เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 336
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 336
“เธอมาได้ยังไง”
ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย แต่ก็ลุกขึ้นยืน
เจ้าดำเห่าอย่างตื่นเต้น วิ่งเข้าไปหาหลิงเหยาทันที
อาจารย์อี้ชิงลุกขึ้น ยิ้มบางๆ ให้หลิงเหยาที่เดินเข้ามา จากนั้นเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
อาจารย์เต้ากวงมองหลิงเหยาแล้วพูดว่า “หลิงเหยาใช่ไหม นั่งตามสบายเลย พวกเรามีธุระ ให้ลู่ฝานพาเธอดูรอบๆ ล่ะกัน อืม เอาแบบนี้แหละ อู๋เหวย นายรีบกินให้เสร็จสิ”
ศิษย์พี่ใหญ่ไม่พูดพร่ำทำเพลง กินของบนโต๊ะจนหมด
จากนั้นลูบท้องตัวเอง หัวเราะแล้วเดินออกไป
หลิงเหยายืนหน้าประตูคณะหนึ่งเดียวอย่างเก้ๆ กังๆ เจ้าดำใช้หัวตัวเองถูกับขาหลิงเหยา แล้วแลบลิ้นออกมา
ลู่ฝานสงสัยว่าเจ้าดำมีสายเลือดเผ่ามังกรจริงเหรอ สภาพแบบนี้ ถึงต่อไปเป็นมังกร คงเป็นมังกรที่เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง
ลู่ฝานเดินเข้ามา มองหลิงเหยาแล้วพูดว่า “หลิงเหยา เธอมาได้ยังไง”
หลิงเหยาพูดว่า “ฉันกังวลเรื่องนายนิดหน่อย ตอนนี้ข่าวลือเรื่องนายข้างนอกไม่ดีเอามากๆ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เธอเชื่อข่าวลือข้างนอกเหรอ”
หลิงเหยาส่ายหน้า “ไม่เชื่อ ศิษย์พี่หลายคนให้ฉันระวัง แต่ฉันบอกพวกเขาว่านายไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน เพราะฉันมองดวงตานายออกชัดเจน”
ลู่ฝานพูดอย่างไม่เข้าใจ “มองดวงตาฉันออกชัดเจนเหรอ”
หลิงเหยายิ้มแล้วพยักหน้า ยิ้มจนตาเป็นสระอิ
ลู่ฝานก็ไม่ถามมาก เดาว่าคงเกี่ยวกับจิตบู๊เข้าฌานของหลิงเหยา
หลิงเหยาลูบหัวเจ้าดำแล้วพูดว่า “ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งเหรอ”
ลู่ฝานเพิ่งนึกได้ จึงรีบเอียงตัวแล้วพูดว่า “เชิญๆ พูดตลอดว่าจะพาเธอมาคณะหนึ่งเดียว คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะมาเอง เจ้าดำ รีบไปทำอาหารให้หลิงเหยากินสิ”
เจ้าดำวิ่งไปทำอาหารให้หลิงเหยากินอย่างตื่นเต้น มันดูกระตือรือร้นกว่าใคร พุ่งเข้าไปในห้องของหานเฟิง
หลังจากวุ่นวายอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าดำพุ่งเข้ามาพร้อมของอร่อย
ศิษย์พี่หานเฟิงตะโกนไล่หลังว่า “ให้ตายเถอะ เจ้าดำ แกมันโหดเหี้ยม เอาของมาซ่อนไว้ในห้องฉัน แกคือสัตว์อสูรจริงเหรอ ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะ ฉันว่าแล้วช่วงนี้ได้กลิ่นหอมๆ ในห้องฉัน……”
หลิงเหยาปิดปากหัวเราะ มองเจ้าดำเอาเนื้อแห้งออกมา หลิงเหยารับเนื้อแห้งมา แล้วลูบหัวเจ้าดำ “ขอบใจนะเจ้าดำ”
ลู่ฝานหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆ เจ้าดำฉลาดขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
เลือกที่ซ่อนของได้เยี่ยมจริงๆ!
หลิงเหยานั่งตรงโต๊ะกินข้าว กินเนื้อแห้งคำเล็กๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นี่คือคณะหนึ่งเดียวของพวกนายเหรอ ไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้เลย แต่ดูอบอุ่นมาก”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นเหรอ เธอคงไม่ได้คิดว่าคณะหนึ่งเดียวของเราดูเรียบง่ายใช่ไหม”
หลิงเหยาส่ายหน้า “ไม่เรียบง่าย บ้านฉันก็เป็นแบบนี้ ทุกคนอยู่ด้วยกัน กินอยู่ด้วยกัน ลู่ฝาน รอให้ปิดเทอม นายไปบ้านฉันไหม ฉันจะพานายไปตกปลาที่บึงบ้านฉัน”
ลู่ฝานพูดว่า “ได้เลย ไปแน่นอน”
หลิงเหยาหัวเราะอย่างมีความสุข จู่ๆ หลิงเหยาเอาด้ายแดงออกมาจากกระเป๋าตัวเอง “ลู่ฝาน นายใส่อันนี้ไว้ มีสิ่งนี้ ต่อไปนายไม่ต้องกลัวคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายแล้ว กลิ่นอายแห่งความตาย กลิ่นอายของเลือด กลิ่นอายชั่วร้ายของพวกเขา ทำอะไรนายไม่ได้”