เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1623

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1623

ลู่ฝานเงียบไปครู่หนึ่ง ในหัวเขามีความคิดมากมาย แต่เหมือนไม่มีวิธีไหนรับมือเหตุการณ์ตรงหน้าได้เลย

เด็กอายุ 7-8 ขวบตรงหน้า เป็นฝ่าบาทของประเทศตันเซิ่งจริงๆ

เจอผู้แข็งแกร่งแบบนี้ ลู่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรออกไปก็ไม่ค่อยเหมาะสม

เด็กพูดว่า “ตอบยากเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ขอโทษด้วยฝ่าบาท ตอบยากจริงๆ”

เด็กยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่อยากตอบก็ช่างเถอะ ในเมื่อนายมาถึงประเทศตันเซิ่งแล้ว สิ่งที่นายทำได้คือพูดความจริงกับฉัน ไม่งั้นนายไม่มีวันได้ออกไปตลอดชีวิต”

ลู่ฝานพูดว่า “ฝ่าบาทจะขังฉันไว้ในประเทศตันเซิ่งเหรอ”

เด็กพยักหน้าพูดว่า “เรียกแบบนั้นก็ได้ ฉันไม่รู้ว่านายเข้ามาได้ยังไง แต่ฉันรับรองว่านายไม่มีวันออกไปได้อีก คิดให้ดี คิดได้แล้วค่อยบอกฉัน นายเป็นคนหนุ่มที่มีพรสวรรค์มาก วันไหนฉันอารมณ์ดี อาจรับนายเป็นศิษย์ก็ได้ ให้เจ้าสำนักจิ่วเซียวเป็นศิษย์ฉัน ความรู้สึกนี้ต้องไม่เลวแน่ๆ”

เมื่อพูดเช่นนี้ จู่ๆ เด็กเอานิ้วแตะลงตรงหว่างคิ้วของลู่ฝาน

ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังประหลาดเข้ามาในตัวเขา

เขาไม่สามารถบรรยายพลังนี้ได้ เหมือนชี่แต่ก็เหมือนเป็นเส้นๆ พอเข้ามาในตัวเขาก็หายไปทันที

เด็กพูดต่อ “ฉันผนึกนายไว้ ถ้านายกล้าออกจากประเทศตันเซิ่ง นายจะกระอักเลือดตายทันที เป็นผู้ฝึกชี่ที่ดีในประเทศตันเซิ่งเถอะ”

พูดจบ เด็กลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ลู่ฝานมองเขาจนลับตา ความกดดันทั้งตัวหายไปทันที

ทันใดนั้น รอบตัวเกิดเสียงเอะอะขึ้นอีกครั้ง

ลู่ฝานหันไปมองรอบๆ พวกแขกในร้านน้ำชาที่หายไปเมื่อกี้กลับมาอีกครั้ง

ให้ตายเถอะ! ให้ตายเถอะ!

ลู่ฝานตะโกนในใจ สถานการณ์ไม่เข้าท่าขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทประเทศตันเซิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนต่างแดน

ทิ้งผนึกเอาไว้แบบนี้ แผนของเขากับหลิงเหยาก็สูญเปล่าน่ะสิ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้ฝ่าบาทได้ยินที่เขาคุยกับหลิงเหยา

ในหัวลู่ฝานคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง

ฝ่าบาทประเทศตันเซิ่งไม่น่าจะได้ยินบทสนทนาของเขา ไม่งั้นเขาไม่จำเป็นต้องถามหรอกว่ามาทำอะไร

สูดหายใจลึก เหมือนสถานการณ์ยังไม่ถึงขั้นร้ายแรง

ลู่ฝานมองแหวนจิ่วเซียวในมือแล้วถอนหายใจ

อันที่จริงเขาสวมแหวนตลอด เพราะเขารู้สึกว่าแหวนวงนี้ไม่ได้มีความพิเศษหรือความอัศจรรย์อะไร แค่สิ่งที่ใช้เก็บของเท่านั้น

แต่ตอนนี้ลู่ฝานรู้สึกว่าถ้าใส่แหวนนี้แบบเปิดเผยอีก จะนำความวุ่นวายมาให้เขานับไม่ถ้วน

ลู่ฝานรีบพูดในใจว่า “ไอ้เก้า ช่วยเปลี่ยนแปลงแหวนจิ่วเซียวหน่อย อย่าให้ใครจับได้ง่ายๆ แกตรวจสอบผนึกที่เขาทิ้งไว้ในตัวฉันได้ไหม”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรขานรับเสียงดัง จากนั้นพูดในใจว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แม้ตอนนี้ฉันฟื้นฟูพลังได้ 40 เปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของขุนพลังสุดเหนือฟ้า ฉันไม่สามารถต้านทานพลังที่เขาทิ้งไว้ได้จริงๆ”

เมื่อพูดเช่นนี้ รูปร่างของแหวนจิ่วเซียวในมือลู่ฝานเปลี่ยนไปมาก

ไม่นานแหวนที่ดูไม่ออกว่าทำจากอะไรและดูธรรมดามากปรากฏออกมา ลู่ฝานถอนหายใจ แล้วใส่มันไว้อีกครั้ง

ดื่มชาไม่ลงแล้ว ลู่ฝานวางหินแร่แล้วรีบเดินออกจากจวนอากาศธาตุที่เรือนธรรมชาติ มุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางเมืองตันเซิ่ง

ไม่นาน ลู่ฝานกลับมาที่เขตวิถีในเมฆอีกครั้ง เดิมทีเขาจะเหาะไปที่เรือนเมฆที่พวกผู้อาวุโสสามอยู่ แต่เหาะมาได้ครึ่งทาง จู่ๆ ลู่ฝานคิดอะไรขึ้นได้

ไม่ใช่สิ เหมือนเขายังมีความหวังนิดหน่อย

นัยน์ตาเป็นประกาย ลู่ฝานเหาะไปยังหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์