เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 483
ตอนลู่ฝานเอาบัตรเหรียญทองออกมา ชายวัยกลางคนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน รับบัตรเหรียญทอง หลังจากมองดูดีๆ เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “แขกผู้มีเกียรติ เชิญด้านใน”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า เป็นธุรกิจของสำนักเงินปาฟางจริงๆ
เมื่อเป็นเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่สถานที่ไม่ดีอะไร
ชายวัยกลางคนพาลู่ฝานและคนอื่น เดินเข้ามาข้างใน ดูที่ภายนอกเป็นเหมือนร้านค้าเล็กๆ แต่หลังจากเข้ามา เดินเข้ามาได้ไม่ไกล กลับดูกว้างขวาง
ศาลาจุดชมวิวริมน้ำ คานไม้แกะสลัก ห้องใต้หลังคาเรียงราย
คนเดินขวักไขว่ไปมาตรงทางเดิน มีคนเดินผ่านข้างๆ ล้วนเป็นคนที่สวมผ้าไหมผ้าแพร เสื้อผ้าหรูหรา
มีเสียงพิณดังขึ้นข้างหูเบาๆ เหมือนเสียงในหุบเขา ทำให้จิตใจเบิกบานผ่อนคลาย
ดูออกเลยว่าที่นี่เป็นสถานที่งดงามสูงส่ง
คิดไม่ถึงว่าศิษย์พี่หานเฟิงจะพาเขามาสถานที่ดีจริงๆ
ลู่ฝานมีรอยยิ้มบนใบหน้า ภายใต้การนำของชายวัยกลางคน เดินมาจนถึงที่พักสวนดอกไม้
ที่นี่มีวัยรุ่นอยู่ไม่น้อยเลย
เมื่อเห็นชายวัยกลางคนมาถึง คุณหนูคุณชายที่ดูฐานะสูงส่ง สวมเสื้อผ้าดูเป็นทางการ พากันล้อมเข้ามา
“ผู้อาวุโสหลินซัน พาพวกเราเข้าไปในห้องชั้นยอดได้หรือยัง ฉันรออยู่ที่นี่หลายชั่วยามแล้ว”
“เธอเพิ่งรอไม่กี่ชั่วโมงเอง เรารอมาเกือบวันแล้ว ผู้อาวุโสหลินซัน ให้เราเข้าไปข้างในอำนวยความสะดวกๆ เถอะ”
ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าหลินซันชะงักฝีเท้าลง พูดเสียงสูงว่า “คุณชายคุณหนูทุกท่านสวนหอมปาฟางมีกฎของตัวเอง ในเมื่อทุกคนมาหาความสุขความบันเทิง ได้โปรดทำตามกฎ เพื่อจะได้ไม่บาดหมางกัน คิดว่าคุณชายและคุณหนูทุกท่าน รู้กฎของห้องชั้นยอดกันหมดแล้ว ถ้ามีใครไม่รู้ ผมจะพูดอีกหนึ่งรอบ คนที่มีเหรียญทองในบัตรหนึ่งล้านเหรียญ สามารถเข้าห้องชั้นยอดได้ คนที่มีไม่พอ เชิญเดินไปรอที่ห้องชั้นกลาง หรือไม่ก็ห้องชั้นต่ำ รออยู่ตรงนี้นานแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์”
หานเฟิงสูดหายใจเฮือก
“ล้านเหรียญทอง ให้ตายเถอะ ศิษย์น้องลู่ฝาน ในบัตรนายมีเยอะขนาดนี้ไหม”
ลู่ฝานส่ายหน้าไปมา “แค่จำนวนเศษส่วนยังไม่พอเลย”
หานเฟิงพูดเบาๆ ว่า “งั้นเรารีบไปดีไหม”
ลู่ฝานคิดแล้วพูดว่า “รอดูก่อน เขาคงไม่พาเรามาเป็นตัวตลก โดยไม่มีเหตุผลหรอก”
หานเฟิงขมวดคิ้วครุ่นคิด “เหมือนจะใช่ งั้นรอก่อนละกัน”
หลินซันเพิ่งพูดจบ คุณชายจำนวนไม่น้อย ถอยไปอยู่อีกฝั่งอย่างสลด
ยังมีกี่คนที่ไม่สบอารมณ์ คุณชายชุดขาวคนหนึ่งเดินเข้ามา “ผู้อาวุโสหลินซัน อย่าบอกนะว่าฉันเป็นหลานชายของหัวหน้าเขตอี้ว์ ก็ยังไม่มีสิทธิ์เข้าไปเหรอ”
หลินซันมีรอยยิ้มเย้ยหยัน มองคุณชายที่พูดออกมา แล้วพูดว่า “คุณชายหม่าจิ่นใช่ไหม ขอโทษด้วย อย่าว่าแต่นายเป็นหลานห่างๆ ของหัวหน้าเขตอี้ว์เลย ถึงนายเป็นลูกชายแท้ๆ ของหัวหน้าเขตอี้ว์ เงินไม่พอ ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไป ถ้านายต้องการใช้ฐานะข่มขู่ผม ผมขอโทษด้วย นายต้องไปสอบถามดูนะว่าใครเป็นคนเปิดสวนหอมปาฟาง”
คำพูดชุดนี้ ทำให้หม่าจิ่นหดคอกลับไป
เขารู้ดี ได้ยินว่าเบื้องหลังสวนหอมปาฟางไม่ใช่คนที่เขาแตะต้องได้
ทันใดนั้นผู้หญิงอีกคนพูดว่า “ในบัตรของฉันมีแปดแสนกว่า ขาดแค่ไม่กี่แสน ฉันก็เข้าไปไม่ได้เหรอ”
หลินซันส่ายหน้าพูดว่า “ขอโทษด้วยคุณเมี่ยวหยู่ นายเอาไม่กี่แสนนั่นมาให้ครบก่อน บอกว่าหนึ่งล้านก็หนึ่งล้าน จะทำลายกฎไม่ได้”
พูดจบ หลินซันกวาดตามอง ทันใดนั้นมีพลังปราณออกจากดวงตาทั้งสองข้างของหลินซัน