เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1759

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1759

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่ว

หลังผ่านไปสิบวัน ลู่ฝานกับโครงกระดูกยังนั่งอยู่บนนกเพลิง มุ่งหน้าไปยังเมืองฉิงเทียน

ลู่ฝานยืนอยู่บนหัวนกเพลิงตลอดทาง เหยียบบนไฟสีน้ำเงิน ก้มมองแผ่นดินกว้างใหญ่ของประเทศฉิงเทียน

แม่น้ำ ภูเขากว้างใหญ่ สายน้ำไหลรุนแรง ฝูงสัตว์เต็มไปหมด เป็นพื้นที่ที่งดงามจริงๆ

โครงกระดูกนั่งอยู่ด้านหลัง ดูเจ้าดำใช้วิธีขั้นสุดยอด ย่างเนื้อให้กรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว จากนั้นพูดชมว่า “เจ้าดำ ฝีมือการทำอาหารของแก เอากระดูกตัวเองให้นายย่างฉันก็ยอม”

เจ้าดำได้ยินคนชมก็รีบเอาเนื้อให้โครงกระดูก

ลู่ฝานหันมามองพวกเขาแล้วยิ้มบางๆ

เนื้อที่เจ้าดำย่าง คือเนื้อที่ไอ้เก้าเก็บได้จากสวรรค์ชั้นแปดที่ประเทศตันเซิ่ง

ล้วนเป็นศพของสัตว์อสูรที่ไม่สามารถกินผลวิถียาอายุวัฒนะได้ แล้วโดนระเบิดจนกระเด็นไปทั่ว พอพูดขึ้นมาแล้ว เหมือนเป็นของมีค่ามาก แต่ลู่ฝานไม่ได้สนใจอะไร เพราะเจ้าดำชอบกินมาก กินแล้วตัวโตขึ้นก็ปล่อยให้มันกินไปเถอะ

ส่วนโครงกระดูก เหมือนเขาชอบอาหารอร่อยและผู้หญิงสวย

บางทีลู่ฝานไม่เข้าใจจริงๆ เขาเหลือแค่โครงกระดูก แล้วกินของพวกนี้เข้าไปได้ยังไง

ไม่ว่าจะเป็นของกินหรือเหล้า เมื่อเข้าปากเขาแล้วก็หายไปหมดเลย

ลู่ฝานแอบเดาว่าสิ่งที่ทำให้โครงกระดูกมีชีวิตอยู่ได้ น่าจะเป็นวิญญาณในสมองเขา นี่คือจุดที่เขาอาศัยวิถีแห่งชีวิตในการมอง

ส่วนวิญญาณรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงทำให้โครงกระดูกเป็นอมตะ วิญญาณไม่สลายหายไปได้ เรื่องนี้ลู่ฝานไม่รู้แล้ว

เพราะนอกจากโครงกระดูกดูพลังอ่อนแอไร้กำลังแล้ว อย่างอื่นดูเหมือนไม่มีผลกระทบอะไรเลย

ลู่ฝานละสายตาออกมาแล้วมองไปข้างหน้าต่อ

ความเร็วของนกเพลิงเร็วมาก อีกทั้งยังบินได้เรื่อยๆ

ลู่ฝานคิดว่าต่อไปเอามันกลับประเทศอู่อานน่าจะไม่เลว

เฮ้อ ไม่รู้ตอนนี้หลิงเหยาเป็นไงบ้าง

ความคิดลู่ฝานล่องลอยไปไกล เขาหวังว่าหลิงเหยาจะสบายดี จะดีที่สุดถ้าตอนนี้กลับถึงประเทศอู่อานแล้ว

ขณะกำลังคิด จุดสีดำปรากฏขึ้นไม่ไกล เหมือนมีใครบินสวนมา

ลู่ฝานไม่ได้สนใจ สองสามวันนี้พวกเขาเจอคนเดินทางด้วยสัตว์ปีกไม่น้อยเหมือนกัน

เมื่อวานลู่ฝานเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ นั่งอยู่บนนกสองหัว แก้ผ้ากระโดดโหยงเหยง

ลู่ฝานเห็นแล้วตาเกือบบอด

จุดดำเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ขณะนั้นลู่ฝานเห็นจุดดำปรากฏขึ้นรอบๆ

ดูท่าไม่ค่อยสู้ดีแล้ว แม้บินกันมาเป็นกลุ่ม ก็ไม่น่าจะบินมาจากทั่วทุกทิศแบบนี้

ลู่ฝานชักกระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมา จากนั้นตะโกนพูดกับโครงกระดูกที่อยู่ด้านหลัง “สหายหนานกง เตรียมรับมือศัตรู!”

โครงกระดูกอึ้งไป ยังไม่ทันตั้งตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

จู่ๆ แสงจากทั่วทุกทิศล้อมเข้ามา

แสงพวกนั้นเร็วเกินไป โจมตีใส่นกเพลิงกับพวกลู่ฝานในพริบตา

ลู่ฝานยกกระบี่หนักไร้คมมาขวางไว้ด้านหน้า ตัวกระบี่เหมือนบานประตู ต้านทานแสงที่โจมตีเข้ามา

แต่เจ้าดำกับโครงกระดูกด้านหลังเขา แล้วก็นกเพลิงที่อยู่ด้านล่างตัวโดนโจมตีเต็มๆ

ร้องเสียงแหลม นกเพลิงร้องโหยหวน แล้วก็ร่วงลงไปด้านล่าง

ลู่ฝานรีบถอยหลัง จับโครงกระดูกเอาไว้

เจ้าดำเข้าสิงร่างลู่ฝาน

ตูม!

ทั้งคนทั้งนกร่วงลงจากที่สูง พุ่งลงมากระแทกกับพื้นดิน

ต้นไม้สูงเสียดฟ้าเหมือนภูเขาก็โดนกระแทกจนล้ม