เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 477
บทที่ 476
บทที่ 478
ตอนนี้ลู่หงหยู่อยากร้องไห้ออกมาดังๆ ทำไมถึงเหมาะขนาดนี้ ตอนนี้เจ้าบ้านลู่ฝานต้องรังเกียจเธอในใจแน่นอน!
อันที่จริงลู่ฝานไม่ได้คิดอะไรมาก เรื่องที่ลู่หงหยู่ทำ ตอนเด็กเขาเห็นมาเยอะแล้ว ตัวเขาผ่านมาไม่น้อย ไม่รู้สึกว่าเป็นอะไร
ลู่ฝานคนเก่าอาจรังเกียจคนคนหนึ่ง เพราะเรื่องแบบนี้
แต่ตอนนี้อย่างมากลู่ฝานแค่รู้สึกว่าลู่หงหยู่ขาดประสบการณ์การดำเนินชีวิตเท่านั้น
เธอยังอายุน้อย ไม่ได้ผ่านอะไรมา ไม่รู้ว่าโลกใบนี้ มักมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอเสมอ
เธอจัดการสาวรับใช้ที่ด้อยกว่าเธอ ต่อไปก็จะมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอ ทำแบบนี้กับเธอ เมื่อถึงตอนนั้น เธอจะเข้าใจคุณค่าของการทำดีกับคนอื่น
ลู่ฝานไม่คิดจะเซ้าซี้กับลู่หงหยู่ มองสีหน้าโมโหของลู่หงหยู่ ลู่ฝานยังคิดว่าเธอโมโหที่เขาแย่งสาวรับใช้ของเธอ
คิดไปคิดมา ลู่ฝานเอาสมุนไพรออกมาจากอก
สมุนไพรชนิดนี้ กองเป็นภูเขาในตำหนักยา จนลู่ฝานขี้เกียจจะนับ
แต่ลู่ฝานยื่นสมุนไพรให้ลู่หงหยู่ด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “นี่ยาวิเศษ ฉันให้เธอ ต่อไปเธอก็หาสาวรับใช้ที่คล่องแคล่วและฉลาด แต่จำไว้ว่าต้องเป็นมิตร ผู้หญิงโมโหบ่อยๆ แก่ง่ายนะ”
ลู่ฝานวางสมุนไพรลงบนมือลู่หงหยู่ จู่ๆ ลู่หงหยู่หน้าแดงขึ้นมาทันที
เธอพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ “ขอบคุณเจ้าบ้านลู่ฝาน”
จากนั้นลู่หงหยู่ใช้ผ้าไหมห่อสมุนไพรเอาไว้อย่างระวัง และเก็บมันไว้
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่สิ ได้ยินว่าเธอเอาสัตว์พาหนะมาด้วย พาฉันไปดูได้ไหม พรุ่งนี้ฉันจะยืมใช้สักหน่อย พ่อฉันยังไม่ได้บอกเธอใช่ไหม”
ลู่หงหยู่รีบพูดว่า “บอกแล้ว ฉันเอานกเมฆสองตัวให้พวกเขาแล้ว ตอนนี้น่าจะเอาไปป้อนอาหารและพักผ่อน นกเมฆชนิดนี้แพงมาก ต้องกินเนื้อเยอะทุกวัน”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ดี ฉันยืมนกเมฆของเธอ เธอต้องหาใหม่อีก อืม ลู่หงหยู่ งั้นฉันไปก่อนนะ ในเมื่อเธอมาบ้านตระกูลลู่แล้ว ก็เรียนรู้อะไรเยอะๆ หน่อย พี่ชายเธอเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง ฉันหวังว่าต่อไปเธอจะไม่ดูหมิ่นชื่อเสียงของบ้านเธอ ถ้าเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีในปีนี้ เธอมีชื่อเสียงดี ฉันจะคิดทบทวนให้ครอบครัวเธออยู่ที่บ้านตระกูลลู่”
ลู่ฝานพูดจบก็หันหลังเดินออกไป
จู่ๆ ลู่หงหยู่ตะโกนขึ้นมาว่า “เจ้าบ้านลู่ฝาน นายสอนฉันหน่อยได้ไหม”
ลู่ฝานหันมายิ้มแล้วพูดว่า “วิชาแส้ของเธอ ฉันไม่สามารถสอนได้”
พูดจบ ลู่ฝานเดินออกไปช้าๆ
ลู่หงหยู่ยืนอึ้งอยู่นาน จากนั้นน้ำตารื้นขึ้นมา
“เขาเกลียดฉันแล้ว เขาเกลียดฉันแล้วจริงๆ”
ลู่หงหยู่กัดริมฝีปาก สั่นไปทั้งตัว จากนั้นโยนแส้ของตัวเองออกไปไกล เธอสาบานว่าตัวเองจะไม่ใช้แส้อีกแล้ว
ถึงลู่ฝานไม่ได้หันกลับมา แต่เขาได้ยินเสียงจากข้างหลัง
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพึมพำว่า “หวังว่าต่อไปเธอจะเป็นคนดีขึ้น”
ลู่ฝานเอาสองมือไพล่หลัง เดินออกจากสวนหลังบ้าน เขาคิดไม่ถึงว่าคำพูดของเขาวันนี้ จะสร้างฮีโร่หญิงในตำนานให้ตระกูลลู่ในอนาคต
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ในเมื่อสัตว์พาหนะถูกพาไปพักผ่อน ลู่ฝานก็ขี้เกียจไปรบกวน มุ่งหน้าไปยังเรือนเก็บหนังสือของตระกูลลู่
สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ตอนนี้เรือนเก็บหนังสือ ดูมีความผุพังเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้ซ่อมแซมถึงที่นี่