เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 446
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 446
ลู่ฝานนับจำนวนยาที่เหลือของตนเอง ก็รู้สึกว่าช่วงนี้ตนเองจะต้องกลั่นยาเสียหน่อยแล้ว
พอนึกถึงการที่จะกลั่นยา ในหัวของลู่ฝานก็นึกถึงอาจารย์หวูเฉิน ทันใดนั้นลู่ฝานก็เจอกับลู่หมิงที่จะเข้ามาดูพ่อ ลู่ฝานเลยขมวดคิ้วถามไปว่า “ลู่หมิง ตอนที่กลับมา ฉันได้ให้นายไปส่งจดหมาย ได้ส่งออกไปหรือยัง?”
ลู่หมิงอึ้ง จากนั้นสีหน้าก็แปลกๆ ขึ้นมาทันที
เอามือคลำไปทั่วตัว สุดท้ายก็คลำจดหมายได้ที่กระเป๋าหลังกางเกง จดหมายดีๆ ถูกขยับจนยับยู่ยี่หมดแล้ว หรือว่าช่วงที่ผ่านมานี้ ลู่หมิงไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลยงั้นหรือ? ถึงว่าบนตัวเขาถึงได้มีกลิ่นแปลกๆ
“ขอโทษที พอกลับมาก็มัวยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของตระกูลโม่ เลยลืมเรื่องที่นายบอกไปเลย”
ลู่ฝานรับจดหมายมา แล้วถอนหายใจพูดว่า “น่าเสียดาย ถ้าหากว่านายส่งจดหมายนี้ออกไป ตระกูลเราก็อาจจะไม่เสียหายหนักขนาดนี้”
ลู่หมิงมองลู่ฝานอย่างไม่เข้าใจ
ลู่ฝานก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เก็บจดหมายนั้นไป แล้วพูดว่า “ฉันจะไปเจอคนรู้จักที่เขาซีซานเสียหน่อย บอกพวกคุณปู่ด้วย พวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ช้าสุดจะกลับพรุ่งนี้”
พูดจบ ลู่ฝานก็เดินออกตระกูลลู่ไป
ลู่หมิงก็มองลู่ฝานเดินจากไป ถึงค่อยคิดอะไรขึ้นมาได้
“ให้ตายเถอะ หรือว่าจะเป็นผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยน！”
ลู่หมิงพอเข้าใจความหมายของลู่ฝานได้แล้ว จดหมายฉบับนั้นจะต้องส่งไปให้ผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยน ถ้าตอนนั้นเขาได้รับจดหมาย ผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนอาจจะมาช่วยได้ทัน มีผู้ฝึกชี่หนึ่งคนคอยช่วยเหลือ ตระกูลลู่ของพวกเขาคงไม่ต้องเละเทะแบบนี้
สมควรตายจริงๆ ให้ตายเถอะ！
ลู่หมิงตบบ้องหูตนเองอย่างแรง เพื่อให้จำ
ลูกหลานตระกูลลู่สองคนเดินเข้ามาเห็นดังนั้นเลยพูดว่า “พี่ลู่หมิง อย่าโมโหไปครับ คนในตระกูลตายไปมากมายขนาดนี้ พวกเราก็เสียใจเหมือนกัน อย่าโทษตัวเองเลยครับ”
ลู่หมิงตะโกนพูดว่า “พวกนายจะรู้อะไร”
พูดจบ ลู่หมิงก็เดินไปยังศาลบรรพชน เขาจะไปนั่งคุกเข่าสำนึกผิดสักหลายๆ วัน
ส่วนลู่ฝานก็เดินทางออกไปจากเมืองเจียงหลิน มุ่งหน้าไปยังเขาซีซาน
ด้วยพลังของเขาในตอนนี้ เดินทางนี้เส้นทางนี้ ไม่รู้ว่าเร็วไปกี่เท่า
ภูเขาก็ยังเป็นภูเขา แหล่งน้ำก็ยังเป็นแหล่งน้ำเหมือนเดิม
พอลู่ฝานเห็นกระท่อมของอาจารย์หวูเฉิน ในใจก็หลากหลายความรู้สึก
ภายใต้แสงดาว และแสงจันทร์ กระท่อมถูกทิ้งให้ตั้งอยู่โดดเดี่ยว
เหล้าสองไหที่หน้าประตู ส่งกลิ่นหอมโชยมา
ทันใดนั้น ประตูของกระท่อมก็เปิดออกมา ชายแก่คนหนึ่งเดินออกมา
“ลู่ฝาน นายกลับมาแล้วใช่ไหม?”
หวูเฉินเดินออกมา สายตามองมายังตำแหน่งของลู่ฝาน
ลู่ฝานรีบเดินเข้าไป แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าของหวูเฉิน
“อาจารย์ ศิษย์กลับมาแล้ว”
หวูเฉินยิ้มเบาๆ แล้วก็ค่อยๆ พยุงลู่ฝานลุกขึ้น
“กลับมาก็ดีแล้ว ดูเหมือนว่าหนึ่งปีมานี้นายพัฒนาไปไม่น้อยเลยนะ อาจารย์ภูมิใจมาก”
หางตาของหวูเฉินมีรอยยิ้ม แต่กลับเอามือซ้ายซ่อนไว้ด้านหลัง
การเคลื่อนไหวนี้ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่ก็ถูกลู่ฝานจับได้
เขาแอบมองเห็นมือซ้ายที่ดำๆ ของหวูเฉิน
“อาจารย์ มือนั่น…….”
ลู่ฝานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หวูเฉินก็ลากลู่ฝานเข้ากระท่อมไป “ยังไม่ต้องพูดอะไร อาจารย์มีอะไรจะเซอร์ไพรส์นาย”
พูดไป หวูเฉินก็โบกมือข้างเดียว ทั้งกระท่อมก็สว่างจ้าเหมือนตอนกลางวัน
ลู่ฝานจ้องมองไป ก็เห็นว่าในกระท่อมนี้ มีไข่มุกกลมๆ ลอยอยู่กลางอากาศ แสงเก้าสีสาดส่องกันไปมา สวยมาก
“นี่คือ?”
ลู่ฝานขมวดคิ้วถาม
หวูเฉินก็พูดนิ่งๆ ว่า “นี่คือยารวมศูนย์ที่อาจารย์กลั่นไว้ให้นาย”