เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1784

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1784

หนานกงสิงมองลู่ฝานแล้วพูดอย่างจริงจัง “สหายลู่ฝาน ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดี”

ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ไม่ต้องขอบคุณ จัดการเรื่องก่อนแล้ว อย่างอื่นค่อยว่ากัน”

หนานกงสิงพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วกินผลแห่งวิถีจนเกลี้ยง

ไม่นาน รถม้ากลับมาถึงตำหนักขององค์ชายใหญ่

ลู่ฝานกับหนานกงสิงลงจากรถม้า เงยหน้ามองรอบๆ ยอดฝีมือสี่คนนั้นยังตามมาด้านหลัง

หนานกงสิงยืนหน้าประตู มองตำหนักตัวเองอย่างตะลึงเล็กน้อย

ลู่ฝานกระแอมหนึ่งครั้ง เขาจึงหลุดออกจากภวังค์ หนานกงสิงกวาดตามองรอบๆ แล้วพูดว่า “ช่วงนี้ฉันมีเรื่องปรึกษากับน้องชายคนนี้ พวกนายห้ามมารบกวน เข้าใจไหม”

ทุกคนคำนับแล้วขานรับ

หนานกงสิงพาลู่ฝานเดินเข้าไปในตำหนัก

ก้าวไปข้างหน้า ที่นี่คือตำหนักของหนานกงสิง แน่นอนว่าเขาคุ้นชินเส้นทางเป็นอย่างดี จึงไม่กลัวว่าคนอื่นจะจับพิรุธได้!

พาลู่ฝานมาถึงห้องนอนตัวเอง หนานกงสิงออกคำสั่งไม่ให้ใครเข้ามาใกล้ จากนั้นผลักประตูเข้าไป

เก้าอี้ไม้ เตียงนุ่มสบาย ปูพื้นด้วยหินแร่

ห้องนอนสบาย กว้างขวาง และหรูหราเป็นอย่างมาก

ห้องใหญ่มาก อย่างน้อยในสายตาลู่ฝาน เท่ากับบ้านเก่าของเขาทั้งหลังเลยล่ะ

แค่ขวดที่ใช้ตกแต่งก็มีแสงของอาวุธเทพแผ่ออกมา

ลู่ฝานมองอย่างละเอียด ถึงขั้นที่สัมผัสถึงพลังแห่งวิถีที่แฝงอยู่ด้านใน

“ของดี!”

ลู่ฝานเอ่ยชม

หนานกงสิงปิดประตูแล้วพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ทำให้สหายลู่ฝานเห็นเรื่องตลกแล้ว เป็นของเล่นที่ฉันซื้อไว้เมื่อก่อนทั้งนั้น”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ดังนั้นนายเลยโดนเรียกว่าเตี้ยนเซี่ยลูกล้างผลาญสินะ!”

หนานกงสิงส่ายหน้ายิ้มแหย “สหายลู่ฝานอย่าแซะฉันสิ รีบจัดการดีกว่า!”

พูดพลาง หนานกงสิงถีบเตียงของตัวเอง

เตียงนุ่มขนาดใหญ่สั่นไปมาทันที จากนั้นมีแสงสว่างขึ้นเบาๆ

หนานกงสิงปล่อยปราณทรงพลังอันนุ่มนวลออกมาจากฝ่ามือ จากนั้นมีจุดสีดำสว่างขึ้นด้านล่างเตียงนุ่ม

ลู่ฝานเห็นแล้วพูดอย่างตกใจ “จวนอากาศธาตุ”

หนานกงสิงพูดว่า “ใช่ นี่คือสมบัติส่วนตัวของฉัน ยังดีที่พวกผู้ฝึกชั่วร้ายไม่เจอที่นี่”

พูดพลาง หนานกงสิงสะบัดมือขยายจุดดำให้ใหญ่ขึ้นกลายเป็นประตูสูง 15 เมตร

หนานกงสิงก้าวเข้าไปก่อน

ลู่ฝานเดินตามเข้าไปในจวนอากาศธาตุ แสงสว่างวูบวาบอยู่ตรงหน้า

หลังจากนั้นสิ่งที่ปรากฏในสายตาคือรูปปั้นขนาดใหญ่

รูปปั้นแต่ละตัว ถือของหนึ่งชิ้นไว้ในมือ ยืดยาวไปจนสุดสายตา

ลู่ฝานมองอยู่นาน เขาพบว่ารูปปั้นพวกนี้คือรูปร่างของหนานกงสิง

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นายให้คนทำรูปปั้นพวกนี้เหรอ”

หนานกงสิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เลวใช่ไหมล่ะ เหมือนจริงมาก ฉันตั้งใจหาช่างฝีมือดีมาเลยนะ”

พูดพลาง หนานกงสิงเอาของอย่างหนึ่งโยนให้ลู่ฝาน “สหายลู่ฝาน เก็บไว้เถอะ มันช่วยสะกดกลิ่นศพในตัวนายได้!”

ลู่ฝานยื่นมือไปรับ เมื่อเพ่งมองดีๆ มันคือมุกที่มีแสงห้าสีแผ่ซ่านออกมา

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “สหายหนานกง นี่มันอะไร”

หนานกงสิงพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก แค่มุกเต๋าเท่านั้น!”