เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 212

“ถึงตาย ก็ต้องตายอย่างสมศักดิ์ศรี ลากอีกฝ่ายไปตายด้วยกัน”

ลู่ฝานแผดเสียงออกมา ค่ายกลหยินหยางกับค่ายกลเบญจธาตุในตัวแตกออกทันที เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วน ลอยอยู่ในตัวลู่ฝาน จากนั้นพลังของค่ายกลที่แตกสลายทั้งสองค่ายกล ทำให้บนตัวลู่ฝานมีแสงขึ้นมา

นี่เป็นแสงสีขาวที่ทำให้คนตาบอดได้ แสบตายิ่งกว่าแสงอาทิตย์เสียอีก

เมื่อแสงนี้ปรากฏขึ้น เลือดสารจำเป็นของลู่ฝาน เริ่มหดตัวลง พลังฟ้าดินรอบๆ หายกลับไปจนหมด

พลังแบบนี้ ไม่ใช่พลังปราณ แล้วก็ไม่ใช่พลังชี่แน่นอน

เมื่อมันปรากฏขึ้น อากาศรอบๆ เริ่มแตกออก เอี๋ยนชิงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เป็นอันตรายถึงชีวิตเขา

ทันใดนั้นเอี๋ยนชิงขนลุกขึ้นมาทันที

ขณะนั้นโครงกระดูกสีทองลุกขึ้นยืน แสงสีทองแสบตา โจมตีกับพลังปราณที่กระบี่ใหญ่ปล่อยออกมา

เอี๋ยนชิงยังไม่ทันตั้งตัว แสงสีทองทำลายพลังปราณของเขา ขณะเดียวกัน พลังอันแข็งแกร่ง ดันเขาไปอยู่ด้านหลังโครงกระดูกสีทอง จากนั้นมีแสงโจมตีใส่เอี๋ยนชิงอีก ทำให้เขาเข้าไปในประตูที่เปิดอยู่

เอี๋ยนชิงโดนไล่ออกจากจวนอากาศธาตุ โดยไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย

เอี๋ยนชิงกระแทกกับหินขนาดใหญ่ หินขนาดประมาณบ้านจนแตกเป็นชิ้นๆ ประตูหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ไม่ไกลจากเขา ไม่ง่ายเลยกว่าหานเฟิงและคนอื่น จะหลุดออกจากพระเนตรสะกดของเอี๋ยนชิง และขยับได้เหมือนเดิม

เห็นเอี๋ยนชิงโดนกระแทกออกมา หานเฟิงโมโหทันที ตะโกนเสียงดังว่า “ให้ตายเถอะ เอี๋ยนชิงเอาชีวิตนายมา”

ฉู่เทียนที่อยู่ข้างๆ รั้งหานเฟิงเอาไว้

ฉู่สิงกัดฟัน โกรธจนตัวสั่นไปหมด เห็นได้ชัดว่าต้องการสู้กับเอี๋ยนชิง จนทนไม่ไหวแล้ว

ฉู่เทียนรั้งฉู่สิงเอาไว้เช่นกัน ดึงทั้งสองคน แล้วพูดว่า “กลับ!”

หานเฟิงตะโกนว่า “ศิษย์น้องลู่ฝานล่ะ ศิษย์น้องลู่ฝานยังไม่ออกมาเลย ศิษย์พี่รอง ปล่อยผม!”

ฉู่เทียนกัดฟัน ไม่พูดอะไร ลากหานเฟิงกับฉู่สิงกลับไป

เอี๋ยนชิงคุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น มองพวกหานเฟิงเดินออกไป กัดฟันพูดว่า “ถ้าตอนนี้ฉันไม่บาดเจ็บสาหัส พวกนายตายแน่ ลู่ฝานใช่ไหม ฉันจะจำชื่อนี้ไว้ คณะหนึ่งเดียวสารเลว!”

เลือดไหลออกมาจากมุมปากเอี๋ยนชิง ตอนนี้อาการในตัวเขาแย่มาก

จากนั้นมองไปตรงตำแหน่งที่ประตูหายไป ดวงตาของเอี๋ยนชิงฉายแววหวาดกลัว

เมื่อกี้สิ่งที่ทำให้เขาอกสั่นขวัญแขวนคืออะไรกันแน่ เป็นไปไม่ได้ ที่จะเป็นพลังของเด็กนั่น เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ต้องเป็นพลังของเซียนบำเพ็ญชี่ ที่ตายไปคนนั้น หลงเหลือเอาไว้แน่นอน

เอี๋ยนชิงสูดหายใจลึก พึมพำออกมาว่า “ต้องกลับไปรักษาก่อน คงต้องกลับมาเอาของในนั้นครั้งหน้า ไอ้เด็กน้อย ตอนนี้ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตต่อไป รอเจอนายครั้งหน้า ฉันจะหั่นนายเป็นหมื่นชิ้นแน่นอน”

เอี๋ยนชิงลุกขึ้น ร่างกายกลายเป็นสายลม ออกไปอย่างรวดเร็ว

ในจวนธาตุอากาศ ลู่ฝานโดนแสงสีทองอันสงบ ปกคลุมเอาไว้ด้านใน

ตอนนี้สีหน้าลู่ฝานตกใจ มองโครงกระดูกสีทองด้านหน้า เริ่มมีเนื้อหนัง มีเส้นเลือดขึ้นมาอีกครั้ง

สุดท้ายชายวัยกลางคนหน้าตาเป็นมิตร ดูเหมือนเทพเซียน ปรากฏตัวตรงหน้าเขา

เสื้อผ้าบนตัว มีลายค่ายกลสือฟาง หม้อสือฟางในเข็มขัดลู่ฝานลอยออกมาเอง

ผู้ชายมีรอยยิ้ม พูดออกมาว่า “นายยอมเป็นผู้สืบทอดของฉันไหม”