี้เอาชนะทุกคน และได้ที่หนึ่งในการต่อสู้ห้าปี

ครั้งนี้เขาเอาขวดนี้ออกมาอีกแล้ว

บนหน้าผากมู่จึฉีเริ่มมีเหงื่อผุดออกมา จู่ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าอันที่จริงสู้จนถึงตอนนี้ สุ่ยหมิงคงยังไม่ได้ใช้เครื่องรางที่มีชื่อเสียงของเขาตอนการต่อสู้ห้าปีครั้งที่แล้วเลย