เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1691

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1691

เมืองตันเซิ่ง

ตัวของลู่ฝานปรากฏใจกลางเมือง สะบัดมือเอาเสื้อตัวเองทิ้งไว้ด้านข้าง

ตอนนี้ลู่ฝานเปลี่ยนชุดอื่นแล้ว อีกทั้งยังใช้เคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่าง กล้ามเนื้อผิวหนังทั้งตัวแปรเปลี่ยนเป็นเลือนราง

รูปร่างหน้าตาของลู่ฝานเปลี่ยนไปอย่างมาก

พวกเคล็ดวิชาบู๊จะยกระดับขึ้นตามวิทยายุทธเสมอ

อย่างเช่นเคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่าง พูดขึ้นมาตั้งแต่เข้ามาในประเทศตันเซิ่ง ลู่ฝานใช้มันมาตลอด

หลังจากเขาเข้าสู่วิถี เขาเข้าใจเคล็ดวิชานี้ถ่องแท้ขึ้น แม้ยังห่างจากการกลายร่างจากคนเป็นสิ่งของอีกเยอะ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาได้อย่างสบายๆ

ลู่ฝานรีบเดินไปนอกเมือง

ฝีเท้าไม่ช้าไม่เร็ว ดูเหมือนกำลังเดินเล่นอยู่

อันที่จริงเรื่องหลบหนีคือวิชาความรู้อย่างหนึ่ง

ให้ความสำคัญกับหนึ่งประโยคที่ว่า กล้าหาญ ละเอียดรอบคอบ ก้าวเดินช้าๆ

ลู่ฝานเชื่อว่ารูปร่างหน้าตาแบบนี้ ถึงมีคนหาเขาเจอก็ไม่มีทางจำเขาได้

เพราะเคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่างของเขา อาศัยการเปลี่ยนแปลงผิวหนัง กล้ามเนื้อและกระดูก เพื่อบรรลุจุดประสงค์ในการปลอมตัว

แต่ไม่ใช่วิชาพรางตาของผู้ฝึกชี่!

ด้วยเหตุนี้ ถ้าผู้ฝึกชี่ในประเทศตันเซิ่งที่รู้จักแต่วิชาจำเขาได้คงเป็นเรื่องแปลกมาก

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขากังวลคือประตูเมืองตันเซิ่งปิดแล้ว นี่เป็นปัญหาแล้ว!

ลู่ฝานมาที่ประตูเมืองอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ประตูเมืองกลับเปิดกว้าง ไม่มีอะไรผิดปกติเลย

ลู่ฝานถอนหายใจเบาๆ ดูเหมือนพวกประมุขประเทศตันเซิ่งไม่ได้รู้ตัวเร็วขนาดนั้น

แบบนี้ดีสุดๆ ไปเลย ลู่ฝานเดินออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว

นอกเมืองเป็นที่รกร้างไร้ผู้คน มีเพียงพลังฟ้าดินเคลื่อนไหวอยู่มากมาย

ลู่ฝานเหาะออกไปตามทางที่จำได้ตอนมา ไม่นานเขาเห็นค่ายกลลอยอยู่ไกลๆ

ด้านล่างค่ายกล คือสถานที่ที่พวกเขาปรากฏตัวออกมาตอนมาสวรรค์ชั้นหก

เหาะมาบนค่ายกล สิ่งที่เห็นคือหุ่นเชิดเกราะดำเต็มไปหมด

พวกมันแบ่งเป็นแถวๆ ลอยอยู่กลางอากาศ เหมือนหินที่คงอยู่ในโลกตลอดไป ไม่ขยับไปไหน

ลู่ฝานดูไม่ออกว่าหุ่นเชิดตัวไหนเป็นหัวหน้า

ตัดสินใจเอาป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่งออกมาแล้วพูดเสียงดังว่า “ป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่ง ต้องการไปสวรรค์ชั้นห้า!”

หุ่นเชิดทั้งหมดปล่อยแสงสีแดงออกมาจากดวงตา ส่องลงบนตัวลู่ฝานและป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่งในมือเขา หุ่นเชิดทั้งหมดค่อยๆ ถอยไปด้านหลัง ค่ายกลสว่างขึ้นเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกันที่เขตวิถีในเมฆ

ประมุขประเทศตันเซิ่งที่เพิ่งกลับมาถึงตำหนัก มองเสาต้นหนึ่งในตำหนักสว่างขึ้นเล็กน้อย เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนหาเขาเจอแล้ว!”

ข้างประมุขประเทศตันเซิ่ง ข้าราชการประเทศตันเซิ่งสีหน้าเคร่งขรึม ผู้อาวุโสสามก็อยู่ในกลุ่มคนด้วย

ประมุขประเทศตันเซิ่งสะบัดมือ แสงมากมายปรากฏขึ้นในตำหนักทันที

แสงสีแดง ส้ม เหลือง เขียว รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ไม่นานด้านหน้าปรากฏภาพนอกประเทศตันเซิ่ง ประมุขประเทศตันเซิ่งสะบัดมือปล่อยแสงเข้าไปในภาพ

ลู่ฝานไม่ทันสังเกตว่ามีตราประทับเพิ่มขึ้นมาบนตัวเขา ตอนนี้เขาก้าวเข้าไปในค่ายกล

ภาพเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ตอนลู่ฝานปรากฏตัวอีกครั้ง รอบตัวก็เป็นอีกโลกหนึ่งแล้ว

ฟ้าแบ่งออกเป็นสองสี เป็นเขตทะเล มีเกาะอยู่ประปราย ลู่ฝานยืนอยู่ตรงกลางน้ำ ทอดมองไปรอบๆ

ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้ม “สวรรค์ชั้นห้า เหอะๆ ดูเหมือนเขาไม่ใช่แค่สนิทกับตระกูลหั่ว ความสัมพันธ์กับตระกูลสุ่ยก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!”

ผู้อาวุโสสามที่ยืนอยู่ข้างๆ ก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ตอนนี้ลู่ฝานมองไปรอบๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งและคนอื่นเห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน