เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 328

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 328
เมื่อใครคนหนึ่งถูกความแค้นบังตา เธอเป็นเพียงทาสของความแค้น ไม่มีสติเลยสักนิด

ในสายตาลู่ฝาน จางเยว่หานกำลังเป็นแบบนี้ ความชั่วร้ายในแววตาเธอ เหมือนหนองที่จะทะลักออกมา สาดลงบนพื้น

ลู่ฝานคิดไม่ถึงเลยว่า เขาเคยรู้จักกับผู้หญิงแบบนี้ อีกทั้งยังเคยรักด้วย

อย่างที่ในหนังสือบอกไว้ ตอนวัยรุ่นใครไม่เคยรักคนแย่ๆ บ้าง คำพูดคนโบราณไม่เคยโกหก

ไม่นาน มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากไม่ไกล

มีทั้งหนักและเบา เห็นได้ชัดว่าคนที่มา มีทั้งช้าและเร็ว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า จางเยว่หานยิ่งตะโกนเสียงสูง

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ลู่ฝานยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ไสหัวไป ไสหัวไป!”

เสียงตะโกนดุดัน จางเยว่หานฉีกปลายเสื้อของตัวเองที่เหลืออยู่ไม่มากออกเรื่อยๆ

ทำให้เหตุการณ์ดูเหมือนเป็นเช่นนั้น

ในที่สุดมีคนมาถึงเป็นคนแรก ลงมาจากต้นไม้สูงบนหัว พร้อมกับพลังปราณอันแข็งแกร่ง ลงมาสู่พื้นดิน

ในมือมีกระบี่ พลังปราณบ้าคลั่งเหมือนสายลม เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่นักเรียนคณะกำแหง

ชุดบู๊บนตัวเขาบ่งบอกตัวตนของเขาแล้ว ปักลายภูเขาแม่น้ำ เหาะเหินมหัศจรรย์

คนนี้เป็นนักเรียนคณะบังเหินเหมือนจางเยว่หาน คงเป็นหนึ่งในนักเรียนที่โดดเด่นด้วย ไม่งั้นคงไม่น่ามาถึงที่คณะกำแหง ลู่ฝานพอจำได้รางๆ เหมือนเขาเจอคนคนนี้ ในงานเลี้ยงเมื่อคืน

“ศิษย์น้องเยว่หาน เธอเป็นอะไร”

ผู้ชายรีบเข้ามาประคองจางเยว่หาน

เห็นจางเยว่หานมีเลือดเต็มหน้า ใบหน้าซ้ายขวายุบลงไป ชายหนุ่มโมโหทันที

จางเยว่หานชี้มาที่ลู่ฝาน “ศิษย์พี่ข่งหลินลู่ฝาน……ลู่ฝานรังแกฉัน”

เมื่อข่งหลินได้ยิน ก็ระเบิดพลังปราณบนตัวทันที

เขาหันมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด “ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ลู่ฝาน นายคู่ควรเป็นศิษย์สถาบันสอนวิชาบู๊งั้นเหรอ”

ลู่ฝานยกมือขึ้น “นายใจเย็นหน่อย อย่าวู่วาม”

ข่งหลินไม่ฟังคำพูดของลู่ฝานสักนิด ยกกระบี่พุ่งเข้ามาหาลู่ฝาน

พลังปราณทั้งตัว มีผลการฝึกตนแดนปราณนอกชั้นหนึ่ง

เมื่อกระบี่ออกมา เหมือนสายลมทำลายล้าง

เจอสถานการณ์แบบนี้ ลู่ฝานจำใจต้องลงมือ วงแหวนสีดำที่ก่อตัวบนกระบี่หนัก กะพริบเบาๆ

จากนั้นลู่ฝานพลิกมือ ตบกระบี่ลงบนตัวข่งหลิน

ทั้งสองแทบไม่ได้ป้องกันตัว กระบี่ของข่งหลินแทงโดนลู่ฝาน เช่นเดียวกัน กระบี่หนักของลู่ฝานก็ตบโดนเขา

แต่ผลต่างกันมาก ลู่ฝานไม่เป็นอะไรเลย ราวกับกระบี่ของข่งหลินเป็นไม้จิ้มฟันที่ไม่คม ทำอันตรายเขาไม่ได้สักนิด

แต่กระบี่หนักของลู่ฝาน ที่ตบโดนข่งหลินเหมือนกระแทกกับหินใหญ่ที่กลิ้งลงจากเขา อย่าว่าแต่กระเด็นออกไปหลายเมตรเลย ตัวเขายังฝังลงไปในลำต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่อีกด้วย

ทันใดนั้น มีคนตื่นตระหนกออกมาจากด้านหลังของต้นไม่ใหญ่

ล้วนเป็นนักเรียนที่รีบมาที่นี่ ไม่นาน มีนักเรียนมาบริเวณรอบๆ อย่างต่อเนื่อง เมื่อมองออกไป เป็นนักเรียนคณะกำแหงจำนวนมาก นักเรียนโดดเด่นของคณะอื่นก็ไม่น้อยเช่นกัน

ลู่ฝานมองคร่าวๆ เห็นนักเรียนคณะฟ้าร้อง คณะนานา อีกทั้งยังมีนักเรียนคณะกระบี่ด้วย

เมื่อคนพวกนี้เห็นเหตุการณ์ พากันอึ้งไปก่อน จากนั้นแต่ละคนมองลู่ฝานด้วยสีหน้าประหลาด

ในสีหน้าของพวกเขา มีทั้งหวาดกลัว สงสัย และสะใจแอบขำอีกด้วย

กลุ่มคนล้อมที่นี่เอาไว้ จางเยว่หานตะโกนออกมาอีกครั้ง