เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1701
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1701
“หนีไป! หลิงเหยา หนีไป!”
เมื่อลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสห้า เขารีบตะโกนบอกหลิงเหยาทันที
ตะโกนสุดเสียง ลูกตาของลู่ฝานแดงก่ำ
หลิงเหยาน้ำตาคลอเบ้า เธอตะโกนเสียงดัง “เราต้องไปด้วยกันสิลู่ฝาน!”
เสียงเย็นยะเยือกของผู้อาวุโสห้าทะลุมาในอากาศเวิ้งว้าง “อยู่นี่ให้หมดนั่นแหละ อย่าคิดว่าจะหนีไปได้สักคน!”
โจมตีด้วยฝ่ามือ ทันใดนั้นลู่ฝานเห็นสีแดงโจมตีเข้ามาในอากาศเวิ้งว้าง
เขตวิถี นั่นคือเขตวิถีของอริยปราชญ์ เมื่อเห็นว่าเขตวิถีกำลังจะปกคลุมเขากับหลิงเหยา
ลู่ฝานสะบัดฝ่ามือ ตบลงบนเรือด้านล่างหลิงเหยาจากระยะไกล
ปรากฏเป็นรอยฝ่ามือชัดเจนบนเรือ เรือพาหลิงเหยาเหาะออกไปไกลทันที
ตัวลู่ฝานโดนเขตวิถีปกคลุมไว้ เปลวเพลิงลุกขึ้นมาจากด้านล่างเท้าของเขา เข้ามาในผิวหนังและกระดูกของเขาทันที
“แผดเผาอวัยวะภายใน!”
ผู้อาวุโสห้าก้าวเข้ามาหาลู่ฝานทีละก้าว ทุกก้าวที่เดิน เปลวเพลิงบนตัวลู่ฝานรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
หลิงเหยาเห็นภาพนี้ แสงสีทองสว่างขึ้นบนตัวทันที เธอกระโดดออกมาจากเรือ
พลังแห่งทองกลายเป็นแสงกระบี่มากมาย ผู้อาวุโสห้าเงยหน้ามองหลิงเหยาแวบหนึ่ง จากนั้นเขาเหวี่ยงมือ แสงบนตัวหลิงเหยาแตกสลาย ร่วงลงมาข้างตัวลู่ฝาน
ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถขยับได้แล้ว แค่ตัวเองใช้ปราณชี่เพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้เปลวเพลิงลุกโชน
กระบวนท่านี้มีประสิทธิภาพเหมือนความคิดกลายเป็นไฟของเขา
แต่เห็นได้ชัดว่าเขตวิถีของผู้อาวุโสห้าเก่งกาจกว่าเขาเยอะ นี่ใช่เปลวไฟธรรมดาที่ไหนกันล่ะ นี่มันเปลวไฟร้อนระอุที่แผดเผาทุกอย่างชัดๆ
เปลวไฟนี้เหนือกว่าอาทิตย์ลุกโชนแน่นอน อวัยวะภายในของหลิงเหยาลุกไหม้ตามไปด้วย เลือดสดไหลออกมาจากมุมปากทันที
ผู้อาวุโสห้าจ้องลู่ฝานเขม็ง “ลู่ฝาน หลิงเหยา ตระกูลหั่วของฉันดูแลพวกนายสองคนอย่างดี แต่พวกนายกลับทำเรื่องขาดสติแบบนี้ ไม่เพียงแต่ทำลายชื่อเสียงของตระกูลหั่ว ยังฆ่าลูกหลานตระกูลหั่วด้วย ถ้าวันนี้ไม่ทำลายพวกนายให้กลายเป็นเถ้ากระดูก คงไม่สามารถขจัดความแค้นในใจฉันได้”
ลู่ฝานจับมือหลิงเหยาเอาไว้ทันที จู่ๆ หลิงเหยารู้สึกว่าเปลวไฟในตัวโดนลู่ฝานดึงออกไปจนหมด
ควันพุ่งออกมาจากตัวลู่ฝาน แต่เขายังยิ้มบางๆ แล้วพูดกับผู้อาวุโสห้าว่า “ไม่ต้องพูดจาสวยหรูขนาดนั้นหรอก ฉันอยู่ในตระกูลหั่ว เป็นแค่เครื่องมือให้ผู้อาวุโสใช้งาน อย่าบอกนะว่าผู้อาวุโสห้าจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำอะไรกับป้ายคำสั่งห้าธาตุของฉัน”
ผู้อาวุโสห้าส่งเสียงหึแล้วพูดว่า “ใช่แล้วยังไง ไม่มีอะไรนอกจากกลัวว่านายจะมีความคิดอื่นเท่านั้น ดูเหมือนตอนนี้ฉันคิดถูกแล้ว”
ลู่ฝานหัวเราะร่า “อาจไม่ใช่ก็ได้ ฉันว่าความคิดเดิมของผู้อาวุโสห้าคือฆ่าฉันทิ้งหลังจากใช้งานฉันเสร็จ แต่เห็นฉันชนะการประลองอย่างต่อเนื่อง ผู้อาวุโสเลยเสียดายฉันเท่านั้น ฉันพูดถูกหรือเปล่าล่ะผู้อาวุโสห้า”
ผู้อาวุโสห้ายกยิ้มมุมปาก “ใช่ นายพูดไม่ผิดเลยสักนิด ใครใช้ให้นายฆ่าลูกหลานตระกูลหั่วตั้งแต่เข้ามาในประเทศตันเซิ่งล่ะ อีกทั้งยังเอาตัวหั่วเยี่ยนไปอีก ถ้าไม่ฆ่านายจะชดใช้ยังไง”
หลิงเหยาอึ้งไป เธอไม่รู้จริงๆ ว่าผู้อาวุโสห้ามีความคิดฆ่าพวกเขาจริงๆ
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ดูออกแล้ว ตอนฉันเห็นพลังฟ้าดินในป้ายคำสั่งห้าธาตุก็รู้ความคิดของผู้อาวุโสแล้ว ในเมื่อผู้อาวุโสรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วก็รู้ว่าฉันเอาตัวหั่วเยี่ยนไป แต่กลับไม่พูดเรื่องหั่วเยี่ยนกับฉันเลย ฉันเลยเดาได้ว่าผู้อาวุโสต้องมีความคิดฆ่าฉันแน่นอน ไม่งั้นถ้าผู้อาวุโสไม่ถือสาหาความเรื่องที่ผ่านมาจริงๆ ต้องพูดให้ฉันปล่อยตัวหั่วเยี่ยนก่อนฉันไปประเทศตันเซิ่งสิ แต่ผู้อาวุโสไม่เพียงแต่ไม่ทำเช่นนี้ ยังให้ป้ายที่สามารถระเบิดฉันตายได้ตลอดเวลามาอีก นี่มันเจตนาฆ่าชัดๆ!”