เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1783

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1783

จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ เขาทำการสิงร่างเป็นครั้งแรก จึงไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก

แต่ถ้าจะพูดถึงประสบการณ์ เขาก็มีอยู่นิดหน่อย

เพราะตอนนั้นเขาเกือบโดนความโหยหาของจักรพรรดิอู่สิงร่าง เคยเจอกับตัวมาสักสองครั้ง เขารู้ว่าสิงร่างคนอื่นยังไง

ทันใดนั้น ร่างของ “องค์ชายใหญ่” ที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ลู่ฝานกำกระบี่หนักไร้คมในมือแล้วพูดว่า “นายเป็นใคร”

องค์ชายใหญ่กะพริบตาแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน วิธีนี้เสี่ยงอันตรายมาก จะทำยังไงกับยาศพในตัวนายล่ะ!”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าลู่ฝานทันที ดูเหมือนการสิงร่างสำเร็จแล้ว

สำเร็จภายในครั้งเดียว ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นนี่นา

ส่วนยาศพในตัวเขา ไอ้เก้าดูดฤทธิ์ยาออกไปเกือบครึ่งตั้งแต่กลืนลงท้องแล้ว

ตอนนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตันเถียนของเขา กำลังฝ่าฟันกับแสงโลหิตและกลิ่นศพ ฤทธิ์ยาที่เหลือเพิ่งกระจายออกไป ก็โดนพลังแห่งโลกชะล้างจนหมด

ส่วนที่ยังหลงเหลืออยู่ ปกคลุมอยู่ด้านบนผิวเขา ลู่ฝานไม่สนใจสักนิด

“สำเร็จก็ดีแล้ว สหายหนานกง เช็ดเลือดซะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายเป็นองค์ชายใหญ่ประเทศฉิงเทียนเหมือนเดิมแล้ว”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม

หนานกงสิงพยักหน้าเบาๆ เช็ดเลือดแล้วลองขยับร่างกาย

“ทำยังไงต่อ”

หนานกงสิงถามขึ้น

ลู่ฝานพูดว่า “กลับตำหนักของนายก่อน ต่อไปต้องอาศัยฐานะของนายสืบทุกอย่าง สหายหนานกง หน้าที่ช่วยประเทศฉิงเทียนอาจตกอยู่บนบ่านายแล้วล่ะ”

หนานกงสิงพูดว่า “ได้ เรากลับเลยดีกว่า”

พูดจบ หนานกงสิงสะบัดมือไปทางด้านนอก จะเก็บพลังปราณที่ปล่อยออกไปกลับมา

แต่สะบัดมือติดต่อกันหลายครั้ง หนานกงสิงพูดด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป “แย่แล้ว ฉันอยู่ในร่างนี้ไม่สามารถใช้พลังของเขาได้ ฉันใช้ได้แค่พลังยิ่งใหญ่ของตัวเอง”

ลู่ฝานใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขากัดฟันพูดว่า “อย่าเพิ่งไปสนใจอะไรมาก กลับไปค่อยว่ากัน!”

ลู่ฝานสะบัดมือทำลายพลังปราณรอบๆ

เงาของทั้งสองคนปรากฏบนผิวน้ำอีกครั้ง ลู่ฝานขยับปากส่งกระแสจิต “ตอนนี้นายคือผู้ฝึกชั่วร้ายที่ปลอมตัวเป็นนาย ห้ามมีพิรุธเด็ดขาด”

หนานกงสิงสูดหายใจแล้วพูดเสียงกังวาน “ไอ้หนุ่ม ฉันรับคำแนะนำของนายไว้ ไปกันเถอะ กลับไปกับฉันก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

พูดจบ หนานกงสิงปรบมือแล้วพูดว่า “ไปกันเลย!”

ทันใดนั้น เงาของผู้ฝึกชั่วร้ายทั้งสี่คนปรากฏขึ้นรอบๆ อีกครั้ง

เป็นไปตามคาด พวกเขาสี่คนยังไม่ได้ไปไหน

หนานกงสิงพาลู่ฝานมานั่งบนรถม้า สะบัดมือเบาๆ มังกรเพลิงที่ใช้ลากรถพาพวกเขาออกไปทันที

บนรถม้า ลู่ฝานส่งกระแสจิตถามว่า “นายเข้าบทเร็วมากเลย เป็นไง ร่างกายนี้แย่ไหม”

หนานกงสิงส่งกระแสจิตตอบว่า “ร่างนี้เติบโตด้วยออร่าปีศาจ คนคนนี้ใช้ยาพิเศษหรือไม่ก็วิชา ถึงกลายเป็นฉันได้ อีกทั้งฉันยังไม่สามารถใช้พลังเขาได้ ดูเหมือนไม่มีพลังคอยสนับสนุน ไม่นานร่างกายนี้จะกลับไปเป็นรูปร่างเดิม”

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “ไม่ง่ายตามคาดจริงๆ ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเรื่องถอดร่าง สิงร่างในตำนานถึงต้องหาร่างหลอมดีๆ คงเป็นเพราะสาเหตุนี้ สิงร่างแล้วก็ไม่สามารถใช้ได้!”

หนานกงสิงพยักหน้าพูดว่า “คงใช่ อีกทั้งการสิงร่างเผาผลาญพลังวิญญาณขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันฝึกวิชาปราณทรงพลัง โอกาสสำเร็จคงไม่มีเลยมั้ง”

ลู่ฝานเอาผลแห่งวิถีออกมาจากเข็มขัดตัวเอง ยื่นให้หนานกงสิงแล้วพูดว่า “กินซะ กินตอนนี้เลย กลับไปนายประกาศเลยว่ามีธุระคุยกับฉัน ไม่ต้องการพบใครทั้งนั้น ฟื้นฟูร่างกายนายก่อนแล้วค่อยว่ากัน”