เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1650

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1650

ใช่แล้ว เมื่อลู่ฝานเห็นต้นไม้พวกนี้ คำแรกที่ลอยเข้ามาในหัวคือแปลก

เพิ่งเหาะลงมา ลู่ฝานรู้สึกถึงไอเย็นที่ออกมาจากป่าไม้ พัดจนเขาอกสั่นขวัญแขวน

ลมหนาวถึงกระดูก ไม่ใช่ลมธรรมดาแน่ๆ เหมือนวิชาที่ปล่อยออกมาจากผู้ฝึกชี่

เงาเจดีย์เสวียนเก้ามังกรกะพริบบนมือซ้ายของลู่ฝาน มือขวาจับกระบี่หนักไร้คมแน่น ค่อยๆ เดินเข้าไปทีละก้าว

ป่ามืดมาก แสงโดนใบไม้ขนาดใหญ่บดบังจนหมด

ลู่ฝานค่อยๆ เดินไปข้างหน้า รู้สึกเหมือนมีดวงตานับไม่ถ้วนจับจ้องเขาอยู่

เหมือนเขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาความตายอย่างไรอย่างนั้น

ความรู้สึกนี้ไม่ดีเลย ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “ไอ้เก้า ตรวจสอบดูอีกรอบ บนเกาะนี้มีสัตว์อสูรกี่ตัวกันแน่”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรขานรับเสียงเบา ปล่อยพลังออกไปตรวจสอบรอบๆ อีกครั้ง

ในป่าเงียบมาก เงียบจนทำให้คนรู้สึกขนลุก

เมื่อวิทยายุทธยกระดับขึ้น รวมถึงเข้าใจวิถีแห่งฟ้าดินลึกซึ้งขึ้น ลู่ฝานรู้อย่างชัดเจนว่าความรู้สึกอันตรายในใจเขาเกิดขึ้นได้ยังไง

นี่คือการตัดสินโดยสัญชาตญาณของผู้แข็งแกร่ง เกี่ยวกับระดับความอันตรายรอบตัว เป็นคำเตือนจากฟ้าดิน ยิ่งเป็นคนเก่ง ความรู้สึกนี้จะยิ่งไวขึ้น

ลู่ฝานเดินต่อไปข้างหน้า เดินพลางพูดเสียงเบาว่า “ไอ้เก้า ยังตรวจสอบไม่เสร็จเหรอ”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนบนเกาะนี้มีพลังบางอย่างปิดกั้นการตรวจสอบพอฉันปล่อยพลังออกไป ก็จะโดนกระแสลมประหลาดดูดไปจนหมด เหมือนเป็นค่ายกลอะไรทำนองนั้น”

เมื่อได้ยินคำว่าค่ายกล ลู่ฝานตกใจทันที เขารีบพูดว่า “แน่ใจเหรอว่าเป็นค่ายกล ไม่ใช่สัตว์อสูรใช่ไหม”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ไม่มีพลังแห่งชีวิต เป็นสิ่งไม่มีชีวิตจำพวกค่ายกลแน่นอน อยู่ร้อยลี้ด้านหน้า ฉันกำลังหาวิธีขอพลังนี้ตรวจสอบรอบๆ ขอเวลาฉันหน่อยนะเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่!”

ลู่ฝานพยักหน้า สูดหายใจลึก จากนั้นตัวกลายเป็นลำแสงพุ่งไปข้างหน้า

เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว ความรู้สึกอันตรายรุนแรงเช่นนี้ ทำให้จิตใจเขาไม่สงบเลย เมื่อเป็นเช่นนี้สู้เขาเร่งความเร็วพุ่งไปข้างหน้าก่อนดีกว่า!

หลังจากลู่ฝานพุ่งออกไป สัตว์อสูรขนาดใหญ่สิบกว่าตัวในป่าเงยหน้าขึ้น พวกมันเบิกตาโตมองไปทางที่ลู่ฝานพุ่งไป จากนั้นคำรามออกมาเบาๆ จากนั้นเกาะสั่นสะเทือนอย่างแรง สัตว์อสูรนับไม่ถ้วนปรากฏตัวออกมา พุ่งตามลู่ฝานไปข้างหน้า

ลู่ฝานก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวด้านหลัง เขาขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ด้านหลังเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรไม่ตอบ เหมือนกำลังใช้สมาธิตรวจสอบรอบๆ อยู่

ลู่ฝานกัดฟัน เร่งความเร็วทักษะวิชากายอีกครั้ง พลังฟ้าดินรอบตัวรวมตัวด้านหลังเขา ช่วยให้เขาเหาะเร็วขึ้น

ระยะทางร้อยลี้ เพียงพริบตาเดียวก็ถึงแล้ว

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าลู่ฝานคือน้ำตกหน้าผา สายน้ำใสสะอาด ไหลลงมาจนเกิดเสียงดัง

ลู่ฝานหยุดลงข้างหน้าน้ำตก เงยหน้ามองไปข้างหน้า

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าลู่ฝานคือหุบเขาขนาดใหญ่

ความลึกของหุบเขาเกินสามพันกว่าเมตรแน่นอน น้ำตกเหมือนสายน้ำเชื่อมกับฟ้าดิน

ในหุบเขาเต็มไปด้วยหินสีดำ พื้นเปลวเพลิง สัตว์อสูรขนาดใหญ่นับไม่ถ้วนบิน เลื้อยและเดินอยู่ในหุบเขา

สัตว์อสูรพวกนี้บ้างก็มีเปลวไฟลุกโชนบนตัว บ้างก็อ้าปากกลืนและคายเมฆหมอก

แต่ละตัวมีพลังแข็งแกร่ง จำนวนประมาณร้อยกว่าตัว ลู่ฝานเห็นแล้วถึงกับอึ้ง

กลางหุบเขามีค่ายกลขนาดใหญ่ แสงเก้าสีบนฟ้าส่องลงมายังค่ายกล กลายเป็นเสาแสงที่รวมตัวเป็นรูปเป็นร่าง

“นั่นประตูสวรรค์ชั้นแปดเหรอ”

ลู่ฝานพูดพึมพำ

ขณะนั้นเสียงไอ้เก้าดังขึ้น

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว รอบตัวเจ้านายคือสัตว์อสูรแข็งแกร่งทั้งหมดเลย!”

ลู่ฝานพูดว่า “ไร้สาระ ฉันเห็นแล้ว แกไม่ต้องมาบอกหรอก!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่พวกนี้นะ แต่ด้านหลังเจ้านายก็เต็มไปด้วยสัตว์อสูรแข็งแกร่ง!”

เมื่อได้ยินเสียงไอ้เก้า ฝ่ามือลู่ฝานสั่นเทา เขาหันไปมองด้านหลังทันที

โฮก!

จู่ๆ เงาดำโฉบผ่านบนท้องฟ้า ลู่ฝานเห็นสัตว์อสูรขนาดใหญ่มหึมาหลายตัวบินผ่านต้นไม้ใหญ่ขึ้นไปบนฟ้า

พื้นดินด้านล่างเท้าเริ่มสั่น เสียงสัตว์คำรามดังขึ้นไม่หยุด

“เป็นไปไม่ได้!”

ลู่ฝานอ้าปากพูด

หลังจากนั้น ต้นไม้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ฝูงสัตว์อสูรปรากฏตัวด้านหลังเขา แต่ละตัวสูงหลายร้อยเมตร!

ลู่ฝานกลืนน้ำลายเอื๊อก