เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 34

ลู่ฝานสูดหายใจลึก กินยาเพลิงเข้าไป

ทันใดนั้น ลู่ฝานเห็นเหมือนร่างกายตัวเองโดนไฟเผา มีควันลอยขึ้นมา

ฤทธิ์ยารุนแรง เหมือนน้ำซัดเข้าไปในเส้นลมปราณและกระดูกของเขา ลู่ฝานปรับจังหวะลมหายใจ ทำให้ฤทธิ์ยาเข้าไปทั่วร่างกาย

ลู่ฝานตกอยู่ในสภาวะนี้อย่างเงียบๆ แผลบนตัวค่อยๆ ตกสะเก็ด และสมานเข้าด้วยกัน สุดท้ายเผยให้เห็นผิวชุ่มชื่น แข็งแรง ราวกับลอกหนังออกมาใหม่

ไม่รู้หวูเฉินมายืนอยู่หน้าประตูห้องลู่ฝานตั้งแต่เมื่อไร เห็นอาการของลู่ฝาน หวูเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ ปิดประตูให้ลู่ฝานช้าๆ

ลู่ฝานซึมซับฤทธิ์ยาผ่านไปหนึ่งคืน

วันต่อมา แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง มาบนหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานลืมตาช้าๆ เคลื่อนไหวเล็กน้อย ได้ยินเสียงเสียดสีอย่างรุนแรง

เมื่อมองดูดีๆ ตัวเองเหมือนงูลอกคราบ เอาสิ่งน่าเกลียดทิ้งไป ลู่ฝานขยับร่างกายครู่หนึ่ง รู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง

ชกหมัดออกไป มีคลื่นความร้อนออกไป ลู่ฝานชกหมัดไปที่ประตู

ประตูที่ทำจากไม้ โดนหมัดจนทะลุ ทันใดนั้น ไม้ทั้งแผ่นมีควันที่เกิดจากการเผาไหม้ลอยขึ้นมา ขี้เลื่อยที่โดนต่อยจนกระจัดกระจาย กลายเป็นสีดำ

ลู่ฝานยิ้มแล้วมองหมัดตัวเอง สภาพตอนนี้ เป็นการใช้กายทองไฟอาบที่ฝึกถึงระยะรู้ความออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย

ลู่ฝานวิ่งออกไปข้างนอก มาที่ด้านล่างน้ำตกอีกครั้ง ฝ่าเท้าเบาดั่งลม ลู่ฝานรู้สึกว่าชี่ของตัวเองเพิ่มขึ้นไม่น้อย ตัวเบาเหมือนรังนก ยืนบนหิน ไม่มีทางลื่นล้มแน่นอน

กระแสน้ำกระทบร่างกาย ครั้งนี้ลู่ฝานนิ่งเหมือนขุนเขา

ลู่ฝานหัวเราะออกมาเสียงดัง ทั้งตัวมีแสงสีแดงสว่างวาบ กายทองไฟอาบออกมา กระแสน้ำผ่านไป ถึงกับเดือดพล่าน

เสียงหัวเราะดังทั่วนภา สั่นสะเทือนเหล่านกนับไม่ถ้วน

ไม่กี่วันต่อมา ลู่ฝานผ่านไปอย่างผ่อนคลายไม่น้อย แม้บางครั้งจะโดนกระแสน้ำซัดจนล้ม แต่น้ำร้อนไม่สามารถทำอะไรเขาได้แล้ว ยังมีความเจ็บปวด แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมาก

น่าเสียดาย ช่วงเวลาแบบนี้ อยู่ได้ไม่กี่วัน หวูเฉินเห็นว่าการฝึกแบบนี้ ไม่ท้าทายลู่ฝานแล้ว จึงรีบเปลี่ยนวิธีฝึกอีกครั้ง

หวูเฉินเอาเปลวไฟสีม่วง ใส่ลงไปด้านบนน้ำตก ครั้งนี้ น้ำที่ไหลลงไปจากน้ำตก จะกลายเป็นน้ำร้อน ไม่เพียงเท่านี้ หวูเฉินยังเอาของที่เขาเตรียมไว้ในช่วงสองสามวันนี้ออกมา ก้อนหินที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง ถูกลู่ฝานแขวนไว้บนคอ

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเอง หนักเป็นพันชั่ง ยกแขนยังลำบากมาก

