เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 392

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 392
ลู่ฝานยกกระบี่หนักขึ้นมา เขาไม่ได้คิดอะไรมากแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าฝึกฝนชั่วร้ายเพื่อจัดการเขา งั้นก็จัดการเขาให้เผยธาตุแท้ออกมา

พุ่งออกไป กายทองไฟอาบพุ่งขึ้นมา กระบี่มังกรเพลิงคำราม

ลั่วหยู่มองลู่ฝานถือกระบี่พุ่งเข้ามาอย่างตกใจ ให้ตายเถอะ โดนฝ่ามือโลหิตของเขาไปแล้ว กลับไม่เป็นอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ๆ!

หรือว่าไม่โดนฝ่ามือของเขา เป็นไปไม่ได้!

ลั่วหยู่สะบัดพัดในมืออย่างต่อเนื่อง มีเข็มบินอันบางเล็กพุ่งออกมา

เข็มบินพวกนี้ บางจนไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า ไม่รู้ซ่อนเข็มบินเยอะขนาดนี้เอาไว้ในพัดได้ยังไง

น่าเสียดาย ลู่ฝานไม่ได้ใช้ตามอง เขาไม่จำเป็นต้องใช้ตามอง

ลู่ฝานจ้องเข็มบิน แล้วพุ่งเข้าไป เข็มบินที่ร่วงลงบนตัวเขา โดนเสื้อปราณที่ปกคลุมตัวต้านทานเอาไว้ มีเพียงไม่กี่อันที่แทงเข้ามาได้ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรร่างกายเขาได้ กายทองไฟอาบบวกกับวิชาราชันมังกรที่ยังไม่สมบูรณ์ ซึ่งลู่ฝานศึกษาออกมา ทำให้ร่างกายของเขาไม่ต่างกับเฉียวเซวียนสักเท่าไร

ต้านทานเข็มบินจนมาถึงหน้าลั่วหยู่ เสียงมังกรคำรามดังสนั่น

ใบหน้าลั่วหยู่บิดเบี้ยว เสื้อผ้าขาด พลังปราณแตกสลาย ไม่มีความเป็นธรรมชาติอีกแล้ว

กัดปลายลิ้นอย่างแรง เลือดสารจำเป็นพ่นออกมาจากปากลั่วหยู่

“รวมตัว!”

ทันใดนั้น พลังปราณสีเลือดปกคลุมร่างกายลั่วหยู่เอาไว้ ต้านทานกระบวนท่าของลู่ฝานเอาไว้

กระบี่หนักฟันลงบนพลังปราณสีเลือด เกิดเสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้น

“เกราะ!”

แผดเสียงขึ้นมาอีกครั้ง พลังปราณสีเลือดกลายเป็นเกราะสีเลือดทันที ปกคลุมทั้งตัวลั่วหยู่

“วิชาเกราะเลือด ใครเป็นคนถ่ายทอดให้เขา”

ท่านผอ.พูดขึ้นมาเบาๆ อาจารย์เซินถูที่อยู่ข้างๆ เงยหน้ามองฟ้า ไม่กล้าพูดต่อ

วิชาที่ต้องใช้เลือดสารจำเป็นในการกระตุ้น ในสถาบันสอนวิชาบู๊ มีคำสั่งห้าม ถึงเป็นอาจารย์ถ่ายทอดให้ศิษย์ ก็ต้องรายงาน เพราะวิชาประเภทนี้มีการแว้งกัดยิ่งใหญ่มาก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา จะทำให้เกิดหายนะยิ่งใหญ่ ท่านผอ.รู้ดีแก่ใจ เขาไม่มีอนุมัติถ่ายทอดวิชาเกราะเลือดให้ลั่วหยู่ นั่นหมายความว่า วิชาของลั่วหยู่ อาจได้มาโดยบังเอิญ หรือไม่ก็มีอาจารย์ฝ่าฝืนกฎถ่ายทอดให้

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็ทำให้ท่านผอ.โมโห

จินตนาการได้เลยว่า หลังจบการต่อสู้นี้ ลั่วหยู่ต้องโดนท่านผอ. เรียก “คุย” เป็นการส่วนตัวแน่นอน

บนลานประลอง ลู่ฝานเห็นว่าผิดปกติ ฟันกระบี่ลงไป แต่ลั่วหยู่ที่มีเกราะโลหิตก่อตัวขึ้นมา พลังป้องกันทัดเทียมกับผู้ฝึกฝนแดนปราณดิน ผลการฝึกตนของลู่ฝานในตอนนี้ จะฟาดฟันได้อย่างไร

ลั่วหยู่จ้องลู่ฝานเขม็ง ก่อนหน้านี้ เขาคิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะบีบให้เขาใช้วิชาเกราะเลือดออกมาป้องกันตัวได้

อีกทั้งราวกับวิธีมากมายของเขา ใช้ไม่ได้กับลู่ฝาน

อย่างเช่น เมื่อขึ้นมาบนลานประลอง อันที่จริงเขาใช้เส้นใยเชื่อมโยงลู่ฝาน จากนั้นระเบิดพลังโจมตี แต่กลับโดนลู่ฝานทำลายกลับ แต่อันที่จริงบนเส้นใยพวกนั้น ยังมีพิษเหน็บชาอยู่ด้วย แต่จนถึงตอนนี้ลู่ฝานยังไม่มีท่าทีเหน็บชาอะไรเลย

อย่างเช่น ฝ่ามือโลหิตของเขา ไม่เพียงแต่ใช้งานไม่ได้ ยังมองไม่เห็นร่องรอยอะไรอีกด้วย เดิมทีใช้การกระตุ้นโดยฝ่ามือโลหิต ถึงฝ่ามือเดียวทำอะไรลู่ฝานไม่ได้ แต่รอยฝ่ามือโลหิต สามารถโจมตีได้อย่างหลากหลาย แต่รอยฝ่ามือโลหิตก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย มองไม่เห็นอะไรเลย

ลั่วหยู่แค้นจนกัดฟันกรอด วิชาอาวุธลับที่เขาเชี่ยวชาญ ยังไม่ทันใช้ออกมา ก็โดนลู่ฝานบีบจนอยู่ในสภาพนี้

ลั่วหยู่แววตาเย็นชา ลั่วหยู่พูดโดยเย็นชา “ลู่ฝาน นายทำอะไรฉันไม่ได้ นายก็ควรตาย”

พูดพลาง พัดในมือลั่วหยู่มีแสงสว่าง เหมือนกระบี่ยาว เร็วเหมือนสายฟ้า ฟันลงบนตัวลู่ฝาน

ลู่ฝานโดนกระบี่เต็มๆ แต่กลับไม่ขยับไปไหน ตำแหน่งที่โดนกระบี่ มีเกล็ดเกราะก้อนหนึ่งปรากฏออกมา

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นายคิดว่าแค่นายคนเดียวมีเกราะเหรอ”