เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1636

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1636

พยายามทำให้ดีที่สุด ไม่ยอมแพ้ ไม่ท้อถอย แต่ก็เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเช่นกัน นี่คือท่วงทำนองพฤติกรรมของเขา

ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่ใช่คนหัวรั้นที่เอาแต่ทำเรื่องโง่ๆ

เฉพาะผู้ที่เห็นว่าเส้นทางข้างหน้าลำบากขนาดไหน ทำความเข้าใจว่าถ้าจะชนะต้องเสียเลือดและหยดน้ำตามากแค่ไหน จากนั้นเอาชนะความลำบากด้วยความมั่นใจเด็ดเดี่ยว จึงจะเป็นผู้กล้าหาญที่แท้จริง

เผชิญหน้ากับความมืดมนด้วยหัวใจสว่าง มุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สิ้นสุด มีทั้งความกล้าและความฉลาด แม้ตายก็ไม่เสียดาย!

หลังผ่านไปสองวัน ที่เขตวิถีในเมฆ ดอกไม้งอกงาม

ท่ามกลางดอกไม้เมฆหลากหลายสีสัน เต็มไปด้วยแสงสว่าง แสงดาวระยิบระยับ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์สลับสับเปลี่ยน

ลู่ฝานไม่รู้จะเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าอะไรดี แล้วก็ไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้ก่อตัวขึ้นยังไง เขาแค่เหาะตามหลังประมุขประเทศตันเซิ่งอย่างรวดเร็ว ตัวทะลุผ่านท่ามกลางเมฆ

ผู้อาวุโสสามไม่ได้ตามพวกเขามาด้วย ตอนนี้ผู้อาวุโสสามน่าจะรับรางวัลอยู่ที่ตำหนักใหญ่ของประเทศตันเซิ่ง

ตามความคิดของลู่ฝาน ตอนนี้ผู้อาวุโสสามคงกำลังนับของด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูสิ่งของหายากที่บรรทุกมาเต็มคันแล้วยิ้มจนปากฉีก

ความจริงไม่ต่างจากที่ลู่ฝานจินตนาการไว้เท่าไร แต่ผู้อาวุโสสามไม่ได้ยิ้มจนปากฉีก แต่ตื่นเต้นจนตัวสั่น ใบหน้ากระตุกเท่านั้น

ฝ่ายของลู่ฝานดูผ่อนคลายมาก เขาไม่รู้ว่าประมุขประเทศตันเซิ่งจะพาเขาไปไหน แค่เหาะไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ

ไม่รู้เหาะมานานแค่ไหน ในที่สุดประมุขประเทศตันเซิ่งก็หยุดลงแล้ว

แสงบนตัวเขาหายไป เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงซึ่งเป็นเด็กชายอายุ 7-8 ปีคนนั้น

ลู่ฝานหยุดลงด้านหลังประมุขประเทศตันเซิ่ง เท้าเหยียบลงบนเมฆที่เหมือนดอกฝ้าย จากนั้นทอดมองไปไกลๆ

ด้านหน้าเป็นหลุมมิติขนาดใหญ่ยุบลงไป เมฆทั้งหมดร่วงลงไปข้างในเหมือนน้ำตก เหมือนน้ำตกในเมฆอย่างไรอย่างนั้น

ประมุขประเทศตันเซิ่งชี้น้ำตกเมฆแล้วพูดว่า “นี่คือทางไปสวรรค์ชั้นเจ็ดของประเทศตันเซิ่ง ลู่ฝาน นายได้รับชัยชนะในการแข่งขันของห้าตระกูลใหญ่ ตามกฎแล้ว ฉันต้องเอาสมุนไพรจากสวรรค์ชั้นเจ็ดมาเป็นรางวัลให้นาย ถ้าเป็นคนอื่นฉันก็คงเอาสมุนไพรอะไรก็ได้มาให้แล้ว แต่วันนี้ฉันจะให้นายไปเลือกสมุนไพรที่สวรรค์ชั้นเจ็ดเอาเอง เลือกต้นไหนก็ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสายตาของนายแล้วล่ะ”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณฝ่าบาท”

ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องรีบขอบคุณฉันหรอก รอนายไปถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้วจะรู้เอง บางทีนายอาจไม่ได้สมุนไพรสักต้นก็ได้”

ลู่ฝานพูดว่า “นั่นเป็นเพราะความสามารถของฉันยังไม่พอ ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลหรอก”

“งั้นเหรอ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหันมามองตาลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม เหมือนอยากรู้อะไรจากแววตาของลู่ฝาน

จู่ๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งเห็นเพียงความแน่วแน่นัยน์ตาลู่ฝาน ไม่เห็นสิ่งที่ตัวเองอยากเห็น เขาค่อยๆ ละสายตาออกมา

ลู่ฝานมองน้ำตกเมฆแล้วพูดว่า “แค่โดดลงไปในนี้เหรอ”

จู่ๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะร่า “โดดลงไปเหรอ นายจะกลายเป็นเศษซากในอากาศเวิ้งว้างน่ะสิ ไปสวรรค์ชั้นเจ็ดไม่ได้เป็นอย่างนั้น”

ประมุขประเทศตันเซิ่งยื่นแขนขวาของตัวเองออกมาสะบัด

ทันใดนั้น น้ำตกเมฆด้านหน้าเริ่มเกิดเสียงดังโครมคราม ลู่ฝานมองน้ำตกเมฆด้านหน้าค่อยๆ หมุนด้วยความตกตะลึง

ทะเลเมฆที่พลุ่งพล่านเหมือนกองกำลังทหาร ค่อยๆ บิดทีละนิด

“วิชาขั้นสุดยอด ฟ้าดินย้อนกลับ!”

ลู่ฝานพูดด้วยความตกใจ

ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “สายตาไม่เลวนี่”