เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 427

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 427
เสียงดีใจและเสียงผิดหวังดังขึ้นพร้อมกัน ความสุขและความทุกข์ก็ปะปนกันไป

คืนนี้ในสถาบันสอนวิชาบู๊มีคนดีใจและมีคนเสียใจเช่นกัน ในสถาบันสอนวิชาบู๊มีแต่คนสนทนาเรื่องที่คณะหนึ่งเดียวเอาชนะคณะหยินหยางได้ ดูเหมือนเรื่องนี้คงจะสนทนาไปอีกหลายวัน

ตอนบ่ายของวันนั้น อาจารย์อี้ชิงก็ไปเอาหอเก็บวิชาจากคณะหยินหยางแล้ว

ใช่ เขาเอาไปแล้ว

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงร่วมมือกัน พวกเขาดึงหอเก็บวิชาของคณะหยินหยางออกจากพื้นดิน ต่อหน้าทุกคน พวกเขาสองคนแบกหอเก็บวิชาและบินจากไป ทำให้พื้นดินกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้ลูกศิษย์จำนวนมากของคณะหยินหยางร้องไห้ออกมา และมีลูกศิษย์จำนวนไม่น้อยของคณะหยินหยางรู้สึกโศกเศร้า

ยังไงซะ วันนี้ก็คือวันที่อัปยศที่สุดของคณะหยินหยาง

หลังจากการประลองแล้ว อาจารย์ซิงยวนพาเอี๋ยนชิงเก็บตัวฝึกฝนทันที

พวกเขาเก็บตัวฝึกฝนที่ไหน เรื่องนี้ไม่มีใครรู้อยู่แล้ว

ด้านในคณะหยินหยาง เต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญและโศกเศร้า หลังจากการประลองของลู่ฝานกับเอี๋ยนชิงแล้ว ทำให้บ้านพักโดนทำลายไปเยอะมากๆ

คณะหยินหยางในเวลานี้ มองดูแล้วเหมือนพึ่งผ่านภัยพิบัติธรรมชาติมาเลย

ลูกศิษย์จำนวนมากของคณะหยินหยางร้องไห้ออกมาทันที

“ค่ายกลหยินหยางโดนทำลาย หอเก็บวิชาโดนแย่งไป การดำรงอยู่ของคณะหยินหยางยังมีความหมายอีกเหรอ”

“คณะหนึ่งเดียวรังแกพวกเรามากเกินไปแล้ว พวกเราไปสู้ตายกับคณะหนึ่งเดียวเลย”

“ช่างมันเถอะ คณะหนึ่งเดียวชนะอย่างเปิดเผยและใสสะอาด พวกเราจะเอาเหตุผลอะไรไปสู้ตายกับพวกเขา”

“เห้อ คณะหยินหยางเจริญรุ่งเรืองมาร้อยปีแล้ว ตอนนี้มันถึงเวลาเสื่อมโทรมแล้ว”

ในคณะหยินหยางมีแต่ลูกศิษย์ถอนหายใจไม่หยุด มีลูกศิษย์จำนวนมากนั่งอยู่ในห้องและไม่พูดอะไรเลย พวกเขากำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อจากนี้

ถึงแม้ตอนนี้คณะหยินหยางยังเป็นคณะอันดับสองอยู่ แต่ทุกคนก็มองออกอย่างชัดเจน คณะหยินหยางได้เข้าสู่ช่วงเสื่อมโทรมแล้ว ไม่มีค่ายกลค่อยปกป้องและไม่มีหอเก็บวิชาอีก ตอนนี้คณะหยินหยางเหลือแค่เปลือกนอกเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็ว คณะหยินหยางก็จะถูกคณะอื่นๆแซงหน้า

มีลูกศิษย์จำนวนมากเริ่มคิดถึงอนาคตของตัวเอง สามารถคาดเดาได้เลย เมื่อถึงเช้าวันรุ่งขึ้น จะมีลูกศิษย์เยอะขนาดไหนที่ออกจากคณะหยินหยาง

ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถใช้ชื่อเสียงของคณะหยินหยางมาอวดดีอีกแล้ว พวกเขาไม่สามารถใช้ฐานะลูกศิษย์ของคณะหยินหยางและรู้สึกภาคภูมิใจได้อีกแล้ว

ชื่อเสียงได้จากไปแล้ว พวกเขาเหมือนตกลงมาจากสวรรค์ สิ่งที่เหลืออยู่นั้น มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่รู้

ในคณะหนึ่งเดียว

ทุกคนนั่งล้อมวงกัน ในลูกศิษย์ห้าคนของคณะหนึ่งเดียว ตอนนี้ได้เพิ่มลูกศิษย์มาอีกหนึ่งคนแล้ว เธอก็คือฮ่วนเย่ว์ที่พึ่งเข้ามาในคณะหนึ่งเดียว

“โอโห นี่คือคณะหนึ่งเดียวเหรอ อืม เป็นสถานที่ไม่เลวเลย ถ้าพูดจากคำพูดของอาจารย์ฉัน ตรงนี้เหมือนสถานที่ฝึกฝนมากกว่า คืนนี้ให้ฉันนอนที่ไหนเหรอ?”

ฮ่วนเย่ว์มองบริเวณรอบๆและพยักหน้าไม่หยุด

เจ้าดำนอนอยู่หน้าประตูห้องพักของลู่ฝาน เมื่อมันมองเห็นฮ่วนเย่ว์ สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความสงสัย

ลู่ฝานและคนอื่นๆไม่ได้สนใจฮ่วนเย่ว์เลย พวกเขานั่งล้อมวงอยู่บนโต๊ะ และฟังลู่ฝานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างเงียบๆ

สถานการณ์ไม่ได้เหมือนอย่างที่คนอื่นๆคาดเดา หลังจากลู่ฝานและคนอื่นๆกลับมาถึงคณะหนึ่งเดียวแล้ว สีหน้าของพวกเขาไม่ได้แสดงความดีใจออกมาเลย ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของพวกเขามีแต่ความโกรธ

หอเก็บวิชาที่เอากลับมานั้น โดนโยนทิ้งไว้หลังห้องพักราวกับมันเป็นเศษขยะ หอเก็บวิชาเอียงไปเอียงมาและอาดจะพังทลายได้ทุกเวลา

แต่เรื่องนี้ ไม่มีใครสนใจเลย พวกเขากำลังฟังลู่ฝานเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่

“……ซิงยวนใช้ชีวิตทุกคนในตระกูลมาข่มขู่ฉัน ฉันจนปัญหาจริงๆ ฉันก็เลยต้องไว้ชีวิตเอี๋ยนชิง อาจารย์ ฉันอยากจะลาหยุดสักพัก คืนนี้ฉันจะกลับไปที่ตระกูล ฉันหวังว่าอาจารย์จะอนุญาต”