เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1725

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1725

อีกไม่กี่วันต่อมา ลู่ฝานโดนฟู่ชีขังไว้ในบ้านไม้ ไม่ให้เขาออกมาแม้เพียงครึ่งก้าว

ฟู่ชีใส่ออร่าปีศาจให้ลู่ฝานติดต่อกันหลายอัน เหมือนโกรธลู่ฝานอยู่ ต้องการผนึกเขาไว้ให้ได้

แต่พละกำลังของเธอไม่ได้เรื่องจริงๆ ตอนลู่ฝานยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาไม่สนใจออร่าปีศาจที่เธอใส่เข้ามา ตอนนี้อ้อยเข้าปากช้าง ถือว่าเป็นยาบำรุงแล้วกัน

แต่ฟู่ชีเห็นลู่ฝานอยู่ในบ้านอย่างว่าง่าย จึงเข้าใจว่าคาถาต้องห้ามที่เธอวางใส่ลู่ฝานได้ผลแล้ว จึงออกไปอย่างมีความสุข

ลู่ฝานไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เพราะตอนนี้เขายังอยู่ในช่วงฟื้นฟู ว่างก็ยิ่งดีสิ

แต่น่าเสียดายมาก เหมือนหัวหน้าหมู่บ้านปีศาจสาวไม่อยากให้ลู่ฝานว่างน่ะสิ

เช้าวันที่สิบ ฟู่ชียังไม่ออกไปล่าสัตว์ พวกผู้หญิงไม่สวมเสื้อผ้ามาเคาะประตูเสียงดังโครมคราม

ฟู่สืออู่ขยี้ตาแล้วไปเปิดประตู เพิ่งเปิดประตูออกมา พวกผู้หญิงก็พุ่งเข้ามาทันที

“คนล่ะ คนอยู่ไหน”

“อยู่นั่นไง บุกเข้าไปเลยพวกเรา!”

ลู่ฝานที่เพิ่งเดินมาหน้าประตูตกใจจนสะดุ้งโหยง เห็นพวกผู้หญิงส่งเสียงดังโหวกเหวกพุ่งมาหาเขา ท่าทางเหมือนจะกินคนอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานรีบถอยหลัง ฟู่ชีเห็นท่าไม่ดีจึงตวาดว่า “ทำอะไร เช้าตรู่ขนาดนี้ไม่เห็นคนหลับนอนหรือไง! พี่หวังพาคนมาทำไม”

พี่หวังที่เป็นคนนำมา เอาหนังแกะแผ่นหนึ่งออกมาแกว่งแล้วพูดว่า “หัวหน้ายินยอมแล้ว ฟู่ชี ตั้งแต่นี้ไป ผู้หญิงทุกคนที่อายุเกิน 30 ปีในหมู่บ้าน สามารถมามีลูกกับทาสรับใช้ของเธอได้”

พวกผู้หญิงด้านหลังบ่นพึมพำว่า “ครั้งละ 100 คน กว่าเราจะได้รายชื่อรอบแรกไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”

“ได้ยินว่ามีลูกกับผู้ชายดีกว่าไปดินแดนเทพปีศาจเยอะเลย ว่ากันว่าสบายตัวมากด้วย!”

“อีกทั้งไม่ต้องไปไหนไกล จะได้ไม่ต้องเจอสัตว์อสูรด้วย”

……

ฟู่ชีตวาดเสียงดัง “อะไรนะ นี่คือทาสรับใช้ของฉัน ฉันยังไม่ได้ใช้งานเลย พวกเธอจะเอาไปใช้ได้ยังไง เอากระดาษหนังแกะมาให้ฉันดูหน่อย!”

พี่หวังสะบัดมือโยนออกมา กระดาษหนังแกะร่วงลงในมือฟู่ชีสักครู่หนึ่ง

ฟู่สืออู่ ฟู่ปาปาและคนอื่นรีบชะโงกเข้ามาดู

จู่ๆ ฟู่ชีเบะปากพูดว่า “ทำไมหัวหน้าทำแบบนี้ นี่คนของฉัน ทำไมเธอจัดการตามอำเภอใจแบบนี้”

พี่หวังพูดว่า “หัวหน้าพูดแล้ว มาที่หมู่บ้านก็คือคนของทั้งหมู่บ้าน จะให้เขาว่างทั้งวัน ไม่ทำงานไม่ได้หรอก ใครจะเลี้ยงเขาล่ะ!”

ฟู่ชีหันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “พูดแบบนี้ก็ถูก แต่……แต่……”

พี่หวังพูดต่อ “ฟู่ชี เธอวางใจเถอะ เราคุยกันเรียบร้อยแล้ว มาแค่กลางวันเท่านั้น กลางคืนไม่มารบกวนแน่นอน เธอว่าได้ไหมล่ะ”

ฟู่ชีขมวดคิ้วแล้วมองกระดาษหนังแกะอีกครั้ง สุดท้ายจำใจพยักหน้าพูดว่า “ได้ พูดแล้วนะว่าแค่กลางวัน!”

พี่หวังและคนอื่นส่งเสียงเฮออกมา ยื่นมือออกมาชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เข้าไป!”

ลู่ฝานเห็นท่าแบบนี้ หน้าผากเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

พระเจ้า นี่มันเอากันถึงชีวิตชัดๆ!

ครั้งละ 100 คน นี่แค่รอบแรก ถึงเขามีร่างอมตะก็คงโดนจนตาย!

ไม่พูดพร่ำทำเพลง หันหลังหนีทันที

ลู่ฝานเอาตัวชนกำแพงบ้านไม้แล้ว เหาะหนีออกไป

“จับเขาไว้ อย่าให้เขาหนี! ฟู่ชี รีบควบคุมเขาสิ!”

พวกผู้หญิงเห็นลู่ฝานหนีเร็วยิ่งกว่ากระต่าย รีบตะโกนขึ้นมาทันที

ฟู่ชีตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบปล่อยออร่าปีศาจออกมา แต่ลู่ฝานไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย ไม่แม้แต่จะหันกลับมา หายลับไปจากสายตาทุกคนเหมือนหมอกควัน