เป็นสิ่งพิเศษ สืบทอดมาจากโบราณ ผู้ฝึกชี่ทั่วไป จะไม่สร้างขึ้นมา กระบวนการที่ต้องใช้นั้นซับซ้อนมาก ประสิทธิภาพเพียงอย่างเดียวคือ ข่มผู้สวมใส่เอาไว้ สมัยโบราณ ผู้ฝึกชี่อาศัยหินผนึกกำลัง มากักขังคนทำผิด แน่นอนว่าหินผนึกกำลังชนิดนั้น น่ากลัวยิ่งกว่านี้ ทำให้นักบู๊ที่มีความสามารถไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย ตายอย่างทรมาน อันที่ให้นายใส่

ลู่ฝานได้ยินแล้วหางตากระตุก แรงกดขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแค่แบบเล็ก ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม ทั้งวันเพิ่งย่างได้แค่ก้าวเล็กๆ

หวูเฉินมองเขา แล้วพูดว่า “ต่อไปหน้าที่ของนายคือ แขวนสิ่งนี้เอาไว้ ปีนฝ่าน้ำตกขึ้นไปข้างบนสุด ไม่ว่านายจะใช้วิธีไหน ปีนขึ้นไปจนถึงข้างบนสุด จะถือว่าการฝึกขั้นนี้เสร็จสิ้น”

ลู่ฝานอ้าปากค้าง การฝึกแบบนี้ ฆ่าคนชัดๆ

หวูเฉินตบไหล่ลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ฉันทิ้งหนังสือกลั่นยาไว้ให้นาย ในนั้นมีวิธีเอาหินผนึกกำลังออก ถ้านายหาเจอ และทำสำเร็จ ถือว่านายผ่านขั้นนี้ ฉันบอกแล้ว ไม่ว่าวิธีไหน ขอแค่นายปีนไปถึงด้านบนสุดของน้ำตก”

ลู่ฝานมองหวูเฉิน แค่พยักหน้ายังทำไม่ได้

หวูเฉินไม่พูดอะไรมาก เอามือสองข้างไพล่หลัง แล้วเดินออกไป ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม หนึ่งวันเต็มๆ

หลังผ่านไปห้าวัน ลู่ฝานพยายามเดินได้ แต่เดินช้าจนน่าหดหู่ ยังเทียบกับเด็กเพิ่งหัดเดินไม่ได้เลย

หลังผ่านไปสิบวัน ในที่สุดลู่ฝานกินข้าวเองได้แล้ว กินไปพลาง อ่านหนังสือยาเล่มหนาอย่างโมโห

หลังผ่านไปสิบห้าวัน ลู่ฝานโดดลงไปด้านล่างน้ำตก เกือบจนน้ำตาย

หลังผ่านไปยี่สิบวัน ลู่ฝานจ้องน้ำตก ที่น้ำร้อนจนน่ากลัว เริ่มปีนขึ้นไป แต่ปีนได้เพียง 9 เมตรกว่า ลู่ฝานก็ตกลงมาอีก

สามารถนำชี่ในตัว แปรเปลี่ยนเป็นพลังลมได้อย่างชำนาญแล้ว ไม่เพียงแต่จะปกคลุมไว้บนฝ่าเท้า สามารถปกคลุมได้ทั้งตัว เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้ร่างกายของเขาไม่หนักมาก ขณะเดียวกัน กล้ามเนื้อทั้งตัวของเขา

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ลู่ฝานนั่งอยู่ด้านล่างสุดของน้ำตก มีแสงสีแดงระเรื่ออยู่บนตัว เมื่อกระแสน้ำไหลลงมาบนหัวเขา ห่างประมาณหนึ่งนิ้ว สายน้ำแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ นี่คือสิ่งที่แสดงว่า ชี่ในตัวเขา แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ลมหายใจสงบ ทุกครั้งที่ลู่ฝานพ่นลมหายใจออกมา จะมีคลื่นความร้อนออกมาด้วย

ร่างกายของลู่ฝาน เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เส้นเลือดเคลื่อนไหว ราวกับยินดี กล้ามเนื้อหดเกร็ง แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น ลู่ฝานลืมตาขึ้น แววตาเป็นประกาย

ลู่ฝานชกหมัดไปที่น้ำด้านล่าง กระแสลมทั้งตัวแปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟ กระแสน้ำเดือดพล่านในพริบตา

หวูเฉินยืมอยู่มองอยู่ริมฝั่ง หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเขาสู่ระดับแดนฝึกร่างชั้นแปดแล้ว”

ลู่ฝานสะบัดหมัดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ครั้งนี้ฉันขอดูหน่อย ว่าจะปีนได้สูงแค่ไหน”

พูดจบ ลู่ฝานหันหน้าเข้าหาน้ำตก กระโดดเกาะหินขึ้นไปด้านบนอย่างมั่นคง

เช่นเดียวกับวิถีบู๊ของเขา!