เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1715
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1715
“เขตปีศาจเหรอ”
ลู่ฝานอ้าปากเล็กน้อย ฟังจากชื่อดูไม่ใช่สถานที่ดีเท่าไร
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบอธิบายว่า “เขตปีศาจคือที่ซ่อนตัวของพวกผู้ฝึกชั่วร้าย เป็นเขตวิถีที่ผู้มีความสามารถในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายเปิดออก ซ่อนตัวตามมุมในใต้หล้า ลูกบอลสีแดงขนาดใหญ่อันนี้ บรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายเรียกว่าทะเลโลหิต สร้างจากเลือดสดของคนทั่วไป ให้พวกผู้ฝึกชั่วร้ายฝึกฝนกลิ่นอายเลือด เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ดูทะเลโลหิตอันกว้างใหญ่ ทรงพลังและอุดมสมบูรณ์นี่สิ คงฆ่าคนเกินพันเกินหมื่นคนแล้ว”
ลู่ฝานหนังตากระตุก เขาพูดเสียงเบาว่า “พูดแบบนี้ เราก็เข้ามาในฐานของพวกผู้ฝึกชั่วร้ายแล้วใช่ไหม”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ไม่แน่อาจเป็นสำนักเลยก็ได้ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันว่าอย่าเข้าใกล้พวกเขาเลย หาวิธีออกจากที่นี่เถอะ เราเลี้ยวไปทางอื่นดีกว่า ยังดีที่พวกผู้ฝึกชั่วร้ายไม่เห็นเรา ถือว่าในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “มีเหตุผล เราเข้าไปในอากาศเวิ้งว้างจากที่นี่เลยดีกว่า ถ้าออกไปไม่ได้ค่อยตัดสินใจก็ไม่สาย!”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเห็นด้วยทันที “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่พูดถูก รีบเลย เห็นทะเลโลหิตแล้วฉันรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้ ฉันไม่ยอมให้พลังสกปรกแบบนี้แปดเปื้อนตัวเจดีย์ของฉันหรอกนะ สักนิดก็ไม่เอา!”
พูดพลาง เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหายไปจากในมือลู่ฝาน ลู่ฝานก็รีบเอาเรือออกมาทันที
ก้าวขึ้นไปบนเรือ ลู่ฝานรีบใส่พลังเข้าไปในเรือทันที
แม้ปราณชี่เขามีอยู่น้อยนิด แต่เคลื่อนไหวเรือไม่น่าจะมีปัญหา
แสงบางๆ สว่างขึ้นบนเรือ แต่สว่างเพียงครู่เดียว ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก
มีตราประทับสีเลือดปรากฏด้านหน้าเรือ เหมือนเงาหัวกะโหลกลอยอยู่กลางอากาศ
ลู่ฝานตกใจจนสะดุ้งโหยง รีบถือกระบี่หนักไร้คมไว้ในมือ
แต่ตราประทับนั่นไม่ได้โจมตีใส่ แต่กลับหายไปช้าๆ
ลู่ฝานกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกรมองภาพนี้อย่างอึ้งๆ ผ่านไปนาน เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ดูเหมือนโดนผนึกแล้ว หรือไม่ก็เขตวิถีแยกตัวจากอากาศเวิ้งว้างเอง!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เหมือนเขตวิถีในเมฆของประเทศตันเซิ่ง ดูเหมือนว่าเราจะไปโดยตรงไม่ได้!”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ งั้นเราหาที่ซ่อนก่อนดีกว่า อย่างน้อยรอให้เจ้านายฟื้นฟูวิทยายุทธได้สักครึ่งก่อนแล้วค่อยคิดวิธีออกไป สรุปแล้วฉันแนะนำว่าอย่าเข้าใกล้ทะเลโลหิตเด็ดขาด”
ลู่ฝานพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันก็ไม่ชอบรนหาที่ตายเหมือนกัน!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานหันหลังเตรียมออกไป
แต่เขาเพิ่งหันมา ก็เห็นเงาคนอยู่ด้านหลังทันที
ท่ามกลางหิมะขาวโพลน ผู้หญิงสิบกว่าคนถืออาวุธ ไม่มีเสื้อผ้าบดบังร่างกาย มีหนังสัตว์พันอยู่ตรงเอว กำลังเบิกตาโตจ้องลู่ฝานอยู่
สิ่งที่พวกเธอขี่อยู่คือสัตว์อสูรที่ลู่ฝานไม่เคยเห็น ขนเต็มตัวไปหมด รูปร่างเหมือนลูกบอล มีเพียงดวงตากลมโผล่ออกมาสองข้างกับปากฉีกกว้าง
คนสิบกว่าคนเรียงเป็นหน้ากระดาน ชี้อาวุธมาทางลู่ฝาน!
ลู่ฝานอ้าปากหวอ มองผู้หญิงพวกนี้ที่ไม่สวมเสื้อผ้า หน้าอกและต้นขาโชว์ออกมาข้างนอก เขาอึ้งไปทันที
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างตกใจอยู่ในตัวลู่ฝาน
“ผู้ฝึกชั่วร้าย ผู้ฝึกชั่วร้าย ให้ตายเถอะ คิดไม่ถึงว่าฉันจะไม่เห็นพวกเธอ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่รีบหนีเร็ว ถ้าโดนจับได้จบแน่!”
ไอ้เก้าเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นออร่าปีศาจพุ่งขึ้นบนตัวผู้หญิงสิบกว่าคนนี้
ดวงตาแดงก่ำ สยายปีกค้างคาวด้านหลังแล้วพูดพร้อมกันว่า “ชายหนุ่ม วางอาวุธลงซะ!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ออร่าปีศาจด้านหลังพวกเธอรวมตัวเป็นค่ายกล ผนึกลู่ฝานเอาไว้แน่น