เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 394

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 394
มีแสงสีแดงปรากฏขึ้นในมือลู่ฝาน ด้ายแดงปรากฏออกมา นี่เป็นของที่หลิงเหยาให้เขา บอกว่าเป็นของที่ต้านทานการฝึกฝนชั่วร้ายโดยเฉพาะ

ใยเล็กๆ ในด้ายแดงเข้าไปในบาดแผลของเขา ทำลายพลังตายด้านในบาดแผลทันที จากนั้นเจดีย์เสวียนเก้ามังกรตั้งสติได้ รีบซ่อมแซมร่างกายของเขาทันที

ปราณชี่งอกงามอย่างต่อเนื่องในตัวลู่ฝาน เริ่มฟื้นฟูบาดแผลทันที

“ดี ด้ายแดงเส้นนี้มีประสิทธิภาพจริงๆ”

ลู่ฝานยังกลัวอยู่ เขามองบาดแผลแวบหนึ่ง วิชาชั่วร้ายสบประมาทไม่ได้จริงๆ ดูเหมือนตอนนั้นจางเยว่หาน ไม่ได้รับแก่นแท้ของวิชาชั่วร้าย

ท่านผอ.ลุกขึ้นตบโต๊ะ มองลั่วหยู่อย่างโมโหมาก

คนอื่นดูไม่ออก แต่เขาดูออกอย่างชัดเจน

“วิชาชั่วร้าย! คณะบังเหินมีศิษย์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร!”

เสียงเย็นชาของท่านผอ.ดังขึ้น นักเรียนทั่วไปไม่ได้ยิน แต่อาจารย์ทุกคนรู้สึกว่ามีเสียงดังอยู่ข้างหู พากันหน้ากระตุก

เทียนฉี่โผล่หัวออกมากลางท้องฟ้า แล้วมองมาทางนี้ แต่จวนสวรรค์ที่อยู่ในอากาศเวิ้งว้าง ทำให้เทียนฉี่มองไม่เห็น ชั่วคราว หลังจากมองซ้ายมองขวา ก็หายลับไป

อาจารย์เมิ่งอวิ๋นหน้าซีดเผือด ทำไมเป็นวิชาชั่วร้ายอีกแล้ว!

ศิษย์มีวิชาชั่วร้ายสองคนติดๆ อาจารย์เมิ่งอวิ๋นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ท่านผอ.โมโหขนาดนี้ เธอคงซวยไปด้วยเหมือนกัน

ตอนนี้เธอก็อยากพุ่งขึ้นไปบนลานประลอง จับลั่วหยู่มาถามให้รู้แล้วรู้รอด

ลั่วหยู่ยังไม่รู้ว่าวิชาของตัวเองโดนจับได้แล้ว ตอนนี้เขาตกอยู่ในความโกรธ คิดเพียงแต่จะฆ่าลู่ฝาน

ลู่ฝานมองเขาแล้วยกยิ้มมุมปาก

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอยู่ในตัวลู่ฝาน “ฮ่าๆ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เจ้านายเริ่มชิงของมาแล้ว ฉันดีใจมาก โลกของนักบู๊ก็เป็นอย่างนี้แหละ เขาไม่แย่งเรา เราก็แย่งเขา พัดนี้ฉันกินได้ไหม ฉันรู้สึกว่ามันรสชาติดี”

ลู่ฝานขี้เกียจสนใจไอ้เก้า เขามองลั่วหยู่แล้วเดินเข้าไปหา

กระบี่หนักโดนลั่วหยู่โยนไปอีกด้าน จากนั้นเขาแผดเสียงออกมา แล้วพุ่งเข้ามาหาลู่ฝาน

“ตาย!”

เกราะโลหิตบนตัวลั่วหยู่กลายเป็นรูปร่างโครงกระดูก ในเบ้าตาสีดำขลับของโครงกระดูก มีเปลวไฟสีน้ำเงินลุกขึ้นมา

ลู่ฝานชะงักฝีเท้า แล้วปล่อยหมัดออกมาพร้อมกัน

“สะเทือน!”

ปราณชี่ในหมัดทั้งสองข้างแผ่ซ่านออกมา พลังฟ้าดินรอบๆ สั่นสะเทือน

พลังของลั่วหยู่ที่พุ่งเข้ามาหน้าเขา พังทลายลงทีละนิด ล้มลงด้วยความตกใจตรงหน้าลู่ฝาน

พวกนักเรียนที่ชมอยู่ ก็รู้สึกถึงแรงสะเทือนอันน่ากลัวเช่นกัน ล้วนพากันตะลึงอย่างแปลกประหลาด

หลังจากนั้นมองไปที่ลานประลองอีกครั้ง ลั่วหยู่ล้มลงตรงหน้าลู่ฝาน

“ฉัน……ไม่ยอม!”

ลั่วหยู่พูดออกมาพร้อมกับเลือดเต็มปาก

ลู่ฝานเตะไปที่หัวเขา จนเขาสลบไป

ลู่ฝานเดินลงมาช้าๆ เก็บกระบี่หนักของตัวเองขึ้นมา ลั่วหยู่นอนแผ่อยู่บนแท่นทรงกลม เลือดไหลออกมาไม่หยุด

ลู่ฝานหันไปมองเสวียนเฟิงที่นิ่งมาโดยตลอด หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ตานายแล้ว”

ตอนนี้สีหน้าเสวียนเฟิงไม่สู้ดี ฝ่ามือของเขาสั่นเล็กน้อย

การแสดงออกของลู่ฝานเมื่อครู่ ทำให้เขาตกใจจริงๆ เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดมา ที่เสวียนเฟิงเจอศัตรูแล้วไม่กล้าชักกระบี่ออกมา

เสวียนเฟิงหยิกตัวเองอย่างแรง ตั้งสติ กำกระบี่หนึ่งเมตรเอาไว้แน่น

เสวียนเฟิงพูดว่า “รอมานานแล้ว”