เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 322

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 322
ลู่ฝานปรึกษาอยู่ฝั่งนี้อย่างเงียบๆ ยืนนิ่งเหมือนตอไม้ไม่ขยับไปไหน

จางเยว่หานที่รอพวกเขามา ใกล้กระอักเลือดแล้ว เห็นลู่ฝานกำลังจะเดินมา ใครจะไปรู้ว่าเขายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ระยะนี้ไม่สามารถทำให้จางเยว่หานออกคำสั่งได้

หนึ่งคือเธอไม่รู้ว่าลู่ฝานเห็นหรือเปล่า ถ้าลู่ฝานเห็นว่าผิดปกติ แล้วหนีไป การตามฆ่าเป็นเรื่องลำบาก ไม่แน่อาจมีปัจจัยอื่น ทางที่ดีต้องฆ่าด้วยการโจมตีเดียว

อีกอย่างคือเธอยังรู้รูปแบบการโจมตีและระยะการโจมตีของหุ่นร้ายความฝัน

หุ่นร้ายความฝันระดับปราณนอกขั้นสูงสุด ระยะการฆ่าเพียงครั้งเดียว เธอรู้เป็นอย่างดี

แค่ลู่ฝานเดินมาข้างหน้าอีกร้อยก้าว จางเยว่หานกล้าพาหุ่นร้ายความฝันพุ่งเข้าไปทันที

เธอกำไข่มุกในมือแน่น รวบรวมสติเอาไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา

แค่ร้อยก้าว นายขยับสิ!

ดวงตาของจางเยว่หานแดงก่ำ เธอแทบจะเดินเข้าไปแทงลู่ฝานแล้ว

ให้นายยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น!

เหมือนสิ่งที่เธอบ่นในใจได้ผล ในที่สุดลู่ฝานก็ขยับแล้ว จางเยว่หานตื่นเต้นทันที เตรียมจะออกคำสั่ง

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว

หลังเดินได้สิบก้าว ลู่ฝานก็หยุดลงอีก

จากนั้นยืนเงียบอยู่ตรงนั้น

ลมหายใจของจางเยว่หานไม่สม่ำเสมอ อะไรกัน หยุดอีกทำไม!

ลู่ฝานทำเป็นชมนกชมไม้ ใบหน้ามีรอยยิ้ม อีกทั้งยังฮัมเพลงอีกด้วย ในเวลาเดียวกัน ลู่ฝานอาศัยปราณชี่ของตัวเองสัมผัสกับพลังที่จางเยว่หานระเบิดออกมา

พลังที่อัดอั้นเป็นเวลานาน ใกล้จะระเบิดออกมาแล้ว ตอนนี้จางเยว่หานคงอดกลั้นจนทรมานมากแล้ว

แต่นี่คือสิ่งที่ลู่ฝานต้องการเห็น เขาต้องการให้จางเยว่หานเห็นทักษะพิเศษในการชมนกชมไม้ของเขา

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง จากนั้นเดินมาข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว

ครั้งนี้เขาเดินเร็วมาก ลมหายใจของจางเยว่หานเพิ่มขึ้นอีก แต่ไม่ถึงสิบก้าว ลู่ฝานก็หยุดลงอีกครั้ง

“บานพร้อม พร่างมาลา เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ทักษะกลอนยกระดับขึ้นนะเนี่ย ฉันจะแต่งกลอนในฤดูใบไม้ผลิสักหนึ่งบทกลอน”

ลู่ฝานส่ายหน้าไปมาแล้วพูด จงใจพูดเสียงดัง ให้จางเยว่หานได้ยินอย่างชัดเจน

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัว หัวเราะจนแทบบ้าแล้ว

“ฮ่าๆ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ คุณมีความสามารถจริงๆ วิธีการประเมินกับดักของอีกฝ่ายแบบนี้ น่าสนใจจริงๆ เจ้านาย ฉันว่าหุ่นร้ายความฝันของเธอ ขอบเขตการโจมตีในครั้งเดียว น่าจะอยู่นอกระยะหกสิบก้าว ออร่าของหุ่นร้ายความฝันทั้งสี่ตัว น่าจะอยู่ในแดนปราณนอกขั้นสูงสุด เดาว่าคงต้องพุ่งเข้าไปในระยะนี้ คุณเดินอีกสัก 58-59 ก้าว แล้วค่อยหยุดลงอีกครั้ง ระยะห่างเพียงแค่นั้น ต้องทำให้อีกฝ่ายโมโหจนแทบกระอักเลือดแน่นอน”
ลู่ฝานสีหน้ายิ้มแย้ม เขาก็คิดแบบนี้เหมือนกัน มีการคาดเดาของเจดีย์เสวียนเก้ามังกร เขายิ่งมีความมั่นใจ ทำให้อีกฝ่ายโมโหจนตาย

ลู่ฝานเริ่มก้าวเดินเล่นไปรอบๆ บางครั้งก้าวขึ้นไปข้างหน้า บางครั้งก็ก้าวถอยหลัง ทำให้จางเยว่หานโมโหจนกัดฟันแทบแตก

ลู่ฝานเหมือนกำลังคิดกลอนจริงๆ พูดโพล่งออกมาว่า “โอ้ ฟ้าใส โอ้ เมฆขาว”

จางเยว่หานแทบอยากจะเข้ามาแทงลู่ฝานสักร้อยที

ฤดูใบไม้ผลิอะไรกันล่ะ ใกล้ถึงเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปี เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงตั้งนานแล้ว

ยังมาแต่งกลอนฟ้าใส เมฆขาวบ้าบออะไรกัน