เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 193

จ้าวซวี่เห็นเฒ่าประหลาดหายไปจากสายตา แววตาหม่นหมองลงทันที

อาจารย์ของเขา ทอดทิ้งพวกเขาอย่างแท้จริง

ผู้ฝึกชี่อีกคนที่บาดเจ็บสาหัสเหมือนจ้าวซวี่ ตอนนี้กระอักเลือดออกมา ค่อยๆ สิ้นลมหายใจ

จ้าวซวี่หันมามองผู้ฝึกชี่คนนี้ และตะโกนออกมาด้วยความเสียใจและโมโห

“ศิษย์พี่หลี่ ศิษย์พี่หลี่!”

ผู้ฝึกชี่ที่ถูกเรียกว่าศิษย์พี่หลี่หันมามองจ้าวซวี่ แล้วเค้นเสียงออกมาจากลำคอ “หนีไป!”

จากนั้นเขาหายใจเฮือกสุดท้าย แล้วค่อยๆ หลับตาลง

จ้าวซวี่คลานเข้าไปหาศิษย์พี่หลี่ จากนั้นกอดกันอย่างเศร้าโศก

จากอาการบาดเจ็บของศิษย์พี่หลี่ ไม่มีทางตาย แค่อาจารย์ไม่หนีไป ยาเม็ดแค่ไม่กี่เม็ด สามารถช่วยชีวิตศิษย์พี่หลี่เอาไว้ได้

แต่เฒ่าประหลาดเฟิงหลิงอาจารย์ของพวกเขา กลับเลือกหนีอย่างไม่ลังเล ปล่อยให้พวกเขาเป็นไปตามยถากรรม

จ้าวซวี่ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเงียบๆ โดยไม่มีใครเห็น เพราะเสียงสะท้อนรอบๆ มีเพียงเสียงคำรามของมังกรสีทองตัวใหญ่

“ระวัง!”

ลู่ฝานตะโกนออกมา ง้างมือใช้พลังวิญญาณกระแทกไปยังมังกรสีทองตัวใหญ่ที่กำลังพุ่งเข้ามา

มังกรสีทองตัวใหญ่อันน่ากลัว แตกต่างกับเสือขาวโดยสิ้นเชิง มันไม่เหมือนสัตว์เทพจากภาพลวงตาที่สร้างมาจากแสง แต่เหมือนสัตว์ที่มีเลือดเนื้อจริงๆ ลู่ฝานฟันกระบี่ลงไป เหมือนฟันลงบนหินที่ทนทาน จนทำให้เกิดประกายไฟ ลู่ฝานกระเด็นไปด้านหลังกว่าร้อยก้าว

หานเฟิง ฉู่สิงและฉู่เทียนลงมือพร้อมกัน กระบี่และดาบแทงลงไปในตัวมังกรสีทองขนาดใหญ่

มังกรสีทองตัวใหญ่อันน่ากลัว ยาวเป็นสามร้อยเมตร แค่หัวมังกร ยังใหญ่กว่าห้องใต้หลังคาเสียอีก

การโจมตีของฉู่สิง หานเฟิงและฉู่เทียน ไม่ได้ด้อยเลย พลังที่แทงเข้าไปในตัวมังกรสีทอง แฝงไปด้วยแรงทำลายมหาศาล แต่ดูจากสถานการณ์เหมือนไม้จิ้มฟันไม่กี่อัน ปักลงบนตัวมังกร

ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ มังกรสีทองขนาดใหญ่ ไม่สนใจการโจมตีของฉู่เทียน หานเฟิงและฉู่สิง

พลังปราณของทั้งสามคนกลับทำให้ตัวมังกรสีทองใหญ่ขึ้น แค่สะบัดหาง ก็ทำให้ทั้งสามคนกระเด็นออกไป มีเพียงลู่ฝานที่ใช้ร่างกายต้านทานการโจมตีจากหางมังกรขนาดใหญ่ได้

ลู่ฝานกัดฟันมองมังกรสีทองขนาดใหญ่ โจมตีศิษย์พี่ทั้งสามของเขา จนกระเด็นออกไป ตัวเขาแดงทั้งตัว

“ศิษย์พี่ทั้งสามท่าน มังกรตัวนี้ ให้ผมจัดการเอง พวกพี่ไปจัดการเสือขาวตัวนั้นก่อน จำไว้ว่าให้ใช้พลังปราณน้อยที่สุด”

หานเฟิงลุกขึ้นจากพื้นอย่างน่าสงสาร “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายแน่ใจเหรอว่าจัดการได้”

ลู่ฝานแผดเสียงออกมา จู่ๆ มีเกราะปรากฏขึ้นมา ปกคลุมตัวเอาไว้

ไม่มีพลังปราณออกมาสักนิด ลู่ฝานใช้พลังของร่างกายตัวเอง ยกมังกรสีทองตัวใหญ่ ลำตัวกว่าสามร้อยเมตรขึ้นมา

“ย๊าก!”

ลู่ฝานเหวี่ยงแขน เอามังกรตัวใหญ่กระแทกพื้น ม่านแสงด้านล่างเท้าสั่นคลอน

หานเฟิง ฉู่สิงและฉู่เทียนเห็นภาพนี้ พากันอ้าปากค้าง พวกเขาไม่รู้มาก่อนว่า พลังของร่างกายลู่ฝานจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้

“ดูเหมือนศิษย์น้องลู่ฝานฆ่ามันได้!”

พวกหานเฟิงมองหน้ากัน จากนั้นพุ่งไปหาเสือขาว ที่เพิ่งลุกขึ้นมา

มังกรสีทองตัวใหญ่โดนลู่ฝานกระแทกจนมึน แต่มันยังพ่นเปลวไฟสีทองออกมา

ลู่ฝานยืนใกล้สุด ไม่สามารถหลบได้

แต่เขาไม่จำเป็นต้องหลบ เกราะสีเงินบนตัว ช่วยเขาต้านทานเปลวไฟได้ทั้งหมด

ในตาลู่ฝาน ฉายแววประหลาด การที่เขาแยกพวกศิษย์พี่หานเฟิงออกไป เพราะเขาจะใช้วิธีพิเศษทำลายค่ายกล สำหรับเฒ่าประหลาด ค่ายกลพลังแว้งกัดเป็นสิ่งที่รับมือยากมาก

แต่ลู่ฝานที่มีวิชาเทพไร้ขีดจำกัดอยู่ในตัว ค่ายกลนี้ ไม่นับประสาอะไร

ปราณชี่ในตัวกะพริบ ลู่ฝานกระแทกหมัด ลงไปบนหน้าผากมังกรสีทองตัวใหญ่

เป็นพลังที่แข็งแกร่งไม่มีจุดอ่อน มังกรสีทองตัวใหญ่โดนกระแทกจนสะเทือนไปทั้งตัว ไม่สามารถดูดพลังอะไรจากตัวลู่ฝานได้เลย

ลู่ฝานยิ้มบางๆ จะเทียบการดูดซึมกับวิชาเทพไร้ขีดจำกัด แค่ค่ายกลพลังแว้งกัดธรรมดาๆ ยังไม่มีความสามารถพอ

มังกรสีทองตัวใหญ่ ใช้การโจมตีกลับด้วยกรงเล็บมังกร และอ้าปากกว้าง เกล็ดมังกรสีทองทั้งตัว เปล่งแสงแสบตาออกมา

ลู่ฝานสัมผัสถึงพลังอันแข็งแกร่งโจมตีเข้ามา เขาหรี่ตาลง และรวบรวมพลังทั้งตัว