เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1693

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1693

“ถึงกินน้ำยาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ต้องตัวระเบิดตาย ถึงเลือดนายไหลนองเต็มพื้น ถึงนายตายจากไป ก็ไม่มีใครช่วยนาย นายเข้าใจหรือยัง”

เลือดสดสาดกระจาย สาดลงในอากาศเวิ้งว้าง

ระหว่างที่มึนงง ในหัวลู่ฝานนึกถึงคำพูดที่ผู้อาวุโสชุดดำเคยพูดกับเขา

น้ำยาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ว่าหมายถึงน้ำยางของต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์

ตัวระเบิดตายที่ว่าหมายถึงผนึกที่ประมุขประเทศตันเซิ่งวางใส่เขา

เลือดไหลนองเต็มพื้นและตายจากไปหมายถึงวินาทีนี้แหละ

ก้าวออกจากประตูประเทศตันเซิ่ง จากนั้นตัวระเบิดตาย

และไม่มีใครมาช่วยเขาจริงๆ อากาศเวิ้งว้างด้านหน้าอันกว้างใหญ่ มีเพียงลู่ฝานกับเสือขาวข้างๆ แต่เสือขาวไม่สนใจความเป็นตายของเขาเลย

แต่เขาสามารถช่วยตัวเองได้!

ไม่มีใครมาช่วยเขา นั่นคือการเตือนเขาว่าต้องช่วยตัวเอง

น้ำยางของต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์มีประสิทธิภาพอะไร ก่อนที่ยังไม่เข้าไปในสวรรค์ชั้นแปดลู่ฝานก็พอเดาได้ ต้องเกี่ยวข้องกับการความเป็นความตายของคนแน่ๆ แม้ไม่ได้เก่งกาจถึงขั้นเปลี่ยนแปลงความเป็นตาย แต่ก็ต้องเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถช่วยชีวิตได้ ไม่งั้นทำไมอาจารย์หวูเฉินถึงต้องการน้ำยางของต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์มาช่วยชีวิตล่ะ ไม่งั้นทำไมผู้อาวุโสชุดดำถึงพูดแบบนี้ล่ะ

เมื่อเดาความหมายแท้จริงของคำพูดผู้อาวุโสชุดดำได้ ก็เข้าใจมากแล้ว

อันที่จริงสิ่งที่ผู้อาวุโสชุดดำต้องการบอกเขาคือ “ลู่ฝาน จากสถานการณ์ของนายในตอนนี้ นายต้องหาน้ำยางของต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ให้เจอและกินเข้าไป ถึงสามารถช่วยตัวเองได้ตอนออกจากประเทศตันเซิ่ง”

ดังนั้นผู้อาวุโสชุดดำจึงถามลู่ฝานในตอนสุดท้ายว่าเข้าใจไหม

ตอนนั้นลู่ฝานตอบว่าเข้าใจแล้ว

เขาเข้าใจแล้วจริงๆ!

แสงสีขาวส่องสว่าง วิถีแห่งชีวิตอันแข็งแกร่งรักษาชีวิตลู่ฝานเอาไว้ จากนั้นดูดพลังทั้งหมดออกจากตัวลู่ฝาน แปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งชีวิตอย่างรวดเร็ว หล่อเลี้ยงร่างกายลู่ฝานเอาไว้

วิถีแห่งชีวิต พูดง่ายๆ ก็คือวิถีพลังชีวิตของสรรพสิ่ง ตรงกันข้ามกับเต๋าแห่งการทำลายในตำนาน

วิถีแห่งการทำลายคือทำลายพลังทุกอย่างในฟ้าดิน กลายเป็นหลุมดำกัดกินทุกอย่าง

ส่วนวิถีแห่งชีวิตคือการเอาพลังทุกอย่างในฟ้าดินมาแปรเปลี่ยนเป็นพลังในการดำรงชีวิต

สรรพสิ่งเจริญเติบโต อยู่ในวิถีนี้ทั้งหมด เกิดแก่เจ็บตาย ไม่นอกเหนือจากสัจธรรมนี้

ถ้าลู่ฝานไม่ได้วิถีแห่งชีวิต งั้นตอนนี้เขาที่เสียเลือดไปทั้งตัวคงตายไปแล้วแน่ๆ

แต่วิถีแห่งชีวิตพยายามยื้อพลังชีวิตเขาไว้ เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเริ่มฟื้นฟูร่างกายของลู่ฝานอย่างสุดความสามารถ

แสงสีขาวบางๆ คนทั้งประเทศตันเซิ่งเห็นพลังของลู่ฝาน

แต่ผนึกที่ประมุขประเทศตันเซิ่งทิ้งไว้บนตัวลู่ฝานผ่านหินศักดิ์สิทธิ์ที่ตำหนัก ยังมีแสงกะพริบอยู่

ลู่ฝานถอนหายใจยาว สะบัดมือดูดเลือดตัวเองที่สาดออกไปกลับเข้ามาในตัว

ฝ่ามือสั่นเบาๆ ลู่ฝานหน้าซีดเล็กน้อย

เมื่อรู้สึกว่าพอประมาณแล้ว ลู่ฝานเอาขวดออกมา เอาเลือดที่เหลืออยู่ 30 เปอร์เซ็นต์ใส่เข้าไปในขวด

ลู่ฝานเก็บขวดแล้วเหยียบลงบนเรือ เรือส่องแสงกะพริบแล้วออกไป

ภายในตำหนักที่เขตวิถีในเมฆ ประมุขประเทศตันเซิ่งโมโหจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาพูดเสียงดุว่า “นายนี่มันจริงๆ เลยลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีนี้ทำลายผนึกของฉัน นายยังกล้าขโมยน้ำยางต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ด้วย!”

คนรอบๆ เงียบกริบ ครั้งนี้ประมุขประเทศตันเซิ่งขายหน้ามาก

เมื่อกี้เพิ่งพูดว่าจะให้ผู้ฝึกชี่ทั้งประเทศตันเซิ่งเห็นจุดจบของลู่ฝาน ผลปรากฏว่าลู่ฝานใช้วิธีตายแล้วฟื้น ตบหน้าประมุขประเทศตันเซิ่งอย่างสมบูรณ์แบบ

ในภาพลู่ฝานไม่ได้หนีไปไหนไกล แต่หยุดลงในอากาศเวิ้งว้างไม่ไกลจากประเทศตันเซิ่ง เหมือนกำลังรอใครอยู่