เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 318

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 318
เช้าวันต่อมา อาจารย์เซินถูเดินบ่นออกมาจากลานบ้าน

ในมือยกกางเกงของตัวเอง อาจารย์เซินถูเดินไปที่ลานบ้านของตัวเอง ท่ามกลางสายตาประหลาดของนักเรียนคณะกำแหง

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนเข็มขัดหายเหรอ ไสหัวไปฝึกให้หมด”

เมื่อตวาดออกมา นักเรียนที่กลั้นขำพากันวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ปกติอาจารย์เซินถูจะไม่โมโห แต่ถ้าโมโหขึ้นมาจริงๆ ก็น่ากลัวมาก

อาจารย์เซินถูรู้สึกว่าภาพที่ตัวเองยกกางเกงดูไม่งาม ถึงเขาหน้าหนา ก็อดอายขึ้นมาไม่ได้

รีบใช้วิชากายเหาะออกไป หายลับไปจากสายตาทุกคนอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานรีบเดินตามออกมาจากลานบ้านเช่นกัน

แม้เล่นหมากรุกทั้งคืน แต่ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองกระปรี้กระเปร่า อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ไม่พูดก็ไม่ได้ว่า ทักษะหมากรุกของอาจารย์เซินถูเรียกได้ว่าแย่

ระดับครึ่งๆ กลางๆ อย่างลู่ฝาน ยังสามารถเอาชนะเขาได้ เดิมทีหลังจากเล่นหมากสองกระดาน ลู่ฝานไม่อยากแกล้งเขาอีกแล้ว

แต่อาจารย์เซินถูกลับโมโหเอง เอาแต่จะให้เขาเล่นต่อ ไม่เล่นก็ไม่ได้ หลังจากนั้นยังเริ่มพนันอีกด้วย

ผลสรุปก็คือตอนนี้ อาจารย์เซินถูต้องเสียเข็มขัดให้กับลู่ฝาน

ยังดีที่สุดท้ายลู่ฝานออมมือให้เสมอกัน อาจารย์เซินถูจึงปล่อยเขาไป ไม่งั้นอาจารย์เซินถูคงต้องเอากางเกงให้ลู่ฝานด้วย

ครั้งนี้เขาได้มาไม่น้อย แค่เข็มขัดเส้นเดียว ก็สามารถใช้เป็นอาวุธที่ไม่เลวได้แล้ว

จากที่อาจารย์เซินถูพูด ใช้สิ่งนี้มัดตัวคนได้ดีมาก ถ้าไม่ใช่แดนปราณฟ้า ก็ไม่สามารถหลุดได้

ลู่ฝานตบเข็มขัดอากาศธาตุของตัวเอง ได้มาเยอะจริงๆ

ลู่ฝานเดินออกจากคณะกำแหง กะจะกลับคณะหนึ่งเดียวก่อน ไม่รู้ว่าพวกศิษย์พี่หานเฟิงรอเขาหรือเปล่า

เมื่อเดินออกมาจากโถงใหญ่ เดินออกจากประตูคณะกำแหง

สอบถามคนดู จึงรู้ว่าพวกศิษย์พี่หานเฟิงกลับไปแล้ว กินเสร็จก็แยกย้าย ไม่ค้างคืน นี่เป็นสไตล์ของคณะหนึ่งเดียว

ลู่ฝานส่ายหน้า ดูเหมือนต้องกลับเองซะแล้ว

ตลอดทาง นักเรียนคณะกำแหงเคารพเขาจนผิดปกติ

ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนที่อายุมากกว่าเขา หรือนักเรียนที่อายุน้อยกว่าเขา ล้วนเรียกเขาว่าศิษย์พี่ลู่ฝาน อีกทั้งยังบอกให้เขามาครั้งหน้าด้วย

พวกผู้ชายคณะกำแหง ล้วนเป็นคนร่าเริง แค่เป็นคนที่พวกเขายอมรับ พวกเขาเป็นกันเองมาก ถึงคนคนนี้เพิ่งทำให้คณะของพวกเขาร่วงลงไปหนึ่งอันดับก็เถอะ

ลู่ฝานใช้วิชากายลงจากคณะกำแหง

ตั้งแต่เข้าสู่แดนปราณนอก ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่า เดินขวักไขว่ในป่า

คนทั่วไปเห็นเพียงลมพาดผ่านอยู่ในป่า

ลู่ฝานพอจำทางกลับคณะหนึ่งเดียวได้ แค่ทิศทางไม่ผิดพลาด ต้องกลับไปได้แน่นอน

ลู่ฝานวิ่งพลางซึมซับพลังฟ้าดิน เขาชอบความรู้สึกที่เป็นอิสระมาก

บนยอดเขาเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล มีเงาคนคนหนึ่งยืนอยู่

แววตาเย็นชา จ้องเงาของลู่ฝานที่กำลังวิ่งอยู่

รูปร่างงดงาม ริมฝีปากแดง ในมือมีมุกอยู่หนึ่งเม็ด เป็นจางเยว่หานคณะบังเหิน

ลู่ฝานกำลังจมอยู่กับความสุขของการซึมซับพลังฟ้าดิน ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนจางเยว่หานจ้องอยู่

“ลู่ฝาน วันนี้เป็นวันตายของนาย”