เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1719
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1719
“คุณ……คุณย่า!”
ลู่ฝานพูดพึมพำ
คุณย่าที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือคุณย่าเฉียน ที่เลี้ยงดูหลิงเหยาจนเติบโตขึ้นมา เจอกับลู่ฝานที่เมืองหยุนไห่
ฟู่ชีเดินมาข้างลู่ฝาน ลูบหัวลู่ฝานแล้วพูดว่า “โอ๊ย ยังรู้จักเรียกคุณย่าซะด้วย ดูเหมือนยังไม่ได้เพี้ยนไปหมดทุกอย่าง”
คุณย่าเฉียนเดินมาข้างลู่ฝาน มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า
ลู่ฝานเห็นรอยยิ้มนัยน์ตาคุณย่าเฉียนหายไปหมดแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือก
ฟู่สืออู่พูดขึ้นข้างๆ ว่า “คุณย่าดูสิเราจับผู้ชายกลับมา ได้ยินว่าถ้าอยู่กับผู้ชายจะมีลูกได้ คุณย่าบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าต้องทำยังไงถึงจะมีลูกได้”
ความเย็นชานัยน์ตาคุณย่าเฉียนหายไป หันมาพูดกับฟู่สืออู่ว่า “ยัยเด็กน้อย มีลูกมันง่ายขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ ให้ฉันตรวจสอบชายต่างถิ่นคนนี้ก่อน หาห้องให้ฉันสักห้องได้ไหม”
ฟู่ชีและคนอื่นมองหน้ากัน จากนั้นพากันขานรับ
คุณย่าเฉียนคว้าเสื้อลู่ฝานแล้วเดินขึ้นไปด้านบน
เมื่อมาถึงชั้นสองของบ้านไม้ คุณย่าเฉียนผลักลู่ฝานเข้าไปในห้องด้านข้าง สะบัดมือวางค่ายกลไว้สองสามอัน
คุณย่าเฉียนจ้องลู่ฝานแล้วพูดเสียงดุ “ลู่ฝาน หลิงเหยาล่ะ”
ลู่ฝานรีบตอบว่า “เราแยกกัน แต่เธอน่าจะอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว!”
คุณย่าเฉียนยกไม้เท้าหัวงูขึ้นมาจ่อที่ลำคอลู่ฝานแล้วพูดอย่างเย็นชา “น่าจะงั้นเหรอ ลู่ฝาน นายทิ้งหลิงเหยาแล้วหนีมาที่นี่งั้นเหรอ นายพูดกับฉันว่าน่าจะงั้นเหรอ”
ลู่ฝานตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ฉันไม่ได้ทิ้งหลิงเหยา แต่ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมาที่นี่!”
คุณย่าเฉียนจ้องตาลู่ฝานเขม็ง จู่ๆ คุณย่าเฉียนเก็บไม้เท้าแล้วพูดว่า “เล่าทุกอย่างที่นายกับหลิงเหยาเจอให้ฉันฟัง เริ่มตั้งแต่ออกจากประเทศอู่อาน ฉันได้ยินว่านายพาหลิงเหยากับธิดาเทพประเทศเป่ยเสินออกมา”
ลู่ฝานพยักหน้า เริ่มเล่าเรื่องที่เขาเจอมาในช่วงนี้
เล่าตั้งแต่ประเทศหลิงจนถึงเข้าประเทศตันเซิ่ง ตั้งแต่เข้าประเทศตันเซิ่งจนหนีออกจากประเทศตันเซิ่ง
เรื่องราวต่างๆ นานา นอกจากต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์กับหินอู๋หมิงที่ลู่ฝานไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เรื่องอื่นลู่ฝานพูดออกมาจนหมด
ตอนได้ยินว่าหลิงเหยาถูกฝันร้ายพาหนีไป คุณย่าเฉียนกัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน ทำไมนายถึงพาเธอไปเสี่ยงอันตรายแบบนี้ นายรู้ไหมว่าถ้าพวกนายโชคไม่ดี ไม่ได้เจอผู้อาวุโสชุดดำในประเทศตันเซิ่ง พวกนายคงตายเป็นร้อยเป็นพันรอบแล้ว”
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันรู้ แต่ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนนี้หลิงเหยาคงอยู่ระหว่างทางกลับประเทศอู่อาน”
คุณย่าเฉียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะไปรอหลิงเหยาที่ตระกูลลู่ของพวกนาย”
ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้ายินดี “คุณย่าออกจากที่นี่ไปประเทศอู่อานได้เหรอ งั้นพาฉันไปด้วยสิ!”
คุณย่าเฉียนเงยหน้ามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายดูไม่ออกหรือไง ร่างนี้เป็นแค่ธรรมกายของฉันเท่านั้น”
ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วมองคุณย่าเฉียนอย่างละเอียด
จู่ๆ ลู่ฝานเห็นมือของคุณย่าเฉียนปกติดี ไม่มีควันสีดำเลยสักนิด
ลู่ฝานผิดหวังเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว แล้วร่างจริงของคุณย่ายังอยู่ที่เมืองหยุนไห่เหรอ”
คุณย่าเฉียนพยักหน้า “ใช่ ร่างจริงของฉันอยู่ที่ประเทศอู่อาน ที่นี่เป็นแค่ธรรมกายที่ฉันทิ้งไว้ เอาไว้คุ้มครองหมู่บ้านของฉัน ลู่ฝาน นายรู้หรือเปล่าว่าออกจากประเทศตันเซิ่งมาไกลแค่ไหน”