เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 417

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 417
เอี๋ยนชิงจับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ในมือ ดังคำพูดที่ว่า กระบี่วิเศษมักคู่ควรกับวีรบุรุษ กระบี่ที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่ามันต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

เอี๋ยนชิงหัวเราะอย่างเย็นชา และเดินมาด้านหน้าของลู่ฝานทีละก้าว

กระบี่หนักไร้คมชี้ไปที่คอหอยของลู่ฝาน เอี๋ยนชิงเอ่ยปากพูดเบาๆ:”ลู่ฝาน ความแค้นระหว่างแกกับฉัน ได้เวลาชำระแล้ว ฉันจะเหลือศพของแกอย่างสมบูรณ์เอาไว้”

ขณะพูด แสงสีทองบนร่างกายของเอี๋ยนชิงก็เคลื่อนไหวทันที

แต่ในเวลานี้ จู่ๆลู่ฝานก็หัวเราะเบาๆออกมา

เอี๋ยนชิงขมวดคิ้วและมองหน้าลู่ฝานแล้วพูด:”แกหัวเราะอะไร?”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม:”ไม่มีอะไร หัวเราะบ่อยๆทำให้อายุอ่อนเยาว์”

สายตาของเอี๋ยนชิงมีแต่ความโกรธ เด็กหนุ่มคนนี้กำลังจะตายแล้ว แต่ยังกล้ามาล้อเล่นกับเขาอีก

ในเวลานี้ มือของลู่ฝานได้ร่ายคาถาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ถ้าเอี๋ยนชิงกลับขยับร่างกายอีก เขาก็จะใช้ห้าธาตุพิฆาตโจมตีอีกครั้งทันที

ในขณะที่เอี๋ยนชิงกำลังจะใช้กระบี่สังหารลู่ฝานนั้น จู่ๆก็มีหลายๆคนปรากฏตัว และมีฝ่าเท้าที่ใหญ่มากๆกระทืบใส่หน้าของเอี๋ยนชิงอย่างจัง

ทำให้ร่างกายของเอี๋ยนชิงปลิวออกไปหลายฟุต และกระแทกกับกำแพงที่อยู่ไกลออกไป

“โอโห แข็งมากๆเลย แม่งเอ๊ย เท้าอันสวยงามของฉัน ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้

หานเฟิงกอดเท้าตัวเองและกระโดดไปมา เมื่อมองเห็นหานเฟิงปรากฏตัว ทำให้ลู่ฝานอึ้งไปเลย

มือที่ร่ายคาถาอยู่ก็หยุดชะงักทันที

เอี๋ยนชิงรู้สึกโกรธมากๆและลุกขึ้นมา มองหน้าหานเฟิงและตะโกนด้วยความโกรธ

มีแสงสีทองอันน่ากลัวโจมตีออกมา แต่เมื่อพุ่งมาถึงกลางทาง จู่ๆก็โดนรังสีของดาบหยุดเอาไว้

พลังสองอันปะทะกัน จากนั้นพลังก็เปลี่ยนทิศทางแล้วพุ่งไปยังคฤหาสน์อันหนึ่งที่อยู่อีกด้านพร้อมกับเสียงดังสนั่น

ในเวลานี้ มีเสียงอุทานดังขึ้นทันที

“ศิษย์น้องลู่ฝาน ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราได้เลย”

ร่างกายของฉู่เทียนปรากฏตัวพร้อมกับเสียงพูด ดาบยาวอยู่ในมือพร้อมกับเสื้อผ้าที่ขาดๆ

ในที่สุดหานเฟิงก็ปล่อยขาของตัวเองลงมือ เขาหัวเราะและพูด:”ศิษย์พี่ฉู่เทียน ครั้งนี้ฉันมาเร็วกว่าศิษย์พี่ ดูเหมือนฉันจะก้าวหน้ามากกว่าศิษย์พี่ ใช้เวลานานมากๆกว่าจะจัดการคู่ต่อสู้ได้ มาช้าแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ!”

ฉู่เทียนจ้องเขม็งไปที่หานเฟิงที่กำลังหัวเราะด้วยความดีใจแค่ครั้งเดียว จากนั้นเขาก็มองไปที่เอี๋ยนชิงอย่างจริงจัง

ทั้งสองคนใช้ร่างกายของตัวเองบังลู่ฝานเอาไว้ ราวกับพวกเขาสองคนเป็นกำแพงอันแข็งแกร่ง

“ไอ้พวกอ่อนแอ เป็นตั๊กแตนแต่คิดจะมาหยุดรถ ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลย”

เอี๋ยนชิงมองหน้าฉู่เทียนกับหานเฟิงด้วยสายตาที่ดูถูกและเย็นขา เพราะสองคนนี้ เอี๋ยนชิงไม่ได้มองพวกเขาอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

“ถ้าตั๊กแตนสองตัวไม่พอ แล้วถ้าเพิ่มฉันอีกคนหนึ่งละ?”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทันที

ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวยเขย่าหน้าท้องอันใหญ่ของตัวเองและเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

เมื่อมองเห็นอู๋เหวย สีหน้าของเอี๋ยนชิงเปลี่ยนไปทันที เขาจำได้ขึ้นใจ เพราะไอ้อ้วนคนนี้ คือคนที่แย่งกระบี่ไปจากมือของเขา

ความแค้นเก่าและความแค้นใหม่ต้องชำระพร้อมกัน วันนี้ยังไงก็ต้องชำระให้ได้

เอี๋ยนชิงมองหน้าทั้งสามคน จากนั้นก็ยกกระบี่หนักขึ้นมาอย่างช้าๆ

แต่ในเวลานี้ จู่ๆเอี๋ยนชิงก็รู้สึกว่าน้ำหนักของกระบี่หนักไร้คมหนักขึ้นมาเยอะมากๆ เดิมทีสามารถยกกระบี่หนักไร้คมได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้มันหนักขึ้นสิบเท่า

ขณะที่เขายังตอบสนองไม่ได้ กระบี่หนักก็หนักขึ้นอีกสิบกว่าเท่า เขาไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้เลย

สองมือใช้แรงอย่างสุดกำลัง แต่กลับยกกระบี่ไม่ขึ้น ทำให้เอี๋ยนชิงทำอะไรไม่ได้ เขาก็เลยปล่อยกระบี่หนักไร้คมลงมา

ลู่ฝานมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นผ่านช่องว่างระหว่างศิษย์พี่ฉู่เทียนกับศิษย์พี่หานเฟิง ทำให้เขายิ้มออกมาเบาๆ

กระบี่หนักไร้คมยอมรับเขาเป็นเจ้านายแล้ว มันจะถูกคนอื่นแย่งไปได้ยังไง นอกจากเขาแล้ว ถ้าคนอื่นอยากจะได้กระบี่หนักไร้คมไปครอบครอง เรื่องที่ต้องทำเรื่องแรกก็คือลบเขตวิถีที่อยู่ด้านบนกระบี่ก่อน

ยอดฝีมือที่ฝึกฝนไม่ถึงเซียนบู๊ ไม่มีใครสามารถทำได้อย่างแน่นอน

เมื่อมองเห็นเอี๋ยนชิงทำอะไรไม่ได้ ลู่ฝานหัวเราะเสียงดังออกมาทันที