เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1717
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1717
เขาหิมะกว้างใหญ่ ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยแสงขาวโพลน
ลู่ฝานนั่งอยู่บนสัตว์อสูรขนปุกปุย มองตัวกลมขนาดใหญ่เต็มไปด้วยขน กระโดดลงหน้าผาสูงในเขาหิมะเหมือนเดินอยู่บนพื้นราบ
ระหว่างทางพี่ใหญ่ฟู่ชีถามลู่ฝานไม่หยุด
รวมถึงเรื่องที่ลู่ฝานมาจากที่ไหน ทำไมถึงมาโผล่ที่เขาหิมะได้
ลู่ฝานเงียบไม่พูดอะไร เพราะเขาก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน
แม้ผู้หญิงพวกนี้ดูไอคิวไม่สูงเท่าไร แต่ตอนนี้ลู่ฝานยังคิดคำโกหกดีๆ ไม่ออก
ดังนั้นจึงทำได้แค่แกล้งโง่ ผู้หญิงถามอะไรเขาก็ทำหน้าเหลอหลา เหมือนเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน
หลังถามไปได้สองสามคำถาม พี่ใหญ่ฟู่ชีได้ข้อสรุปแล้ว
“ผู้ชายคนนี้บื้อไปแล้ว อาจเป็นเพราะเมื่อกี้ใส่ออร่าปีศาจในตัวเขามากไป เลยทำให้จิตญาณบาดเจ็บ”
ลู่ฝานได้ยินแล้วแอบกลอกตามองบน
จะทำร้ายเขาด้วยออร่าปีศาจแค่นั้น ไม่ต้องให้ไอ้เก้าช่วย ลู่ฝานอาศัยแค่ร่างกายตัวเองก็สามารถขจัดตราประทับออร่าปีศาจนั้นออกไปได้แล้ว
ถึงตอนนี้ก็เงียบตลอดทาง
ข้ามเขาหิมะ ผ่านป่าไม้ ผ่านพื้นที่รกร้าง
เมื่อมาถึงตีนเขา ในที่สุดก็ได้เห็นพืชเล็กน้อย
แต่เหมือนพืชที่นี่ไม่มีสีเขียวเลย เมื่อมองออกไปสิ่งที่เห็นคือสีแดงเพลิงทั้งแถบ เหมือนพื้นที่จุ่มลงไปในเลือดสดถึงจะเจริญเติบโตได้ เห็นเป็นสีแดงเข้มและประหลาดมาก
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดพึมพำในตัวลู่ฝาน
“ต้นนี้คือดอกบาดแผลศพ ยาวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บของผู้ฝึกชั่วร้าย ต้นนี้คือหญ้าดินโลหิต ใช้ตอนกลั่นยาโลหิต เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ สมุนไพรที่นี่คือของดีทั้งนั้น แต่น่าเสียดายที่เราใช้ไม่ได้สักอย่าง”
ลู่ฝานฟังเงียบๆ กวาดตามองรอบๆ ไม่หยุด
ที่นี่ห่างจากลูกบอลสีเลือดที่ลอยอยู่กลางอากาศระยะหนึ่ง ไม่กลัวเงาดำด้านในจะพุ่งออกมาหาเรื่องเขา ในป่าไม้สีเลือดสุดทึบ แอบได้ยินเสียงสัตว์อสูรคำรามเบาๆ ในนั้นมีเสียงผู้หญิงปะปนอยู่ด้วย
ดูเหมือนใกล้ถึงที่รวมตัวของผู้หญิงพวกนี้แล้ว ลู่ฝานแอบคิดในใจ
เป็นไปตามคาด ผ่านไปไม่นาน ภาพด้านหน้าเปลี่ยนไป หมู่บ้านขนาดใหญ่ปรากฏในสายตา
บ้านเรือนมากมาย ผู้หญิงไม่ค่อยสวมเสื้อผ้าเดินไปเดินมา
เมื่อคนพวกนี้เห็นพวกฟู่ชีก็รีบเดินเข้ามาทันที
“พี่ฟู่ชีกลับมาแล้วเหรอ ว้าว ครั้งนี้จับสัตว์ขนปุยมาเยอะจัง!”
“พี่ใหญ่เก่งมากเลย มีสัตว์ขนปุยพวกนี้ เราจะได้เข้าไปในส่วนลึกของเขาหิมะ”
“พี่ฟู่ชี ฉันลูบสัตว์ขนปุยของพี่หน่อยได้ไหม”
……
ผู้หญิงไม่สวมเสื้อผ้า แขวนหนังสัตว์ไว้ตรงเอว ห้อมล้อมพวกฟู่ชีไว้แล้วเดินไปข้างหน้า
ลู่ฝานยิ้มบางๆ ดูเหมือนพวกฟู่ชีเป็นผู้แข็งแกร่งของหมู่บ้านนี้
ขณะนั้นผู้หญิงสองสามคนเห็นลู่ฝานที่อยู่ด้านหลังฟู่ชี พวกเขาพูดอย่างตกใจว่า “พระเจ้า ผู้ชาย!”
“พี่ฟู่ชีพาผู้ชายกลับมาด้วย!”
จู่ๆ ผู้หญิงทั้งหมดกรีดร้องอย่างตกใจ พากันมองมาทางลู่ฝานด้วยแววตาเร่าร้อน!
ลู่ฝานมองผู้หญิงหน้าตาไม่เลว รูปร่างก็เกือบสมบูรณ์แบบพวกนี้ เขารู้สึกขนลุกขึ้นมานิดหน่อย
สายตาที่ผู้หญิงพวกนี้มองเขา เหมือนหมาป่าหิวโหยเห็นลูกแกะ นัยน์ตาคนจำนวนไม่น้อยมีประกายแห่งความโลภ
ฟู่ชีเหวี่ยงมีดยาวในมือใส่ผู้หญิงพวกนี้แล้วพูดว่า “นี่คือทาสรับใช้ของฉัน พวกเธอห้ามแตะต้อง หลีกไปเลย หลีกไปให้หมด!”
ผู้หญิงรอบๆ หลีกให้อย่างไม่เต็มใจ ฟู่ชีตบหัวสัตว์ขนปุยเบาๆ อย่างได้ใจ เดินเข้าไปในหมู่บ้านต่อ